Είδαμε το «Στην Εξοχή» που σκηνοθετεί η Αικατερίνη Παπαγεωργίου στο Θέατρο Αποθήκη

Με φόρα από τις δύο πρόσφατες θεατρικές επιτυχίες της, Memorandum και Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα, έρχεται για πρώτη φορά φέτος στα Αθηναϊκά Θέατρα η Αικατερίνη Παπαγεωργίου, για να καταπιαστεί με ένα έργο που δεν είναι αυτή τη φορά πολιτικό, είναι όμως εξαιρετικά ενδιαφέρον και σύγχρονο.

Το Στην Εξοχή του πάντα ανήσυχου Βρετανού Martin Crimp (που πιθανόν τον ξέρεις από το περσινό Απόπειρες για τη ζωή της στο Θέατρο Θησείον) είναι ένα ατμοσφαιρικό ψυχολογικό θρίλερ που θα σου φέρει στον νου κάτι από Πίντερ, και κάτι από Μπέργκμαν.

Ένα ζευγάρι μεσοαστών μετακομίζει από την πόλη στην εξοχή σε αναζήτηση γαλήνης –δεν τη βρίσκει, είναι εμφανές σε εμάς από το πρώτο λεπτό, προτού ακόμα διαλυθούν σε εκείνους και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις. Καταλυτικός παράγοντας γι’ αυτό το τελευταίο, το τρίτο πρόσωπο, η λιπόθυμη κοπέλα που θα φέρει εκείνος στο σπίτι, εγείροντας υποψίες που επίσης ολοφάνερα θα επαληθευτούν.

Η εύθραυστη ισορροπία των κάθε είδους συμβιβασμών, που είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμη όχι απλά να διαρραγεί, αλλά να εκραγεί συμπαρασύροντας στο διάβα της ολόκληρες ζωές, και η εκκωφαντική σιωπή της εξοχής, που μεγεθύνει αντί να κατευνάζει όλα όσα υποβόσκουν, είναι τα βασικά μοτίβα που διατρέχουν το έργο από την αρχή ως το τέλος του.

Δεν κατονομάζονται ποτέ ξεκάθαρα –εξ ου και οι πιντερικοί συνειρμοί που λέγαμε προηγουμένως– είναι όμως διαρκώς εκεί, στις αμήχανα επαναλαμβανόμενες συζητήσεις που κάνουν κύκλους γύρω από τον εαυτό τους, στην πνιγηρή ατμόσφαιρα της επαρχίας, στη βία που δεν τη βλέπεις αλλά την αισθάνεσαι απειλητική.

Με σύμμαχό της το συναρπαστικά λειτουργικό σκηνικό της Μαρίας Φιλίππου, η Αικατερίνη Παπαγεωργίου φωτίζει αυτή την ατμόσφαιρα σαν να ανάβει κερί αντί για προβολέα. Χτίζει την ένταση λίγο λίγο στην αρχή, προτού την ανεβάσει στα κόκκινα σε μια δεύτερη πράξη με στοιχεία σωματικού θεάτρου, παίζοντας με την αντίθεση του ανοιχτού χώρου που θα κλείσει αργότερα, όχι για να μας αφήσει απέξω, αλλά για να υπενθυμίσει ότι είναι ακριβώς η περίφημη «ανοιχτωσιά» της επαρχίας που κρύβει κάτω από την επιφάνεια τα βαθύτερα σκοτάδια.

Οι ερμηνείες στέκονται αντάξιες της ατμόσφαιρας που χτίζει η σκηνοθεσία. Ο Μιχάλης Βαλάσογλου κινείται με ακρίβεια ανάμεσα στη νευρικότητα και την απειλή, η Μαρία Κυρώζη έχει σκηνικό τσαγανό ως νεαρή Ρεβέκκα, ενώ η Κίττυ Παϊταζόγλου, ως Κορίν, καταθέτει μια ερμηνεία εσωτερική, γεμάτη εύθραυστες αποχρώσεις.

Ταυτότητα της παράστασης
Μετάφραση: Παναγιώτα Πανταζή
Σκηνοθεσία: Αικατερίνη Παπαγεωργίου
Σκηνικά: Μαρία Φιλίππου
Κοστούμια: Ειρήνη Γεωργακίλα
Μουσική: Διαμαντής Αδαμαντίδης
Κίνηση: Χρυσηίς Λιατζιβίρη
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Τάσος Προβιάς
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή

Πρωταγωνιστούν (με αλφαβητική σειρά): Μιχάλης Βαλάσογλου, Μαρία Κυρώζη, Κίττυ Παϊταζόγλου