από “σκηνές” (stages). Η γλυπτική της βασίζεται στη σύνθεση “σκηνών” όπου πάνω τους οργανώνεται και συντάσσεται η έννοια της ψυχολογικής κατάστασης ως θέαμα. 
κονστουκτιβισμός, οι ουτοπικές μηχανές και οι μαθηματικές, ή οι αστρονομικές, θεωρήσεις αναδεικνύονται σε προνομιακό πεδίο διαπραγμάτευσης. Ο απόηχος των έργων του Αργιανά μοιάζει διαπεραστικός, ακόμα κι αν τα έργα του τις περισσότερες φορές είναι σιωπηλά. Ο ίδιος ενθαρρύνει το παιχνίδι των πολλαπλών ερμηνειών στη δουλειά του, μολονότι, ειδικά στις εκθέσεις του, μπορεί να εντοπίσει κανείς καλά ενορχηστρωμένους συσχετισμούς: την επανάληψη των συνθέσεων του, τις κυκλικά στερεωμένες “πλεξούδες” στους πίνακές του και τις πολλαπλές αναφορές στη νεωτερικότητα. 
επανεξετάζουν, ή επιτρέπουν, νέες προσεγγίσεις πτυχών της επίσημης εκδοχής της ιστορίας. Το πρόσφατο έργο του Βαγγέλη Βλάχου -εστιάζοντας σε διαφορετικές στιγμές της πρόσφατης ιστορίας και χρησιμοποιώντας κυρίως αρχειακό υλικό από διαφορετικές πηγές- εξετάζει το κατά πόσο το υλικό αυτό μπορεί να χρησιμεύσει σαν εργαλείο για να ξανασκεφτούμε έννοιες του παρελθόντος που φαίνεται ότι εξακολουθούν να επηρεάζουν και να διαμορφώνουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το σήμερα. Επίσης, κεντρικό στοιχείο στην έρευνα του είναι η σύγκριση και η αντιπαράθεση της γλώσσας της αρχιτεκτονικής με αυτή της πολιτικής και της οικονομικής εξουσίας. 
ενανασυνδυάζονται δημιουργώντας νέους κόσμους. Στα φωτογραφικά κολάζ και στα βίντεο της Επαμεινώνδα, οι εικόνες δεν εφάπτονται η μια της άλλης με την σαφήνεια του κλασσικού μοντάζ, αλλά μέσα από αμέτρητες μικροσκοπικές τομές τα ανόμοια τεμάχια της εικόνας διασκορπίζονται στην επιφάνεια. Τα κολάζ είναι πάντα σε κίνηση, υπονοώντας νέες συμμετρίες, νέες διαφορές, νέες χειρονομίες και τελετουργίες οι οποίες παραμένουν ανεπαίσθητα ακαθόριστες. 
Εστιάζοντας την προσοχή του στη διαδικασία οικειοποίησης της πόλης και στην εκ νέου χαρτογράφησή της, καθιστά το καθημερινό αντικείμενο μνημειώδες, και το μνημειακό κοινότοπο. 
