Η Μεταξού στήνει ακόμη λαϊκά γλέντια για καλοφαγάδες

Υπήρξε μια εποχή που σχεδόν κάθε αθηναϊκή γειτονιά περηφανευόταν για τα μουσικά της μεζεδοπωλεία. Ειδικά εκεί στα μέσα των 90s δίχως σοβαρό λόγο κι αφορμή στήνονταν λαϊκά γλέντια μετά φαγητού σε έναν άτυπο διαγωνισμό πενιών και μεζέδων που ποτέ δεν είχε σημασία ποιος θα νικήσει. Όσο περνούσαν τα χρόνια ωστόσο μπόλικα μουσικά μεζεδοπωλεία έβαλαν λουκέτο ή επαναπροσδιόρισαν τη ταυτότητά τους καθώς είτε το φαγητό θα χώλαινε, είτε οι τροβαδούροι πάθαιναν κακοφωνίξ με αποτέλεσμα να χαθεί η αίγλη τους. Πολύ λίγοι το κράτησαν αληθινό και συνέχισαν την πορεία τους στη γαστρονομική/ μουσική σκηνή της πρωτεύουσας η οποία άλλαξε πολύ χωνεύοντας νέες μόδες, ιδέες και μουσικά στυλ που άλλοτε σνόμπαρε πανηγυρικά.

Ανάμεσα τους ξεχωρίζει η Μεταξού με το όνομα στα νοητά σύνορα Μεταξουργείου και Κολωνού. Τσαχπίνα και καλοφαγού ζει κι ανασαίνει εδώ και πολλά χρόνια στην περιοχή απλώνοντας τραπέζια στη σάλα και την αυλή ενός παλιού σπιτιού και φτιάχνει σούπερ ατμόσφαιρα για να απολαύσεις ωραιότατα μεζεδάκια. Την τελευταία Κυριακή του Νοέμβρη με τις θερμοκρασίες να φέρνουν πρώτη φορά λίγο σε χειμώνα την επισκεφθήκαμε έτοιμοι να κάνουμε πρίμο σεκόντο στους μουσικούς που είχαν ήδη πάρει θέση επί τω έργω και να δοκιμάσουμε όσο περισσότερα μεζεδάκια γίνεται.

Ο χώρος βγαλμένος από χρονοκάψουλα θυμίζει έντονα κουτούκι της δεκαετίας του 50 και του 60, ξυπνώντας μνήμες από όταν η Παλιά Αθήνα γλένταγε με την ψυχή της. Εμείς ξεκινήσαμε για να μας βρεις φαγωμένους το τζέρτζελο με την ομώνυμη σαλάτα «Μεταξού» (11,5€) με flakes γραβιέρας και σως μελιού, μαρούλι, ρόκα, λόλα, αγγούρι, λεπτοκομμένα καρύδια και ντοματίνια. Δροσερή κι ευτυχώς όχι νερουλή ήταν η ιδανική αρχή όπως αντίστοιχα και οι πλευρώτοι σχάρας (9€) που ήταν ολόσωστα ψημένοι και χωρίς περιττά μπαχάρια μαριναρισμένοι.

Τιμή και δόξα στις φρέσκες τηγανιτές πατάτες (6€) κομμένες στο χέρι γιατί γκώσαμε λίγο με τις κατεψυγμένες αλλά και στο έξτρα πικάντικο και πιπεράτο μπουγιουρντί (9€) που ήρθε σε σκεύος σαγανακίου. Εκεί ίσχυσε ο απαράβατος κανών της βούτας που υπαγορεύει ότι όποιος πρόλαβε το μπυγιουρντί είδε ενώ οι υπόλοιποι επιδόθηκαν σε προπόσεις με κρασί (6€ το μισό κιλό χύμα) η μπύρα (5€ το ποτήρι/φιάλη). Το ταλαγάνι σχάρας (7,5€) και η μελένια φέτα (9€) κονταροχτυπήθηκαν για να κερδίσουν την εύνοια της τυρολάγνας καρδούλας μας με τη δεύτερη να νικά στα σημεία το ταλαγάνι που δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Τα κολοκυθάκια τηγανιτά ωστόσο ήταν υπέροχα (9€) και χωρίς την ενοχλητική λαδίλα που ξυπνά παλινδρομήσεις από το λήθαργό τους. Κομμένα με το χέρι σε sticks είχαν ένα συνοδευτικό μπολ γιαουρτοσκόρδιου σιμά τους για τους έξτρα μερακλήδες. Πολύ καλή κι η σπανακοτυρόπιτα (9€) με χειροποίητο χοντρό φύλλο και ισόποσα γενναίες ποσότητες σπανακιού και τυριού.

Ακολούθησε το βιταμινούχο συκώτι σχάρας (16€) που κέρδισε μπόλικα επιφωνήματα θαυμασμού αμά τη δοκιμή του. Πολύ ζουμερό και μαεστρικά ψημένο συνοδευόταν από κολασμένες πατάτες φούρνου με μυρωδικά και εξαφανίστηκε από το πιάτο μας με συνοπτικές διαδικασίες. Κάπως αδιάφορο και στεγνό το κοτόπουλο σχάρας (15€) δεν μας ενθουσίασε ιδιαίτερα, καθώς μάλλον ζητούσε μια συνοδευτική τσαχπινιά για να νοστιμέψει κι άλλο. Η γουρουνοπούλα στο φούρνο (15€) είναι πάντα στοίχημα στα μεζεδοπωλεία καθώς απαιτεί γνώση και μεράκι για να πετύχει και μην σου τύχει κανένα κακό, κι ευτυχώς εδώ όλα κύλησαν καταπώς πρέπει. Η τραγανή πετσούλα έκανε όπως πάντα τη διαφορά σε έναν μεζέ πρώτης τάξεως.

Στην ίδια κατηγορία βάζουμε και τα φιλετάκια προβατίνας (16,5€) που αν δεν έρθουν όπως πρέπει μοιάζουν με λάστιχο. Ευτυχώς κι εδώ το ψήσιμο ήταν σωστό με τη νοστιμιά του κρέατος να αναδεικνύεται τόσο από αυτό όσο κι από το πετυχημένο μαρινάρισμά του που ήταν τόσο όσο χρειάζεται για να μην επισκιάσει το ιδιαίτερο άρωμα της προβατίνας.

Το γλέντι καλά κρατούσε με πολύ πετυχημένες αλλαγές λαϊκών ασμάτων που έγιναν ύμνοι σε αμέτρητες μπαϊλντισμένες και νταλκαδιασμένες καρδιές. Το τέλος μας επιφύλασσε κερασμένο σιμιγδαλένιο χαλβαδάκι ως είθισται σε παρόμοιες μεζεδοκαταστάσεις.