Τα Παιδιά ενός κατώτερου θεού είναι η παράσταση που θα σου ζεστάνει την ψυχή

Σπάνια θεατρική εμπειρία είναι η παράσταση που ανεβάζει ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος, με μια μικρή ομάδα υπερταλαντούχων ηθοποιών, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Άλφα Ληναίος Φωτίου. Κι όχι γιατί το υλικό του, το πολυβραβευμένο θεατρικό έργο του Μαρκ Μέντοφ «Τα Παιδιά ενός Κατώτερου Θεού» είναι σπουδαίο –που είναι– αλλά κυρίως γιατί το προσεγγίζει με την ποιητική εκείνη τρυφερότητα που λείπει τελευταία από τις ζωές μας, κι από τα θεατρικά μας πράγματα.

Η ιστορία, γνωστή στους παλιούς από το θρυλικό εκείνο ανέβασμα του Παντελή Βούλγαρη το 1981 με Έλλη Λαμπέτη-Λευτέρη Βογιατζή, ακολουθεί τη σχέση του Παύλου, δάσκαλου σε ένα σχολείο κωφών, και της Μαρίας, πρώην μαθήτριας και νυν εργαζόμενης του σχολείου, που έχει συνειδητά επιλέξει να ζει απομονωμένη, απέχοντας από διαδικασίες και μεθόδους επικοινωνίας σαν αυτές που διδάσκει ο Παύλος –την ανάγνωση χειλιών, ας πούμε. Μέσα από τον έρωτά τους, αλλά και την αναπόφευκτη σύγκρουση των δύο κόσμων τους, θα αναπτυχθεί μια ταραχώδης σχέση, και μια εμβληματική ιστορία που μιλά για τις κάθε είδους διαφορές, δυσκολίες επικοινωνίας, και προσπάθειες προσέγγισης.

Το δυνατότερο χαρτί της παράστασης είναι η ταυτόχρονη ερμηνεία της στην ελληνική νοηματική γλώσσα, από δύο κάθε φορά ηθοποιούς που στέκονται στις άκρες της σκηνής, ή δίπλα στους πρωταγωνιστές της, και «μεταφράζουν» ό,τι λέγεται από αυτούς, υιοθετώντας και το ανάλογο ύφος του εκάστοτε χαρακτήρα, ο οποίος μοιάζει έτσι να ερμηνεύεται από δύο ηθοποιούς ταυτόχρονα, έναν με φωνή και έναν χωρίς. Ακόμα ονειρικότερες, οι σκηνές που εκτυλίσσονται σε απόλυτη σιωπή, όταν ο Παύλος και η Μαρία μιλούν μεταξύ τους στη νοηματική, κι εμείς διαβάζουμε σε υπότιτλους τι λένε.

Γενικότερα, η σκηνοθεσία ξεχειλίζει από ευφυείς ιδέες, που θα αντισταθούμε στον πειρασμό να απαριθμήσουμε μία-μία, γιατί πολλές από αυτές είναι η όλη ουσία της σκηνικής έκπληξης, μέσα από την οποία γεννιούνται μικρά θεατρικά θαύματα. Κράτα μόνο ότι κεντρικό ρόλο έχουν η μουσική, το νερό, η θάλασσα και όλοι εκείνοι οι ήχοι που δεν είναι μόνο ήχοι, είναι και δονήσεις, και ως τέτοιες μπορούν να λειτουργήσουν σαν γέφυρα ανάμεσα στους δύο κόσμους, ακουόντων και μη –και κατ’ επέκταση, σκηνής και πλατείας. Η οποία πλατεία, όπως πιθανότατα μαντεύεις απ’ όλα τα παραπάνω, μας χωρά και μας υποδέχεται επιτέλους όλους, ακούοντες και μη.

Υποδειγματικές είναι και όλες οι ερμηνείες, με την Ευσταθία Τσαπαρέλη να υφαίνει μια εμβληματική, λυρικά παθιασμένη Μαρία, και τον Πάρη Θωμόπουλο να ντύνεται έξοχα όλες τις διαφορετικές ποιότητες του Παύλου. Απολαυστικά εξωστρεφής στον ρόλο του Δημήτρη ο Δημήτρης Δεληγιάννης, και συναρπαστική ως Λίνα η νεαρή Σοφία Σίμου, ενσαρκώνουν αμφότεροι μπριόζικα τους μαθητές του Παύλου, ενώ στιβαρό αντίβαρο κρατούν ο Μιχάλης Γεωργακόπουλος, ως διευθυντής του σχολείου, και η Άντρια Ράπτη στον μικρότερο αλλά βαθιά συναισθηματικό ρόλο της μητέρας της Μαρίας.

Οι υποβλητικοί φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη υπογραμμίζουν σαν highlighter την ατμόσφαιρα μιας παράστασης που –να μας το θυμηθείς– θα συζητιέται τα επόμενα χρόνια.

Συντελεστές
Σκηνοθεσία – απόδοση κειμένου: Δημοσθένης Παπαδόπουλος
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Λίνα Μπότη
Φωτογραφίες: Χάρης Γερμανίδης & Χρήστος Καρτέρης
Trailer: Χρήστος Καρτέρης
Διδασκαλίας Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας: Αρτεμησία Παντελάκη, σε συνεργασία με την Άννα Λιάκου (Διερμηνέας ΕΝΓ)
Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου | Art Ensemble
Παραγωγή: Τάσος Ιορδανίδης

Παίζουν: Ευσταθία Τσαπαρέλη, Πάρης Θωμόπουλος, Άντρια Ράπτη, Μιχάλης Γεωργακόπουλος, Δημήτρης Δεληγιάννης, Σοφία Σίμου