Rooms 2012: Κάθε κρεβάτι και καμβάς

του Γιάννη Ασδραχά 

«Οι ένοικοι του 5ου ορόφου είναι πολύ περίεργοι τύποι..» θα μπορούσε να πει κάποιο ανυποψίαστο μέλος του «room service» του ξενοδοχείου «St George Lycabettus». Και δεν θα ήταν υπερβολική η διαπίστωση του. Στο κρεβάτι του δωματίου 515 υπάρχει ένα γιγάντιο καπέλο και ένα τεράστιο πανωφόρι με τα εμβλήματα του πολεμικού ναυτικού. Στο 505 εκατοντάδες βιντεοκασέτες κατέκτησαν και την παραμικρή γωνία του χώρου. Ψίχουλα και κομμάτια από ψωμί δεν αφήνουν σπιθαμή ακάλυπτη στο κρεβάτι και το δάπεδο του 508. Και στο 511 ένα «τουρλουμπούκι» από πάσης φύσεως αντικείμενα που αιωρούνται, κρέμονται, ακουμπούν και στέκονται σε όλες τις επιφάνειες του χώρου.

Οι ένοικοι λοιπόν του 5ου ορόφου του ριζωμένου στους πρόποδες του αθηναϊκού λόφου ξενοδοχείου είναι 30 διαφορετικές περιπτώσεις της σύγχρονης τέχνης που υπογράφουν ισάριθμοι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην δωδέκατη έκθεση σύγχρονης τέχνης “Rooms 2012”. Στην έκθεση που διοργανώνει, επιμελείται και παρουσιάζει η Αίθουσα Τέχνης Καππάτος συμμετέχουν 23 Επιμελητές Εκθέσεων, Ιστορικοί και Θεωρητικοί Τέχνης, Αρχιτέκτονες, Θεατρολόγοι, Χορογράφοι, οι οποίοι και επέλεξαν από έναν πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη ή ομάδα καλλιτεχνών για να παρουσιάσουν την εικαστική τους πραγματικότητα στα δωμάτια του ξενοδοχείου.

Σε αυτούς τους χώρους επίσκεψης, ανάπαυσης, συνάντησης, επικοινωνίας με συγκεκριμένη δομή και λειτουργία, η διοργάνωση αυτής της έκθεσης έρχεται σε συνάρτηση με το ότι το σύγχρονο έργο τέχνης πρέπει να «διεκδικήσει και να καταλάβει τον δικό του προσωπικό, ιδιωτικό και ταυτόχρονα δημόσιο χώρο, σε πλήρη αντιστοιχία και αρμονία με τον χαρακτήρα και το νόημα του σήμερα». Στο σύνολο τους τα δωμάτια-έργα καταγραφούν τις σύγχρονες τάσεις και προτάσεις στον εικαστικό χώρο, συμβάλοντας στο να δημιουργηθεί ένας ουσιαστικός και γόνιμος διάλογος. Το στίγμα τους αποτυπώνεται μέσα από όλες τις παραμέτρους της έκφρασης όπως ζωγραφικά έργα, γλυπτικά, εικαστικές, ηχητικές, φωτογραφικές και σκηνογραφικές εγκαταστάσεις, αρχιτεκτονικά projects, design, performances, προβολές, ταινίες, και άλλα έργα.

Αναλυτικά:
* Η εγκατάσταση της Ιάνθης Αγγελίογλου, με τίτλο «Σεντόνι / Ημερολόγιο, ΙΙ», με βασικά εργαλεία τον λόγο και τη γραφή, σκηνοθετεί την αποκατάσταση της αμεσότητας στην επαφή μεταξύ του έργου και του θεατή, του καλλιτέχνη και του δέκτη σε επίπεδο νοητικό και σωματικό. Στο δωμάτιο δυο κρεβάτια, τακτικά στρωμένα με σεντόνια, πάνω τους είναι τυπωμένα σπαράγματα και αποσπάσματα από το προσωπικό της Ημερολόγιο, ορατά αλλά και παράλληλα ερμητικά απομονωμένα από κάθε σωματική επαφή (Επιμέλεια: Έφη Στρούζα)

* Η ομάδα «Αμάλγαμα» με βασικά εργαλεία ένα στρώμα ύπνου και ένα ανθρώπινο σώμα, ανασκευάζει σημαντικές στιγμές της νεότερης ελληνικής ιστορίας και των πρωταγωνιστών της, από την ίδρυση του κράτους μέχρι σήμερα. Η δράση αποτελεί προσωρινό απόσπασμα ενός μελλοντικού έργου που βασίζεται στην ακολουθία στιγμών που δίνουν την αίσθηση ενός «ρυθμού της ιστορίας» και έτσι αποκαλύπτουν πως διαμορφώνεται η ίδια η συλλογική αντίληψη για μια «κοινή» ιστορία. (Επιμέλεια: Μαρία Γοργία)

* Το ζήτημα «ποια μπορεί να είναι σήμερα η ζωγραφική και μέσα από ποιους όρους υπάρχει;» διατυπώνουν στην εποχή του ψηφιακού πολιτισμού η Νικολέττα Αντωνάκου, η Βιργινία Μαστοργιαννάκη και ο Αναστάσης Στρατάκης. Συγκεκριμένα η Αντωνάκου σχεδιάζει στο χώρο, με λεπτά χρωματισμένα ελάσματα, ελλειμματικές ανθρώπινες φιγούρες, η Μαστρογιαννάκη καίγοντας τη ζωγραφική επιφάνεια συσσωρεύει κυκλικά κενά, ενώ ο Στρατάκης εξωθεί σε ακραία όρια την τεχνική αρτιότητα της ζωγραφικής. (Επιμέλεια: Χάρης Σαββόπουλος)

* Το καλλιτεχνικό δίδυμο DASHNDEM ή κατά κόσμον Demitrios Kargotis και Dash MacDonald παρουσιάσουν το έργο τους με τίτλο «Imagine Being a World Leader». Οι καλλιτέχνες με τη δημιουργία μιας άσκησης role-play διδάσκουν σε ένα γκρουπ παιδιών του δημοτικού σχολείου, ηγεσία και δεξιότητες για την εκφορά δημοσιών λόγων. (Επιμέλεια: Χριστίνα Ανδρουλιδάκη)

* Η Στέλλα Δρυγιαννάκη ζει στο Ρέθυμνο και στη διπλανή πόλη, τα Χανιά, “φιλοξενούνται” εδώ και χρόνια οι μεγαλύτερες ΝΑΤΟικες και αμερικάνικες πολεμικές βάσεις της ανατολικής Μεσογείου. Ο τίτλος του έργου «War Plays iii» προέκυψε από το θεατρικό έργο του Edward Bond, «The War Plays» όπου ο Βρετανός θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης σχολιάζει την κοινωνία και το σύστημα και πόσο οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν απάνθρωποι. (Επιμέλεια: Νίκος Μυκωνιάτης)

* Σε κοινό δωμάτιο παρουσιάζουν τα έργα τους ο Αλέξανδρος Κακλαμάνος και ο Θεόδωρος Σταματογιάννης. Αναλυτικά ο Θεόδωρος Σταμογιάννης δημιουργεί μία αρχέτυπη γλώσσα αχνών φθόγγων, από 36 embossed (ανάγλυφα) σχέδια/ χαρακτικά που μεταφέρουν και επανασυνθέτουν ανεπαίσθητα τον κάθε χώρο της κάτοψης του ξενοδοχείου. Προσφέροντας μία νέα ανάγνωση της ποιητικής της αρχιτεκτονικής, όταν ο ίδιος ο χώρος γίνεται το έργο. Ο Αλέξανδρος Κακλαμάνος φετινός αριστούχος της ΑΣΚΤ δοκιμάζει τις προσδοκίες μας σε σχέση με την ακινησία της αρχιτεκτονικής, καθώς τροποποιεί το χώρο έτσι ώστε να τον αισθανόμαστε ρευστό και μεταβαλλόμενο κάτω από τα πόδια μας. (Επιμέλεια: Φαίη Τζανετουλάκου)

* Η Ιωάννα Κασίκη με εκατοντάδες χιλιάδες καρφίτσες, βαλμένες μία-μία με το χέρι πάνω σε μια λεπτή, εύπλαστη pvc επιφάνεια, κατασκεύασε ένα έργο που εξαρχής του δίνει συμβολικό περιεχόμενο. Μέρος ενός διπλού έργου –το βραδινό φόρεμα ως αντικείμενο φετίχ για τη γυναίκα της Δύσης μαζί με μια μπούρκα, σύμβολο καταπίεσης για τη γυναίκα της Ανατολής, επίσης φτιαγμένη από καρφίτσες- μεταφέρει και όλο το βαρύ φορτίο, την βία, τον πόνο, την επίθεση που κουβαλούν οι γυναίκες στο σώμα και την ψυχή τους. (Επιμέλεια: Γιώτα Κωνσταντάτου)

* Δύο νέοι καλλιτέχνες που μόλις αποφοίτησαν από την ΑΣΚΤ, η Πέγκυ Κλιάφα και ο Γιάννης Μουράβας παρά τις διαφορετικές εικαστικές τους προσεγγίσεις δημιουργούν μία αρμονική συνύπαρξη και αλληλουχία. Συνδετικός κρίκος στο έργο τους είναι η ιδιαίτερη χρήση και η οικειοποίηση ενός επιλεγμένου πρωτογενούς υλικού και η αναδημιουργία του. Η Πέγκυ Κλιάφα συνθέτει εικόνες παρουσιάζοντας τις σε βίντεο, εχοντας ως βάση ως συστατικό στοιχείο, το φάρμακο ή το περιτύλιγμα, την συσκευασία του φαρμάκου. Ο Γιάννης Μουράβας μέσα από μια διαδικασία μετά – αφήγησης, προσλαμβάνοντας ετερόκλιτες, αναπάντεχες εικόνες από το διαδίκτυο, τις οικειοποιείται και τις αναπαράγει, δημιουργώντας νέες εικόνες, σε μια νέα αφήγηση, με διάφορες τεχνικές και μέσα, όπως γλυπτική, ζωγραφική και βίντεο. (Επιμέλεια: Λίνα Τσίκουτα)

* Ένα σύνολο από υφές και ραφές ορίζεται η εγκατάσταση «Τo put a room on» της Ματίνας Κουσίδη. Η καλλιτέχνης θεωρεί ότι η αρχιτεκτονική ενσωματώνει ένα δειγματολόγιο από πολυμορφικά στοιχεία που υπηρετούν την επένδυση και την ένδυση, ταυτόχρονα. Στο έργο της οι επενδύσεις επίπλων και αντικειμένων αντικαθίστανται από ισοδύναμες επενδύσεις του σώματος, ενώ το σώμα ανάγεται σε προέκταση και επιμέρους μέλος της αρχιτεκτονικής. (Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Πατέστος)

* Το πρότζεκτ Blind Adam και ο δημιουργός του Θάνος Κυριακίδης παρουσιάζουν το έργο «Le Trophée de la Gloire» (Το τρόπαιο της δόξας). Γλυπτό και περιβάλλον ταυτόχρονα, το τρόπαιο μετατρέπει το δωμάτιο του ξενοδοχείου από χώρο προσωρινής διαμονής σε χώρο παραμονής της παρελθούσης αίγλης, σχολιάζοντας πολυεπίπεδα την πράξη της υπερβολής και την απώλεια του μέτρου. (Επιμέλεια: Αλέξιος Παπαζαχαρίας)

* Συμβολική και αυτοβιογραφική είναι η εγκατάσταση του εικαστικού Χρήστου Κωτσούλα (γνωστός ως Capten) με τίτλο “Capten in Wonder-land”. Χρησιμοποιώντας τα δικά του εικαστικά σύμβολα, όπως η στολή του υποπλοιάρχου, το κίτρινο παπάκι του μπάνιου, η αυτοσχέδια κατσαρίδα και το τραινάκι-παιχνίδι, ο Capten θέτει ερωτήματα για την «ιδιωτική» πραγματικότητα του ανθρώπου και τους τρόπους με τους οποίους ο καθένας αποσπά και συνθέτει, αποκωδικοποιεί και νοηματοδοτεί, απορρίπτει και επιλέγει τους όρους του δικού του υπαρξιακού σύμπαντος. (Επιμέλεια: Βασιλική Βαγενού).

* Χρησιμοποιώντας διάφορα υλικά, όπως ακρυλικά, λάδια, μελάνι, σπρέι, τσιμέντο, η Ναταλία Μηλιώκα, κάνει ζωγραφική σε καμβά μεγάλων διαστάσεων, όπου και δημιουργεί μια σύνθετη επιφάνεια με πολλές διαφορετικές υφές. Η προσέγγιση είναι γλυπτική και το αποτέλεσμα σχεδόν απτικό. Ενώ ο τρόπος που χειρίζεται τα υλικά είναι σχεδόν βιωματικός, βασίζεται στην πολυπλοκότητα και καταλήγει σε αφαίρεση. (Επιμέλεια: Μαρία Μαραγκού)

* Το speaker’s corner «η Γωνιά του αγορητή» στο βορειοανατολικό μέρος του Hyde Park του Λονδίνου, συγκεντρώνει αγορητές, ρήτορες, αιρεσιάρχες, προφήτες, μεσσίες καταγράφει ο Μπελημπασάκης μέσα από τεχνικές φωτοχάραξης και εκτύπωσης. Στο μέσο του 19ου αιώνα το σημείο συνδέθηκε με εργατικές εξεγέρσεις και διεκδικήσεις για ιστορικές μεταρρυθμίσεις στη λειτουργία του κοινοβουλευτισμού. Σήμερα με την παρακμή του εργατικού κινήματος έχει μετατρέπει σε τουριστικό αξιοθέατο. (Επιμέλεια: Κωστής Σταφυλάκης)

* «Υπάρξεις», πλασμένες από υλικά δοσμένα κατευθείαν από τη γη και τη φύση συνθέτουν την ανοίκεια παράταξη των «φανταστικών μορφών ζωής» του Παναγιώτη Μπρέντα. Τα έργα αντιληπτά υπό διαφορετικές γωνιές κι συναρμοσμένα με άλλους από τους φυσιολογικούς κι αιτιώδεις συνδυασμούς τους, δημιουργούν μία αίσθηση απρόσμενη, μία έκπληξη και μία τέρψη. (Επιμέλεια: Γιώργης-Βύρων Δάβος)

* Η πρόταση του Θεοφάνη Νούσκα πραγματοποιείται σε δύο στάδια. Στο πρώτο, ένας γυμνός άντρας θα φωτογραφηθεί κρατώντας ένα καρβέλι ψωμί. Στο δεύτερο στάδιο, ο άντρας και το ψωμί θα έχουν εξαφανιστεί. Τη θέση τους θα έχουνε πάρει αμέτρητα ψίχουλα (ή ψύχουλα). Το συγκεκριμένο έργο συνειδητά επιδιώκει να δικαιώσει ένα ορθογραφικό λάθος στις οδηγίες χρήσης μίας φρυγανιέρας που η θήκη για τα εναπομείναντα ψίχουλα ο ψιχουλοσυλλέκτης τυπώθηκε ως ψυχουλοσυλλέκτης. (Επιμέλεια: Αρετή Λεοπούλου)

* Το έργο του Δημήτρη Παπουτσάκη εμπνέεται από εγκαταλειμμένες ξενοδοχειακές μονάδες της δεκαετίας του ‘70, όπως τα Ξενία, και σχολιάζει μια δραστηριότητα που ανήκει στον παλαιό βιομηχανικό κόσμο. Έναν κόσμο που έχει παρέλθει και που, υπό το πρίσμα των ηλεκτρονικών μέσων, η αρχική του χρήση μεταβάλλεται σε κάτι ανορθόδοξο. (Επιμέλεια: Χριστιάνα Γαλανοπούλου)

* Ο Νίκος Ποδιάς με την εγκατάστασή του Sleeping beauty, προσεγγίζει το γνωστό παραμύθι της Ωραίας κοιμωμένης μέσα από μια ατμοσφαιρική εγκατάσταση. Ευαίσθητη και σκληρή, ρεαλιστική και ονειρική η προσέγγιση του καλλιτέχνη προτρέπει το θεατή να ανακαλύψει τις δικές του αλήθειες. (Επιμέλεια: Ειρήνη Σαββανή)

* Ο Πάνος Σκλαβενίτης επανεξετάζει την έννοια του εκθέματος. Στη συγκεκριμένη μελέτη, η οποία στηρίζεται στη σημειολογία του χώρου, τα επιλεγμένα αντικείμενα, τα έργα, η κινούμενη εικόνα και η ανθρώπινη παρουσία αποτυπώνουν τη διάσπαση των συμβολικών κινήσεων τόσο του «συλλέγειν», όσο και του «εκθέτειν». (Επιμέλεια: Μαργαρίτα Καταγά)
 
* Η Έφη Σπύρου παρουσιάζει το έργο «Antivainin», μία εγκατάσταση όπου καθημερινά στοιχεία και εικόνες μιας προσωπικής αφήγησης μετατρέπονται σε «ποιητικά» αντικείμενα, ανοιχτά στις διαφορετικές αναγνώσεις κάθε θεατή. Κεντρικό στοιχείο της εγκατάστασης αποτελεί το κρεβάτι, μια λιτή κατασκευή, με αδρές γραμμές και κυρίαρχο σκελετό, στην οποία στήνεται ένα «παιχνίδι» ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, στην ανάμνηση και την πραγματικότητα. (Επιμέλεια: Χάρις Κανελλοπούλου)

* Η δουλειά του Γιάννη Σταματίου «Ο Σίσυφος κι η ευτυχία» διαπραγματεύεται την τραγικότητά του αδιεξόδου του και σχολιάζει την πολυσημία αρχαίου μύθου. Το σκηνικό που παραπέμπει αόριστα στην ταινία «Η γυναίκα στους αμμόλοφους» του Χιρόσι Τεσιγκαχάρα. Πρωταγωνιστούν σε πρώτη ανάγνωση η ατελέσφορη εργασία, η εκλιπούσα ελπίδα και η επίγνωση της ματαιότητας που καθιστά τραγικό τον ήρωα μέσα από τη συνειδητοποίηση της πεπερασμένης μοίρας του. Σε ένα δεύτερο όμως επίπεδο ανατρέχει στις αναπόφευκτες δυνάμεις της φύσης. (Επιμέλεια: Γκέλυ Γρυντάκη)

* O Ξένιος Συμεωνίδης στην εγκατάσταση του "Δωμάτιο 301" πραγματεύεται έννοιες χωροχρονικότητας, μνήμης και ιστορίας. Το δωμάτιο 301 του εμβληματικού για την Κύπρο ξενοδοχείου Λήδρα Πάλας, είναι γνωστό και σαν “Δωμάτιο Ελίζαμπεθ Τέιλορ – Ρίτσαρντ Μπάρτον”. Και αυτό επειδή εκεί διέμεναν οι δύο σταρ στις επισκέψεις τους στην Κύπρο. Στις μέρες μας το ίδιο δωμάτιο φιλοξενεί τον εκάστοτε διοικητή των Ηνωμένων Εθνών αφού το ξενοδοχείο, που βρίσκεται στη Νεκρή Ζώνη της Λευκωσίας, έχει μετατραπεί σε στρατώνα. (Επιμέλεια: Γιάννης Τουμαζής)

* Η Νίκη Τσάχρα και η Αγάθη Τσορώνη επιχειρούν με διαφορετικά μέσα μια εικαστική παρέμβαση βασισμένη στην αντίληψη του ιδιωτικού περιβάλλοντος και την ταυτότητα των αντικειμένων στο χώρο. Κατασκευασμένα από ευτελή χρηστικά αντικείμενα, τα έργα της Νίκης Τσάχρα σχηματίζουν επιφάνειες με επαναλαμβανόμενα γεωμετρικά σχήματα, αποκτούν νέα υπόσταση, ανατρέποντας μέσα από τη συσσώρευση και επανάληψη τη συμβατική λειτουργία των επιμέρους στοιχείων και προκαλώντας πολλαπλούς εννοιολογικούς συνειρμούς. (Επιμέλεια: Τάσος Κουτσουρής).

Για πρώτη χρονιά φέτος, παράλληλα με την έκθεση ROOMS2012, διοργανώνεται στην «Αίθουσα Τέχνης Καππάτος» η έκθεση ROOMS2012 plus (+) με έργα των καλλιτεχνών που συμμετέχουν στην Έκθεση.

Info:
Έκθεση Σύγχρονης Τέχνης της γκαλερί «Καπάτος» «ROOMS2012» 
Ξενοδοχείο «St George Lycabettus».
Διάρκεια Έκθεσης μέχρι 12 Φεβρουαρίου 2012.
Ώρες λειτουργίας: Καθημερινές 16:00 – 22:00, Σάβατο & Κυριακή 12:00 – 22:00.

ROOMS2012 plus+
Αίθουσα Τέχνης Καππάτος, Αθηνάς 12 Μοναστηράκι.
Διάρκεια Έκθεσης μέχρι 25 Φεβρουαρίου 2012.
Ώρες λειτουργίας: Τρίτη έως Παρασκευή 12:00 – 20:00 και Σάββατο 12:00 – 16:00