Ταινιάκια διαμάντακια με θέμα τη μετανάστευση
Είδαμε ξανά κάποια από τα καλύτερα ταινιάκια με θέμα τη μετανάστευση που μας έχουν συγκινήσει και σου φτιάξαμε συγχρόνως λίστα για να έχεις να πορεύεσαι.
Η μετανάστευση είναι ένα από τα σημαντικά κοινωνικά θέματα που έχουν απασχολήσει κατά καιρούς το σινεμά που αγάπαμε. Δεν μιλάμε αυστηρά για τη φόρμα του ντοκιμαντέρ που δίνει κατά καιρούς συγκλονιστικά φιλμ, αλλά για ταινίες μυθοπλασίας, οι οποίες στην πλειοψηφία τους είναι εμπνευσμένες από αληθινά γεγονότα κι ιστορίες ανθρώπων που έφυγαν από την πατρίδα τους –τις περισσότερες φορές κυνηγημένοι ή διωκόμενοι λόγω πολέμου ή πολιτικών φρονημάτων- αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο σε ένα άλλο σημείο της γης. Συγκεντρώσαμε σε μια λίστα κάποια από τα πλέον ενδιαφέροντα και βαθιά συγκινητικά ταινιάκια με θέμα τη μετανάστευση και υπερήφανα σου τα παρουσιάζουμε.
Απ’ το χιόνι του Σωτήρη Γκορίτσα (1993)
Τρεις κυνηγημένοι, βορειοηπειρώτες λαθρομετανάστες, περνούν πεζή την ελληνοαλβανική μεθόριο και βρίσκονται σε ελληνικό έδαφος. Είναι ο Θωμάς Λέκκας, ο Αχιλλέας Νάσιος και μαζί τους ο δεκάχρονος Νίκος που έχασε πρόσφατα τους γονείς του. Διασχίζουν την ηπειρωτική Ελλάδα και φτάνουν στην Αθήνα. Στην πρωτεύουσα βρίσκονται αντιμέτωποι με μια κοινωνία που αρνείται να τους δώσει μια ευκαιρία ισάξια με αυτές των άλλων πολιτών της. Όλοι τους αποκαλούν Αλβανούς. Η προσγείωση στην πραγματικότητα και στη νέα τους ζωή στην Ελλάδα είναι απότομη και ανώμαλη.
Ο Σωτήρης Γκορίτσας απεικονίζει με εξαιρετικό ρεαλισμό όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα στις αρχές των 90s αναφορικά με τους μετανάστες από την Αλβανία. Με όπλο του την εξαιρετική ερμηνεία του Γεράσιμου Σκιαδαρέση και την γεμάτη ένταση σκηνοθεσία, το Απ’ το Χιόνι παράμενει σχεδόν 30 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία ένα εξαιρετικό δείγμα μοντέρνου κοινωνικού σινεμά, που ακόμη κι αν δεν δίνει συγκεκριμένες απαντήσεις επί του θέματος που το απασχολεί, κάνει τις σωστές ερωτήσεις.
Persepolis της Μαριάν Σατραπί (2007)
H κινηματογραφική εκδοχή του κόμικ της Μαρίαν Σατραπί είναι δεδομένο ότι θα σε συγκινήσει χάρη στο εξαιρετικό σενάριο, το λεπτό χιούμορ και τις σκληρές αλήθειες που περνούν από την οθόνη σου. παρότι animation, το Persepolis έχει μια γενναία ανθρώπινη ψυχή που ορθώνει ανάστημα μπροστά σε όσα άσχημα συναντά στον δρόμο της.
Η ιστορία της είναι λίγο πολύ η ακόλουθη: «Η εννιάχρονη Μάρτζι μεγαλώνει σε μια προοδευτική οικογένεια στην Τεχεράνη του '78, την περίοδο της ανατροπής του Σάχη και του θρησκευτικού φανατισμού της ισλαμικής επανάστασης. Με το ξέσπασμα του πολέμου Ιράν-Ιράκ, οι γονείς της την στέλνουν για σπουδές στη Βιέννη. Θα επιστρέψει στην πατρίδα της ύστερα από χρόνια, για να καταλήξει τελικά στο Παρίσι το 1994» Το Persepolis είναι ένα κινηματογραφικό διαμαντάκι που σε κρατά αιχμάλωτο για όση ώρα διαρκεί, για αυτό επιβάλλεται να το δεις αν δεν το έχεις κάνει ήδη.
Η υπόσχεση των αδερφών Νταρντέν (1996)
O Iγκόρ, ένα νεαρό αγόρι, μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στο παιχνίδι με τους φίλους του και στη δουλειά του πατέρα του, που απασχολεί παράνομους μετανάστες. Όταν ένας από τους μετανάστες αυτούς πεθαίνει από λάθος του πατέρα του, ο Iγκόρ αρχίζει να καταλαβαίνει την πραγματικότητα που τον περικλείει. Βαθύ, ουμανιστικό σινεμά από τους αδερφούς Νταρντέν στο γνώριμο λιτό κι ηλεκτρισμένο στυλ τους, καταφέρνουν με την Υπόσχεση να βάλουν την υπογραφή τους σε ένα από τα πιο εμπνευσμένα ευρωπαϊκά φιλμ με θέμα τη μετανάστευση που κυκλοφόρησαν τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Ο εξαιρετικός κύριος Λαζάρ του Φιλίπ Φαλαρντό (2011)
Ένας Αλγερινός που ζητάει πολιτικό άσυλο στον Καναδά προσλαμβάνεται ως δάσκαλος σε ένα δημοτικό σχολείο, αντικαθιστώντας μια δασκάλα η οποία αυτοκτόνησε μέσα στην τάξη. Όσο η ταινία προχωρά, εμβόλιμα εμφανίζονται στιγμές από το παρελθόν του εξαιρετικού κυρίου Λαζάρ, ο οποίος μπορεί να απελαθεί ανά πάσα στιγμή και να επιστρέψει στην πατρίδα του. Γλυκό, τρυφερό, ανεπιτήδευτα αστείο, ρομαντικό και παρά τη μαυρίλα του θέματος υπέρμετρα αισιόδοξο το φιλμ του Φαλαρντό πρέπει να μπει στη watchlist σου.
Η άλλη όχθη του Γεκόργκι Οβασβίλι (2009)
Ο 12χρονος Τέντο, πρόσφυγας στη Γεωργία, διασχίζει τη χώρα και τα σύνορα για την Αμπχαζία, αναζητώντας τον για χρόνια χαμένο πατέρα του. Ελάχιστες ταινίες έχουν καταφέρει να αποδώσουν σχεδόν αποστομωτικά τη βιαιότητα που ζει κάποιος ενώ αναζήτα μια νέα παρτίδα, ενώ συγχρόνως προσπαθεί να ξεφύγει από τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Η άλλη όχθη του Οβασβίλι είναι μία εξ αυτών, καθώς ποντάρει εξολοκλήρου στον ρεαλισμό, φτιάχνοντας ένα φιλμ που παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο 13 χρόνια μετά την πρώτη του προβολή. Η ταινία είναι βέβαιο πως θα ενεργοποιήσει τα ανθρωπιστικά αντανακλαστικά σου, καθώς δεν χαρίζεται στον θεατή της ενώ παρουσιάζει την τραγικότητα των βασικών ηρώων της.
Απ’ το χιόνι του Σωτήρη Γκορίτσα (1993)
Τρεις κυνηγημένοι, βορειοηπειρώτες λαθρομετανάστες, περνούν πεζή την ελληνοαλβανική μεθόριο και βρίσκονται σε ελληνικό έδαφος. Είναι ο Θωμάς Λέκκας, ο Αχιλλέας Νάσιος και μαζί τους ο δεκάχρονος Νίκος που έχασε πρόσφατα τους γονείς του. Διασχίζουν την ηπειρωτική Ελλάδα και φτάνουν στην Αθήνα. Στην πρωτεύουσα βρίσκονται αντιμέτωποι με μια κοινωνία που αρνείται να τους δώσει μια ευκαιρία ισάξια με αυτές των άλλων πολιτών της. Όλοι τους αποκαλούν Αλβανούς. Η προσγείωση στην πραγματικότητα και στη νέα τους ζωή στην Ελλάδα είναι απότομη και ανώμαλη.
Ο Σωτήρης Γκορίτσας απεικονίζει με εξαιρετικό ρεαλισμό όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα στις αρχές των 90s αναφορικά με τους μετανάστες από την Αλβανία. Με όπλο του την εξαιρετική ερμηνεία του Γεράσιμου Σκιαδαρέση και την γεμάτη ένταση σκηνοθεσία, το Απ’ το Χιόνι παράμενει σχεδόν 30 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία ένα εξαιρετικό δείγμα μοντέρνου κοινωνικού σινεμά, που ακόμη κι αν δεν δίνει συγκεκριμένες απαντήσεις επί του θέματος που το απασχολεί, κάνει τις σωστές ερωτήσεις.
Persepolis της Μαριάν Σατραπί (2007)
H κινηματογραφική εκδοχή του κόμικ της Μαρίαν Σατραπί είναι δεδομένο ότι θα σε συγκινήσει χάρη στο εξαιρετικό σενάριο, το λεπτό χιούμορ και τις σκληρές αλήθειες που περνούν από την οθόνη σου. παρότι animation, το Persepolis έχει μια γενναία ανθρώπινη ψυχή που ορθώνει ανάστημα μπροστά σε όσα άσχημα συναντά στον δρόμο της.
Η ιστορία της είναι λίγο πολύ η ακόλουθη: «Η εννιάχρονη Μάρτζι μεγαλώνει σε μια προοδευτική οικογένεια στην Τεχεράνη του '78, την περίοδο της ανατροπής του Σάχη και του θρησκευτικού φανατισμού της ισλαμικής επανάστασης. Με το ξέσπασμα του πολέμου Ιράν-Ιράκ, οι γονείς της την στέλνουν για σπουδές στη Βιέννη. Θα επιστρέψει στην πατρίδα της ύστερα από χρόνια, για να καταλήξει τελικά στο Παρίσι το 1994» Το Persepolis είναι ένα κινηματογραφικό διαμαντάκι που σε κρατά αιχμάλωτο για όση ώρα διαρκεί, για αυτό επιβάλλεται να το δεις αν δεν το έχεις κάνει ήδη.
Η υπόσχεση των αδερφών Νταρντέν (1996)
O Iγκόρ, ένα νεαρό αγόρι, μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στο παιχνίδι με τους φίλους του και στη δουλειά του πατέρα του, που απασχολεί παράνομους μετανάστες. Όταν ένας από τους μετανάστες αυτούς πεθαίνει από λάθος του πατέρα του, ο Iγκόρ αρχίζει να καταλαβαίνει την πραγματικότητα που τον περικλείει. Βαθύ, ουμανιστικό σινεμά από τους αδερφούς Νταρντέν στο γνώριμο λιτό κι ηλεκτρισμένο στυλ τους, καταφέρνουν με την Υπόσχεση να βάλουν την υπογραφή τους σε ένα από τα πιο εμπνευσμένα ευρωπαϊκά φιλμ με θέμα τη μετανάστευση που κυκλοφόρησαν τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Ο εξαιρετικός κύριος Λαζάρ του Φιλίπ Φαλαρντό (2011)
Ένας Αλγερινός που ζητάει πολιτικό άσυλο στον Καναδά προσλαμβάνεται ως δάσκαλος σε ένα δημοτικό σχολείο, αντικαθιστώντας μια δασκάλα η οποία αυτοκτόνησε μέσα στην τάξη. Όσο η ταινία προχωρά, εμβόλιμα εμφανίζονται στιγμές από το παρελθόν του εξαιρετικού κυρίου Λαζάρ, ο οποίος μπορεί να απελαθεί ανά πάσα στιγμή και να επιστρέψει στην πατρίδα του. Γλυκό, τρυφερό, ανεπιτήδευτα αστείο, ρομαντικό και παρά τη μαυρίλα του θέματος υπέρμετρα αισιόδοξο το φιλμ του Φαλαρντό πρέπει να μπει στη watchlist σου.
Η άλλη όχθη του Γεκόργκι Οβασβίλι (2009)
Ο 12χρονος Τέντο, πρόσφυγας στη Γεωργία, διασχίζει τη χώρα και τα σύνορα για την Αμπχαζία, αναζητώντας τον για χρόνια χαμένο πατέρα του. Ελάχιστες ταινίες έχουν καταφέρει να αποδώσουν σχεδόν αποστομωτικά τη βιαιότητα που ζει κάποιος ενώ αναζήτα μια νέα παρτίδα, ενώ συγχρόνως προσπαθεί να ξεφύγει από τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Η άλλη όχθη του Οβασβίλι είναι μία εξ αυτών, καθώς ποντάρει εξολοκλήρου στον ρεαλισμό, φτιάχνοντας ένα φιλμ που παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο 13 χρόνια μετά την πρώτη του προβολή. Η ταινία είναι βέβαιο πως θα ενεργοποιήσει τα ανθρωπιστικά αντανακλαστικά σου, καθώς δεν χαρίζεται στον θεατή της ενώ παρουσιάζει την τραγικότητα των βασικών ηρώων της.
