Η Γιαγιά Κούκου σερβίρει θαλπωρή και μοντέρνα ελληνική κουζίνα στο Μοναστηράκι

Τη Γιαγιά Κούκου την πρωτογνωρίσαμε –και σου την συστήσαμε κι εσένα– χρόνια πριν στο Περιστέρι, να ταιριάζει τα πεντανόστιμα μεζέδια της με λάιβ πενιές. Την ακολουθήσαμε μετά καλοκαίρι στα ασβεστωμένα σοκάκια της Χώρας στην Κύθνο, να στρώνει τα τραπέζια της κάτω από φούξια βουκαμβίλιες και κρεμαστά φωτάκια, ένα νησιώτικο πανηγύρι κάθε βράδυ. Το τρίτο μέλος της οικογένειας, η Γιαγιά Κούκου Άθενς στο Μοναστηράκι, δυο βήματα από την πλατεία Αγίας Ειρήνης, έσβησε πριν από λίγες μέρες το πρώτο κεράκι στην τούρτα της. Κι είμαστε βέβαιοι πως θα τα εκατοστήσει.

Περάστε, να σας (ξανα)συστήσουμε

Το παλιό υφασματάδικο της οδού Παναγή Σκουζέ, που κάποτε πουλούσε δαντέλες και υφάσματα αποκλειστικά από ελληνικές παραγωγές, στεγάζει σήμερα την ιδιοσυγκρασιακή κουζίνα της Γιαγιάς Κούκου. Φόρος τιμής στην ιστορία του κτιρίου, ένα υπέροχο vintage έπιπλο στο οποίο έκοβαν τα πατρόν οι ράφτες, έχει ντυθεί με μάρμαρο από άκρη σε άκρη, δημιουργώντας ένα μπαρ-πάσο το οποίο στολίζει ακόμα η παλιά ζυγαριά του μαγαζιού. Η διακόσμηση γενικότερα παραπέμπει σε νοσταλγικό αθηναϊκό σπίτι, με την αρχοντική του σκάλα, τη φλοράλ ταπετσαρία, τα vintage στοιχεία, τα κεντήματα στα κάδρα και τα βίντατζ, συλλεκτικά πιάτα. Μουσικές που τζαζίζουν συμπληρώνουν το παζλ του οικείου περιβάλλοντος, που ταιριάζει γάντι στην εποχή που διανύουμε.

Τι τρώμε εδώ;

Το μενού που υπογράφει ο Νίκος Ευσταθίου είναι βασισμένο στην παράδοση, διατηρώντας την ιστορία της ελληνικής κουζίνας και τις μνήμες της σε μια απόδοση που ταιριάζει με την εποχή και τους ρυθμούς της. Θα φας, για παράδειγμα, γιουβέτσι στη Γιαγιά; Προφανώς. Θα είναι όμως με οσομπούκο αντί για ελιά, θα έχει τη γραβιέρα του σε κρέμα αντί για τριμμένη, και θα ‘χει και γλυκό βύσσινο να το απογειώνει. Θα σου έφτιαχνε η γιαγιά σιφνέικη ρεβυθάδα; Εδώ θα σου την φτιάξει με μαρινάτο γαύρο, ραπανάκι και πορτοκάλι που της ταιριάζει γάντι.

Δεν είναι, βέβαια, όλα νεοτερισμοί: Η χειροποίητη χορτόπιτα, με άγρια χόρτα εποχής, φρέσκο σπανάκι και φέτα Αρκαδίας, για παράδειγμα, συνοδεύεται από δροσερό γιαούρτι, και μοσχοβολά κυριακάτικο τραπέζι στο χωριό. Φτιάχνεται καθημερινά στο εστιατόριο, και κόβεται άμα τη εμφανίσει στο τραπέζι σου, με ειδικό μαχαίρι για έξτρα ινσταγκραμικά πλάνα.

Στο μεταίχμιο παράδοσης και πρωτοτυπίας πατάει το λαυράκι bianco (αν η γιαγιά σου τυγχάνει Κερκυραία, ξέρεις) που σερβίρεται με ψητά λαχανικά και καμένο βούτυρο, ενώ η κρέμα λευκού ταραμά με brick σολομού και πούδρα χαρουπιού ταιριάζει άψογα με το χειροποίητο σιμιγδαλένιο πιτάκι, για χορταστικές βούτες.

Ένα νέο πιάτο, η κατσικομακαρονάδα με μαντζουράνα και Κρητική ξινομυζήθρα, φέρνει μια νότα δημιουργικής ανατροπής στο μενού του πάντα ανήσυχου σεφ, ενώ όσο μπαίνουμε στο χειμώνα, οι ζεστές comfort σούπες θα προσφέρουν την τέλεια θαλπωρή, ζεσταίνοντας σώμα και ψυχή. Σύντομα θα επιστρέψει και η αγαπημένη αγκινάρα με πουρέ και τσιπς τοπιναμπούρ σε σάλτσα α λα πολίτα, ένα χειμερινό πιάτο που ακολουθεί πιστά την εποχικότητα και την φιλοσοφία του μενού: φρέσκα υλικά, σε εποχή και συνδυασμούς που αναδεικνύουν τη γεύση τους.

Για το τέλος, το αμυγδαλωτό με κρέμα και crumble αμυγδάλου, αχλάδι ποσέ και λικέρ πικραμύγδαλο, παντρεύει παράδοση και δημιουργικότητα σε κάθε κουταλιά, κλείνοντας το γεύμα με μία γλυκιά, αρωματική νότα.

Και τι πίνουμε;

Η εμπειρία ολοκληρώνεται με την εκτενή λίστα κρασιών, που εστιάζει αποκλειστικά στον ελληνικό αμπελώνα και διευρύνεται συνεχώς, επιλέγοντας κρασιά που αναδεικνύουν κάθε πιάτο και αποτυπώνουν την ποικιλία και την ποιότητα της ελληνικής οινοποιίας.