Τα Γαριδάδικα στη Δραπετσώνα εκτός από το όνομα έχουν ευτυχώς και τη χάρη

Αν είσαι μιας κάποιας ηλικίας και διανύεις τα 35+ (μέχρι όσο πάει καλά να είσαι) τότε είναι βέβαιο ότι θα είχες προλάβεις τις χρυσές μέρες της γειτονιάς των Γαριδάδικων στα νοητά σύνορα Κερατσινίου- Δραπετσώνας. Τότε στα τιμημένα 90s όλη κυριολεκτικά και μεταφορικά η Αθήνα κι ο Πειραιάς τρώγανε ψαρομεζεδάκια επί της οδού Ακρίτα Διγενή. Εκεί στη σειρά το ένα μετά το άλλο θα έβρισκες πλήθος ουζερί και μεζεδοπωλείων να διαλαλούν τη φρέσκια πραμάτεια τους σερβίροντας θαλασσινούς κατά βάση θησαυρούς σε ασυναγώνιστες τιμές.

Για σχεδόν δύο δεκαετίες –ίσως και περισσότερο- τα Γαριδάδικα ήταν ο απόλυτος προορισμός για ψαροφάγους μεζεδολάγνους όμως κάπου εκεί στις αρχές της οικονομικής κρίσης στα early 10s η φήμη τους άρχισε κάπως να ξεθωριάζει καθώς το ένα μετά το άλλο τα μαγαζάκια έκλειναν. Παρέμειναν κάποιοι τελευταίοι των Μοϊκανών να αντιστέκονται ωστόσο το όνομα των γαριδάδικων έλαμπε δια της απουσίας του από τις hot γαστρονομικές πιάτσες της πρωτεύουσας. Πριν λίγο καιρό ένα από τα δύο ψαροταβερνάκια που είναι ακόμη ανοιχτά στα πέριξ της θρυλικής γειτονιάς άλλαξε διεύθυνση κι όνομα, υψώνοντας μια ξύλινη ταμπέλα που γράφει: «Τα Γαριδάδικα» ελπίζοντας να προσελκύσει παλιούς και νέους θαμώνες αναζητώντας τη χαμένη αίγλη της περιοχής. Όπως καταλαβαίνεις η επίσκεψή μας κρίθηκε επιβεβλημένη με σκοπό να δοκιμάσουμε το μενού και τις γεύσεις που είχε επιμεληθεί η ομάδα των μαγείρων που κρύβεται πίσω από το ενδιαφέρον αυτό εγχείρημα.

Ένα κυριακάτικο αυγουστιάτικο μεσημέρι βρεθήκαμε στον ανανεωμένο χώρο των Γαριδάδικων που μαρτυρούν τις θαλασσινές διαθέσεις τους και διακοσμητικά αφού το θαλασσί και το λευκό κυριαρχούσαν στα χρώματα δημιουργώντας ένα νησιωτικό background για τα μπόλικα ξύλινα τραπεζάκια. Την παράσταση φυσικά έκλεβε το ενυδρείο, γεμάτο με μπουκαλάκια τσίπουρο και ούζο ανάμεσα στις οποίες ξεχώριζαν ορισμένες από τις καλύτερες ετικέτες της χώρας. Αφού παραγγείλαμε το ροζέ χύμα κρασάκι μας, ξεκινήσαμε τις βούτες στο ντιπάκι με την μελιτζανοσαλάτα που ήρθε εμπρός μας ως καλωσόρισμα. Βοηθοί μας στον αγώνα της μεγάλης βούτας ήταν τα ωραιότατα κριτσίνια και το ψωμάκι (μαύρο και καλαμποκένιο).

Ο κατάλογος είχε μπόλικς επιλογές που μας προβλημάτισαν καθώς φαίνονταν στην πλειοψηφία τους έξτρα μερακλήδικες κι άκρως ενδιαφέρουσες. Ολοκληρώνοντας τη μελέτη του σαν έτοιμοι από καιρό δώσαμε το έναυσμα με τη μεσογειακή σαλάτα (9,10€) με λιαστή ντόματα, ντοματίνια, παρμεζάνα, φέτα, λόλα, ρόκα, μαρούλι, παξιμάδι, σως βινεγκρέτ και σως βαλσάμικου να καταφθάνει πρώτη, δροσίζοντάς μας και με το παραπάνω. Νοστιμότατα και τα ρεβύθια με καπνιστό χέλι (10,40€) ενώ τα σχεδόν ερωτικά μουγκανητά των διπλανών μας για τη μους λευκού ταραμά (6,90€) μας ανάγκασαν να προσθέσουμε πάραυτα μία στην παραγγελία μας.

Η στεναχώρια μας ήταν μεγάλη καθώς δεν προλάβαμε την τιτανοτεράστια μερίδα με τα κολοκυθάκια sticks (5,90€) όμως μας αποζημίωσαν τα χειροποίητα ντολμαδάκια (6,70€). Σφιχτοδεμένα και με το ρυζάκι ολόσωστα βρασμένο είχαν περίσσευμα νοστιμιάς κάνοντας τέλειο pairing με το φρέσκο γιαουρτάκι με μυρωδικά που τα συνόδευε. Τα συγχαρίκια μας να δώσουμε και στις πατάτες (4.70€) που δεν ήταν προτηγανισμένες ως συνηθίζεται αλλά φρεσκοκομμένες και χεράτες, ενώ στο μενού με τα αλίπαστα ξεχωρίσαμε φυσικά το καπνιστό λαβράκι (8,7€) διότι σπανίως θα το βρεις σε αττικούς ή πειραιώτικους καταλόγους. Εξαίσιο και μοσχομυρωδάτο το είχαν ράνει με λεπτοκομμένες φέτες κρεμμυδιού για να το ζήσεις έξτρα γευστικά. Το φρέσκο καλαμαράκι τηγανιτό ήταν στα 13,90€ η μερίδα κι επιβάλλεται να μπει πολύ ψηλά στην παραγγελία σου καθώς ήταν πολύ νόστιμο και σωστά τηγανισμένο, κρατώντας την αφρατοσύνη του. Το χταπόδι ψήτο (16,50€) και τα μύδια σαγανάκι είναι επίσης must για τους μεζεκλήδες της παρέας όπως και η σαρδελίτσα σχάρας (9,30€). Φρέσκια και χωρίς το μπόλικο σκόρδο που προτιμάται συνήθως ανέδιδε την πλούσια γεύση της με ένα ελάχιστο «λεμονάρισμα». Οι γαρίδες tempura με γλυκόξινη σως (15,5€) είχαν τραγανό δάγκωμα μα έχαναν λίγο στην αφρατοσύνη, ενώ στην επειστροφή μας θα δοκιμάσουμε και τις φρέσκιες τηγανιτές ουρές πεσκανδρίτσας(12,80€).

Το γεύμα μας έκλεισε με μπόλικα κεράσματα που μας προκάλεσαν έκπληξη καθώς δεν συνηθίζονται πλέον οι μεγάλες άπλες από τα συνοικιακά ταβερνάκια. Λικέρ μαστίχα και μια πιατέλα με σιροπιαστά και φρουτάκια –αλλά και τσιχλίστες για την δροσερή αναπνοή μα- ήρθαν σαν επιστέγασμα ενός τιμιότατου γεύματος που μας έκανε να αναφωνήσουμε μετά περισσής χαράς ότι τα Γαριδάδικα εκτός από το όνομα έχουν ευτυχώς και τη χάρη.