Τι έγινε ρε παιδιά και δεν άδειασε φέτος η Αθήνα;

Ενός λεπτού σιγή για όλα εκείνα τα ετήσια αφιερώματα που μέχρι πέρυσι έλεγαν πόσο αγαπάμε την Αθήνα τον Αύγουστο, επειδή πάμε όπου θέλουμε μέσα σε είκοσι λεπτά, παρκάρουμε έξω από το αγαπημένο μας μπαράκι και χορεύουμε τάνγκο το ξημέρωμα στην Πανεπιστημίου καπνίζοντας φτηνά τσιγάρα.

Ο φετινός Αύγουστος μας βρίσκει στριμωγμένους στις αποβάθρες να περιμένουμε παρέα με όλη την υπόλοιπη Αθήνα το μετρό που δεν πρόσεξε ότι είμαστε όλοι εδώ και λειτουργεί με μειωμένα δρομολόγια κάθε 12 λεπτά, με αποτέλεσμα όταν επιτέλους φτάνει να στριμωχνόμαστε στα βαγόνια λες και είναι Δεκέμβριος και κατεβαίνουμε όλοι στο Σύνταγμα για ψώνια της τελευταίας στιγμής. Απλά φορώντας κοντομάνικα. Έτσι κάπως θα ‘ναι ο Δεκέμβριος στην Αυστραλία.

Ο φετινός Αύγουστος μας βρίσκει επίσης να ψάχνουμε σπιθαμή άμμου ελεύθερη να στήσουμε την ομπρέλα μας στο ΚΑΠΕ και στην Τσονίμα, και μετά να ακούμε podcast ακινητοποιημένοι όλοι μαζί στην Αττική Οδό για την επιστροφή. Θέσεις πάρκινγκ στο Παγκράτι και στην Κυψέλη δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα, εκτός αν είναι μεσημέρι κι έχουν κατέβει κάποιοι παραλία, στην οποία περίπτωση θα χρειαστεί να κάνεις μόνο δύο γύρους αντί για τους οκτώ που κάνεις τον χειμώνα. Και στο αγαπημένο σου μπαράκι στο κέντρο, εκεί που πίστευες ότι θα βρεις άνετα αν όχι τραπέζι ελεύθερο έστω θέση στην μπάρα, βρίσκεις παρέες τουριστών να ξεχειλίζουν ως το πεζοδρόμιο.

Θα θέλαμε πολύ να σου πούμε πως για την γεμάτη Αθήνα φέτος φταίει ο τουρισμός, είναι ωραίο να έχεις αποδιοπομπαίους τράγους με τους οποίους μπορείς εύκολα να τα βάλεις. Η πικρή αλήθεια όμως είναι πως οι τουρίστες δεν οδηγούν, και δεν καταλαμβάνουν θέσεις πάρκινγκ. Για το ότι η Αθήνα φέτος δεν άδειασε δεν φταίει που ήρθαν εκείνοι, φταίει που δεν φύγαμε εμείς.

Φταίει που ένας στους δύο Έλληνες φέτος δεν πήγε διακοπές, όπως λένε όλα εκείνα τα αποκαρδιωτικά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που έχουν κατακλύσει το ίντερνετ. Φταίει που η κουβέντα που ξεκινά με την ερώτηση «διακοπές;» δεν είναι πια ο ευκολότερος τρόπος να σπάσεις τον πάγο με ημιγνωστούς κι αγνώστους, γιατί υπάρχει ένας πολύ υπαρκτός κίνδυνος να καταλήξει αμήχανη και δυσάρεστη. Φταίει που οι μισθοί έχουν μείνει καθηλωμένοι εκεί που ήταν πριν από μια δεκαετία (κι ας πανηγυρίζει η κυβέρνηση για αυξήσεις, επειδή δεν έχουμε πια υποκατώτατο στα 519€) ενώ το κόστος ζωής έχει διπλασιαστεί κι αυτό των διακοπών έχει τριπλασιαστεί.

Και φταίει, κι αυτό είναι το πιο λυπηρό απ’ όλα, που κάτω από κάθε ανάρτηση που λέει τέτοια και άλλα αυτονόητα, υπάρχει κόσμος που γράφει πως οι διακοπές είναι πολυτέλεια, και όχι ανθρώπινο δικαίωμα, και που βρίσκει φυσιολογικό να δουλεύει όλη του τη ζωή για να πληρώνει μόνο τους λογαριασμούς.

Ή, όπως σοφά τέθηκε πρόσφατα σε μια συμπυκνωμένη ατάκα: