«Σώβρακα και φανέλες», ναι- αλλά για όλους!

 

Είμαι της άποψης ότι σε μια κανονικότητα τα πράγματα που έχουν να κάνουν με τον αθλητισμό δεν έχουν λόγο να έρχονται ποτέ στην βασική σκηνή της ενημέρωσης. Ίσως με την  εξαίρεση μιας μεγάλης επιτυχίας των εθνικών ομάδων.

Τις προηγούμενες ημέρες η ελληνική ειδησεογραφία γέμισε με πληροφορίες και σχόλια για τον τελικό κυπέλλου του ποδοσφαίρου.

Τα εκτεταμένα επεισόδια που οδήγησαν στον τραυματισμό αρκετών οπαδών ήταν φυσιολογικό να αποτελέσουν αντικείμενο του αστυνομικού δελτίου, μια που έχουμε να κάνουμε ξεκάθαρα με εγκληματικές συμπεριφορές.

Στον ανόητο φαύλο κύκλο προστέθηκαν και τα δύο μεγαλύτερα κόμματα με ανακοινώσεις τους που σχολίαζαν τον αγώνα και μάλιστα με ύφος οπαδικό. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης χαρακτήρισε το γκολ του ΠΑΟΚ «πέτσινο», ενώ το Μαξίμου έσπευσε να του ευχηθεί «άντε και στην αθλητική Κυριακή ή στη Δίκη της δευτέρας». Προφανώς και ο επικεφαλής της Νέας Δημοκρατίας ήθελε να χτυπήσει τον πρόεδρο του ΠΑΟΚ, Ιβάν Σαββίδη και όχι να απλώς να κρίνει το έγκυρο του σκοραρίσματος. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο: Ποδοσφαιροποίηση της δημόσιας σφαίρας. 

Πρώτον ένα αθλητικό γεγονός εξελίσσεται σε χώρο άσκησης εγκλημάτων και μετά οι δύο μεγάλες παρατάξεις, αντί να μιλήσουν για το αδιέξοδο του επαγγελματικού αθλητισμού επιδίδονται σε ανακοινώσεις σχετικά με το αποτέλεσμα και τα παραγοντιλίκια των ομάδων.

Η επαγγελματικοποίηση του αθλητισμού καταστρέφει σταθερά και αναπόδραστα το νόημα της άθλησης και είναι ο μόνος υπεύθυνος για την έξαψη των παθών που κάθε τόσο καταλήγει σε παραβάσεις του ποινικού δικαίου.

Και ερωτώ: Πέραν του θεάματος, ποιος ο λόγος να είναι επαγγελματικό το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός γενικά; Ο επαγγελματισμός οδηγεί στον πρωταθλητισμό, ο οποίος στις σημερινές συνθήκες σημαίνει φαρμακευτικά σκευάσματα βελτιωτικά των επιδόσεων,  κατασκευή «ρέκορντμαν» και «ρέκορντγούμαν» και- για πιο δημοφιλή αθλήματα- αντιμαχόμενων παρατάξεων οργανωμένων γύρω από διοικήσεις.

Στον αντίποδα υπάρχει η πρόταση του ερασιτεχνικού αθλητισμού, με τα κάθε είδους γηπεδάκια σε κάθε γειτονιά, φωτισμένα τις βραδινές ώρες. Με ελεύθερη είσοδος για όλους  και με προσωπικό για τη συντήρησή τους. Με κονδύλια για αθλητικές εγκαταστάσεις σε κάθε σχολείο και συνολική αναβάθμιση του σχολικού αθλητισμού και με την δημιουργία κουλτούρας άθλησης για όλη την κοινωνία. Με τα χρήματα που παίρνουν ως αμοιβή οι σταρ των μεγάλων ομάδων θα μπορούσαν να γίνουν πολλά- και δεν θα βλέπαμε σε πλήρη κάλυψη αίσχη βίας.

Άκουγα σήμερα ότι το κόστος επισκευής των ζημιών που υπέστη το Πανθεσσαλικό στάδιο, όπου έγινε ο τελικός, θα φτάσει τις 300.000 ευρώ. Δεν φτιάχνονται δύο γηπεδάκια μπάσκετ σε υποβαθμισμένες περιοχές με αυτά τα χρήματα να παίζουν οι πιτσιρικάδες;

Καταλαβαίνω ότι αυτός ο συμψηφισμός φαίνεται λίγο λαϊκίστικος και ότι όλα αυτά δεν λειτουργούν έτσι απλά. Δεν γίνεται όμως ένα σάπιο κομμάτι όλου αυτού που λέγεται αθλητισμός να ζει εις βάρος μιας πιθανότητας για ουσιαστική βελτίωση της υγείας και της καθημερινότητας του πληθυσμού.    

Κλείνω με αυτό εδώ το τραγουδάκι του Τζίμη Πανούση που αποτέλεσε και αφορμή για τον τίτλο.