Ελληνικές ταινίες για τον Δεκαπενταύγουστο
Ο Δεκαπενταύγουστος στο χωριό ή την άδεια Αθήνα είναι ρομαντικός, νοσταλγικός και κινηματογραφικός όπως αποδεικνύουν αγαπημένα μας ελληνικά ταινιάκια.
Τα έχουμε γράψει αρκετές φορές, αλλά χρόνο κι όρεξη έχουμε επομένως θα τα ξαναγράψουμε. Η άδεια Αθήνα τον Δεκαπενταύγουστο μας αρέσει. Είναι πιο ρομαντική, πιο νοσταλγική, πιο όμορφη να τη ζεις, πιο άνετη και χαλαρή και σίγουρα πιο κινηματογραφική. Αντίστοιχα ο Δεκαπενταύγουστος στο χωριό είναι γεμάτος θύμησες από τα παιδικά μας χρόνια εκεί, μυρωδιές και συναπαντήματα με αγαπημένα πρόσωπα. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που εξαιρετικοί Έλληνες σκηνοθέτες επέλεξαν τον Δεκαπενταύγουστο ως χρονικό πλαίσιο εντός του οποίου διαδραματίστηκαν οι ιστορίες των κινηματογραφικών τους ηρώων. Ξεδιαλέξαμε και είδαμε ξανά τις καλύτερες ελληνικές ταινίες για τον Δεκαπενταύγουστο.
Δεκαπενταύγουστος του Κωνσταντίνου Γιάνναρη
Παραμονή Δεκαπενταύγουστου, οι ένοικοι μιας τριώροφης πολυκατοικίας φεύγουν ο καθένας προς διαφορετικές κατευθύνσεις για τις διακοπές τους. Κι ενώ η κάθε διαδρομή θα αποδειχθεί υπαρξιακή δοκιμασία για τους ήρωες, ένας 17χρονος διαρρήκτης εισβάλλει στα άδεια διαμερίσματα, παραβιάζει τα μυστικά των ενοίκων και μας αποκαλύπτει τα κρυφά τους όνειρα. Το καλοκαίρι τελειώνει και οι χαρακτήρες της ταινίας αναζητούν ένα θαύμα που θα αλλάξει τη ζωή τους. Αναζητούν την φυγή προς μια καινούρια αρχή. Η ζέστη έχει φτάσει στο απροχώρητο. Πορείες αδιέξοδες που συναντώνται στον φακό του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, ο οποίος παρουσιάζει την πιο ώριμη στιγμή της φιλμογραφίας του.
Εξαιρετικές ερμηνείες –με αυτή της Ελένης Καστάνη να κλέβει την παράσταση- στιβαρή σκηνοθεσία και νοσταλγική ατμόσφαιρα, φτιάχνουν μια ταινία που αξίζει να δεις.
Τσίου του Μάκη Παπαδημητράτου
Στην άδεια Αθήνα του Δεκαπενταύγουστου ένας ναρκομανής αναζητά με κάθε τρόπο τη δόση του. «Τσίου είναι το όνομα του, ρώτα όπου θέλεις για κείνον». Mε μια έξυπνη βασική σεναριακή ιδέα κι ελάχιστο μπάτζετ ο Μάκης Παπαδημητράτος φτιάχνει μια από τις πιο feelgood ελληνικές ταινίες που γρήγορα έγινε καλτ χάρη στις ατακάρες των ηρώων της.
Run n gun σκηνοθεσία, ένας από τους πιο καλογραμμένους πρωταγωνιστικούς ρόλους στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού σινεμά – Τσίου το όνομα του, μην τα ξαναλέμε- κι οι επιρροές από το αλήτικο σινεμά του Γκάι Ρίτσι, απέδειξαν πως μπορεί να βγει και στην χώρα μας μια υπέροχη ανεξάρτητη ταινία, χωρίς λεφτά κι επιχορηγήσεις.
Φτηνά τσιγάρα του Ρένου Χαραλαμπίδη (2000)
Τα Φτηνά Τσιγάρα του Χαραλαμπίδη ενηλικιώθηκαν πριν λίγα χρόνια, καθώς έχουν περάσει 22 έτη, από όταν κυκλοφόρησαν. Παρόλα αυτά ακόμη συζητιούνται στις κινηματογραφικές παρέες κι αποθεώνονται από τους πιστούς τους φανς που αυτοαποκαλούνται συλλέκτες στιγμών όπως ο βασικός πρωταγωνιστής της ταινίας. Στην άδεια δεκαπενταυγουστιάτικη Αθήνα ξετυλίγονται παράλληλες ιστορίες ηρώων που μοιάζουν να ξετρύπωσαν από κάποια ταινία του Τζιμ Τζάρμους.
Η πλοκή, οι ατάκες, ο έρωτας, η αριστουργηματική σεκάνς με τα χρυσόψαρα και τα περιστέρια στο λεωφορείο, δένουν μεταξύ τους σαν ένας τζαζ οργιαστικός αυτοσχεδιασμός που κορυφώνεται όσο φτάνουμε προς το τέλος. Δεν θα βαρεθούμε ποτέ να τη βλέπουμε.
Ήσυχες μέρες του Αυγούστου του Παντελή Βούλγαρη (1991)
Τρεις διαφορετικές ιστορίες, από την καθημερινή ζωή της πρωτεύουσας. H μια μέσα στην άλλη, όπως διασταυρώνονται κι οι ήρωές τους, χωρίς να ανταλλάξουν το παραμικρό βλέμμα, στο χωνευτήρι της μεγαλούπολης. Η ταινία μοιάζει ένας λιτός δωρικός ύμνος στις μικρές λύπες και όχι χαρές της ζωής μας που μας κρατάνε όμως ζωντανούς. Εκείνες τις στιγμές δηλαδή που προσπαθούμε να περισώσουμε την ανθρωπιά μας, να προσπαθήσουμε για κάτι καλύτερο, μα η ζωή μας προσπερνά. Στις Ήσυχες Μέρες του Αυγούστου τρία «καλλιτεχνικά» τέρατα συνυπάρχουν και δημιουργούν από κοινού μια υπέροχα γλυκόπικρη ταινία. Παντελή Βούλγαρη, Μάνο Χατζιδάκι, Θανάση Βέγγο τα σέβη μας
Το Κακό του Γιώργου Νούσια (2005)
Σκάβοντας σε ένα εργοτάξιο στο κέντρο της Αθήνας, οι μπουλντόζες βρίσκουν μια σπηλιά. Μια σπηλιά που δεν αναφέρεται σε κανένα σχέδιο. Καλύτερα να μην την έβρισκαν όμως, καθώς μια αρχαία δύναμη είναι κρυμμένη μέσα. Το Κακό ξυπνάει και με ρυθμό επιδημίας μετατρέπει τους ανυποψίαστους πολίτες σε λυσσασμένα ζόμπι. Στην καλοκαιρινή Αθήνα δεν υπάρχει ψυχή κι ο Γιώργος Νούσιας κερδίζει ένα στοίχημα που όλοι το είχαν χαμένο. Φτιάχνει με μηδενικό μπάτζετ την πρώτη ελληνική ταινία με ζόμπι και παρότι πολλοί την έβλεπαν ως αστείο, εκείνος δεν αστειευόταν καθόλου.
Κάφρικο χιούμορ, σκηνοθεσία που τιμά τις "28 μέρες μετά" ρίζες της και υπέροχα αυτοσχέδια εφέ από τους μάστερ του είδους, αδερφούς Αλαχούζους συνθέτουν το Κακό, ένα καλτ έπος που λατρέψαμε.
Δεκαπενταύγουστος του Κωνσταντίνου Γιάνναρη
Παραμονή Δεκαπενταύγουστου, οι ένοικοι μιας τριώροφης πολυκατοικίας φεύγουν ο καθένας προς διαφορετικές κατευθύνσεις για τις διακοπές τους. Κι ενώ η κάθε διαδρομή θα αποδειχθεί υπαρξιακή δοκιμασία για τους ήρωες, ένας 17χρονος διαρρήκτης εισβάλλει στα άδεια διαμερίσματα, παραβιάζει τα μυστικά των ενοίκων και μας αποκαλύπτει τα κρυφά τους όνειρα. Το καλοκαίρι τελειώνει και οι χαρακτήρες της ταινίας αναζητούν ένα θαύμα που θα αλλάξει τη ζωή τους. Αναζητούν την φυγή προς μια καινούρια αρχή. Η ζέστη έχει φτάσει στο απροχώρητο. Πορείες αδιέξοδες που συναντώνται στον φακό του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, ο οποίος παρουσιάζει την πιο ώριμη στιγμή της φιλμογραφίας του.
Εξαιρετικές ερμηνείες –με αυτή της Ελένης Καστάνη να κλέβει την παράσταση- στιβαρή σκηνοθεσία και νοσταλγική ατμόσφαιρα, φτιάχνουν μια ταινία που αξίζει να δεις.
Τσίου του Μάκη Παπαδημητράτου
Στην άδεια Αθήνα του Δεκαπενταύγουστου ένας ναρκομανής αναζητά με κάθε τρόπο τη δόση του. «Τσίου είναι το όνομα του, ρώτα όπου θέλεις για κείνον». Mε μια έξυπνη βασική σεναριακή ιδέα κι ελάχιστο μπάτζετ ο Μάκης Παπαδημητράτος φτιάχνει μια από τις πιο feelgood ελληνικές ταινίες που γρήγορα έγινε καλτ χάρη στις ατακάρες των ηρώων της.
Run n gun σκηνοθεσία, ένας από τους πιο καλογραμμένους πρωταγωνιστικούς ρόλους στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού σινεμά – Τσίου το όνομα του, μην τα ξαναλέμε- κι οι επιρροές από το αλήτικο σινεμά του Γκάι Ρίτσι, απέδειξαν πως μπορεί να βγει και στην χώρα μας μια υπέροχη ανεξάρτητη ταινία, χωρίς λεφτά κι επιχορηγήσεις.
Φτηνά τσιγάρα του Ρένου Χαραλαμπίδη (2000)
Τα Φτηνά Τσιγάρα του Χαραλαμπίδη ενηλικιώθηκαν πριν λίγα χρόνια, καθώς έχουν περάσει 22 έτη, από όταν κυκλοφόρησαν. Παρόλα αυτά ακόμη συζητιούνται στις κινηματογραφικές παρέες κι αποθεώνονται από τους πιστούς τους φανς που αυτοαποκαλούνται συλλέκτες στιγμών όπως ο βασικός πρωταγωνιστής της ταινίας. Στην άδεια δεκαπενταυγουστιάτικη Αθήνα ξετυλίγονται παράλληλες ιστορίες ηρώων που μοιάζουν να ξετρύπωσαν από κάποια ταινία του Τζιμ Τζάρμους.
Η πλοκή, οι ατάκες, ο έρωτας, η αριστουργηματική σεκάνς με τα χρυσόψαρα και τα περιστέρια στο λεωφορείο, δένουν μεταξύ τους σαν ένας τζαζ οργιαστικός αυτοσχεδιασμός που κορυφώνεται όσο φτάνουμε προς το τέλος. Δεν θα βαρεθούμε ποτέ να τη βλέπουμε.
Ήσυχες μέρες του Αυγούστου του Παντελή Βούλγαρη (1991)
Τρεις διαφορετικές ιστορίες, από την καθημερινή ζωή της πρωτεύουσας. H μια μέσα στην άλλη, όπως διασταυρώνονται κι οι ήρωές τους, χωρίς να ανταλλάξουν το παραμικρό βλέμμα, στο χωνευτήρι της μεγαλούπολης. Η ταινία μοιάζει ένας λιτός δωρικός ύμνος στις μικρές λύπες και όχι χαρές της ζωής μας που μας κρατάνε όμως ζωντανούς. Εκείνες τις στιγμές δηλαδή που προσπαθούμε να περισώσουμε την ανθρωπιά μας, να προσπαθήσουμε για κάτι καλύτερο, μα η ζωή μας προσπερνά. Στις Ήσυχες Μέρες του Αυγούστου τρία «καλλιτεχνικά» τέρατα συνυπάρχουν και δημιουργούν από κοινού μια υπέροχα γλυκόπικρη ταινία. Παντελή Βούλγαρη, Μάνο Χατζιδάκι, Θανάση Βέγγο τα σέβη μας
Το Κακό του Γιώργου Νούσια (2005)
Σκάβοντας σε ένα εργοτάξιο στο κέντρο της Αθήνας, οι μπουλντόζες βρίσκουν μια σπηλιά. Μια σπηλιά που δεν αναφέρεται σε κανένα σχέδιο. Καλύτερα να μην την έβρισκαν όμως, καθώς μια αρχαία δύναμη είναι κρυμμένη μέσα. Το Κακό ξυπνάει και με ρυθμό επιδημίας μετατρέπει τους ανυποψίαστους πολίτες σε λυσσασμένα ζόμπι. Στην καλοκαιρινή Αθήνα δεν υπάρχει ψυχή κι ο Γιώργος Νούσιας κερδίζει ένα στοίχημα που όλοι το είχαν χαμένο. Φτιάχνει με μηδενικό μπάτζετ την πρώτη ελληνική ταινία με ζόμπι και παρότι πολλοί την έβλεπαν ως αστείο, εκείνος δεν αστειευόταν καθόλου.
Κάφρικο χιούμορ, σκηνοθεσία που τιμά τις "28 μέρες μετά" ρίζες της και υπέροχα αυτοσχέδια εφέ από τους μάστερ του είδους, αδερφούς Αλαχούζους συνθέτουν το Κακό, ένα καλτ έπος που λατρέψαμε.
