Καλοκαιρινές κινηματογραφικές απολαύσεις που δεν ξεπεράσαμε

Ξαναβλέπουμε όλες εκείνες τις θερινές κινηματογραφικές ταινίες που μας στιγμάτισαν, γιατί οι σινεφίλ καύσωνες είναι οι μόνοι που απολαμβάνουμε.
Καλοκαιρινές κινηματογραφικές απολαύσεις που δεν ξεπεράσαμε
Ηλιοκαμένα γυμνά κορμιά, έρωτες καταμεσής του καλοκαιριού, ιδρωμένα φιλιά και ανάποδες βουτιές στις πιο βαθιές θάλασσες της οικουμένης, είναι μονάχα κάποια από τα κινηματογραφικά σκηνικά με τα οποία καψώσαμε στη μεγάλη οθόνη, παρακολουθώντας τις ζωές των γοητευτικών πρωταγωνιστών τους. Για αυτό τον λόγο ξαναβλέπουμε όλες εκείνες τις θερινές σινεφίλ απολαύσεις που ποτέ μας δεν ξεπεράσαμε.

Καλοκαίρι με τη Μόνικα του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν (1952)



Ένας νεαρός άντρας και μια δυναμική κοπέλα ερωτεύονται και αποφασίζουν να δραπετεύσουν σε μια ερημική ακρογιαλιά, όπου ζουν ένα ονειρεμένο καλοκαίρι, μέχρι η πραγματικότητα να θρυμματίσει τον έρωτά τους. Ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν είναι ο σκηνοθέτης που άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στο παγκόσμιο σινεμά με όποιο είδος κι αν καταπιάστηκε. Μοιάζει να μην λάθεψε ποτέ σε κάδρο κι είχε την τόλμη λίγο πριν το απόγειο της καριέρας του να δώσει μια εύθραυστη ιστορία καλοκαιρινής αγάπης που ακόμη λαχταράμε να δούμε στους θερινούς σινεμάδες της γειτονιάς μας. Μεστή, λιτή και σπαραξικάρδια είναι σίγουρα η πιο τρυφερή ταινία του.

Betty Blue του Ζαν Ζακ Μπενέξ (1986)



Η Μπεατρίς Νταλ κι ο Ζαν - Χιου Ανγκλάντ ερμήνευσαν με ξελιγωματικό τρόπο δύο εραστές που έζησαν τον απόλυτο έρωτα στην κάψα ενός καυσωνικού καλοκαιριού. Ιδρωμένα παλλόμενα κορμιά, υπό τη σαγηνευτική μουσική ηχώ του σαξοφώνου, αποδομούν όσα γνωρίζαμε μέχρι τότε στο ευρωπαϊκό σινεμά και τα ανασυνθέτουν μέσα από θολά καψωμένα βλέμματα, ατάκες καταραμένων ποιητών και μια ηλεκτρισμένη χημεία που όμοιά της σπάνια βλέπουμε στο σινεμά.

My Summer of Love του Πάβελ Παβλικόβσκι (2004)



Η Μόνα κι η Ταμσίν παιρνούν ένα ερωτικό καλοκαίρι γνωρίζοντας ότι το φθινόπωρο που θα ακολουθήσει θα τις χωρίσει κι η καθεμιά τους θα ακολουθήσει διαφορετική πορεία. Μάλλον για αυτό το ζουν στο έπακρο βιώνοντας μέχρι τέλους το απελευθερωτικά αίσθημα του έρωτα που στέλνει στο διάολο όλες τις υλιστικές συμβάσεις με τις οποίες δυστυχώς ζούμε εναγκαλισμένοι. Στο My Summer of love δεν χωρούν προβληματισμοί για το μέλλον κι όλα όσα θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε. Χωρά μόνο η ζωοποιός δύναμη των ατελέσφορων ερωτικών ιστοριών, που θα θυμόμαστε ότι ζήσαμε μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Λεωφορείο ο Πόθος του Ελία Καζάν (1951)



Η Βίβιαν Λι θα είναι πάντα η Μπλανς Ντιμπουά κι ο Μάρλον Μπράντο θα είναι πάντα ο Στάνλεϊ Κοβάλσκι. Όλοι όσοι έχουν δει το Λεωφορείο ο Πόθος το ξέρουν αυτό. Οι χαρακτήρες που σκαρφίστηκε ο Τένεσι Ουίλιαμς και σκηνοθέτησε ο Ελία Καζάν κρύβουν στα λόγια τους, στις εκφράσεις τους και στις ερμηνείες τους όλα όσα απαιτεί μια καλοκαιρινή κινηματογραφική απόλαυση για να μνημονεύεται αιώνια.

Ταλέντο, καλογυμνασμένα κορμιά, ιδρώτας να μπλέκεται με φτηνό αλκοόλ και μια ιστορία αγάπης που έμελλε να μην ξεπεράσουμε ποτέ.

O Tρελός Πιερό του Ζαν Λικ Γκοντάρ (1965)



Πάνε περισσότερα από 55 χρόνια πια από την κινηματογραφική συνάντηση της Άνα Καρίνα και του Ζαν Πολ Μπελμοντό στον Τρελό Πιερό του Ζαν Λικ Γκοντάρ. Πρόκειται για ένα ερωτικό γράμμα του Γάλλου σκηνοθέτη στον κλασικό αμερικανικό κινηματογράφο που αγάπησε όσο λίγοι. Ο Πιερό απομονωμένος σε ένα νησί ζει το αιώνιο καλοκαίρι, γράφοντας ένα ημερολόγιο το οποίο δεν πρόκειται να εκδοθεί ποτέ. Η Μαρίαν θα έρθει να τον βρει για να γίνει συνοδοιπόρος του σε αυτό το ατέρμονο παιχνίδι αντίστροφης μέτρησης με αντίπαλο τον χρόνο.

«Να μην γράψω για τις ζωές των ανθρώπων, αλλά μόνο για τη ζωή - τη ζωή την ίδια. Για ό,τι βρίσκεται ανάμεσα στους ανθρώπους: το χώρο, τον ήχο, το χρώμα. Θα ήθελα να το καταφέρω. Ο Τζόις προσπάθησε, αλλά πρέπει να είναι πιθανό να γίνει καλύτερα.» γράφει στο ημερολόγιο τουπ Πιερό  κι είναι σαν να περικλείει σε λίγες λέξεις όλο το νόημα της ταινίας.

Θέλω και τη μαμά σου του Αλφόνσο Κουαρόν (2002)



Δύο ατίθασοι έφηβοι και μια πανέμορφη γυναίκα συναντιούνται και ξεκινούν ένα αξέχαστο road trip στους καυτούς καλοκαιρινούς δρόμους του Μεξικό. Ένα ταξίδι αυτογνωσίας, όπου οι τρεις συμμετέχοντες θα μάθουν για τον έρωτα την αγάπη τη σεξουαλική τους ταυτότητα και τα όνειρά τους όσα άλλοι μαθαίνουν σε μια ολόκληρη ζωή. Εντυπωσιακή σκηνοθεσία, εξαιρετικές ερμηνείες, ξεσηκωτικό soundtrack και μια διαρκής αίσθηση ότι ο κόσμος θα τελειώσει, μόνο όταν τελειώσει η βενζίνη.

Ήσυχες μέρες του Αυγούστου του Παντελή Βούλγαρη (1991)



Η ταινία διαδραματίζεται στην άδεια και ζεστή αυγουστιάτικη Αθήνα και περιγράφει τρεις διαφορετικές μεταξύ τους ιστορίες, που φαινομενικά δεν συνδέονται με κάποιο τρόπο.

Mια ταινία για να ερωτευτείς την άδεια αυγουστιάτικη Αθήνα, γεμάτη ήρωες που φέρουν την οικειότητα του γείτονα και τον ανοίκειο ρομαντισμό των κινηματογραφικών ειδώλων που μεγάλωσαν μα παραμένουν ακμαία να μας υπενθυμίζουν εκείνες τις Ήσυχες μέρες του Αυγούστου.  Ένα φιλμ όπου ευτυχώς περισσεύουν τα κρυφά γέλια, το χέρι που απλώνει να δώσει και ας μην έχει να ταΐσει το άλλο, η προδοσία και η εξιλέωση, το ταξίδι ως το σπίτι μας με το λεωφορείο της γραμμής και μια γλυκιά φωνή στην άλλη άκρη του τηλεφώνου. Φόβοι και ενοχές που θεριεύουν όσο περνούν τα χρόνια και άνθρωποι που μεγαλώνουν μα δεν έπαψαν στιγμή να αναζητούν ένα αεράκι δροσερό, να τους φυσά στα μάτια σε ένα θερινό σινεμά λίγα μέτρα από το σπίτι τους.


Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v