Το ξεκατίνιασμα ωφελεί μόνο τη συντήρηση

Πολλή συζήτηση γίνεται στους κινηματικούς και δικαιωματικούς κύκλους για το περιστατικό της συμπλοκής ανάμεσα σε τρανς άτομα και φεμινίστριες, το οποίο σημειώθηκε στο πλαίσιο του αντιρατσιστικού φεστιβάλ. Από ό,τι κατάλαβα η αντιπαράθεση αυτή δεν είναι κάτι νέο. Οι φεμινίστριες – ας τις αποκαλέσουμε έτσι μια και ο χαρακτηρισμός δεν αφορά συλλήβδην τις φεμινίστριες αλλά τις ομάδες που μετέχουν στους καυγάδες αυτούς- δεν αναγνωρίζουν στα τρανς άτομα το ότι υφίστανται ή/και ότι έχουν υποστεί καταπίεση από την πατριαρχία, αφού έχουν περάσει μεγάλο μέρος της ζωής τους ως άντρες.

Ίσως μάλιστα κάποιοι από τους αναγνώστες εντυπωσιαστούν από το γεγονός ότι υπάρχει ξεχωριστός όρος που περιγράφει τις συγκεκριμένες φεμινίστριες, όπως εντυπωσιάστηκα κι εγώ: trans excluding radical feminism ή «τερφ»/»τερφούδες»,  όπως ελληνοποιήθηκε ο όρος.

Το προ ημερών λοιπόν περιστατικό του αντιρατσιστικού φεστιβάλ περιλάμβανε την εκ μέρους των τρανς παρέμβαση στον πάγκο των «τερφ» και τις έντονες παρατηρήσεις για τις διακρίσεις που κάνουν εις βάρος των τρανς στη βάση του βιολογισμού («γεννήθηκαν άντρες άρα δεν έχουν υποστεί τον ίδιο βαθμό αντρικής καταπίεσης»).

Τα ζητήματα που ανακύπτουν σηκώνουν συζήτηση και δεν είναι εύκολο να αποφανθεί κάποιος για το δίκιο ή άδικο της μιας ή της άλλης πλευράς. Προσωπικά το επιχείρημα που λέει ότι πριν από 30 χρόνια δεν είχες απορρίψει ότι βιολογικά ήσουν άντρας άρα εμείς είμαστε πιο αδικημένες από εσένα μου φαίνεται σαθρό και συντηρητικό, αλλά δεν έχω παρακολουθήσει τις θεωρητικές διαδρομές για να δικαιούμαι να έχω σοβαρή άποψη.

Ωστόσο εκείνο που μου κακοφαίνεται στην «τερφ» ρητορική είναι κάτι άλλο που δεν έχει τόσο να κάνει με το περιεχόμενο του επιχειρήματος ή των επιχειρημάτων, αλλά με το γεγονός ότι αυτό/αυτά προβάλλονται.

Ας εξηγηθώ: έχουμε τόσο πολύ δρόμο ακόμη να διανύσουμε μέχρι να αναγνωριστούν τα δικαιώματα όλων των μειονοτήτων, τόσο πολύ δρόμο να διανύσουμε μέχρι να έχουν ισότιμη αντιμετώπιση όλοι οι άνθρωποι στην ελληνική κοινωνία και τόσο πολύ δρόμο να διανύσουμε μέχρι να εξαλείψουμε την ισχύ του «ανδρισμού», που μου μοιάζει πολυτέλεια αυτοκαθορισμού να ψέγουμε μια άλλη κοινωνική ομάδα γιατί «το παίζει πιο αδικημένη από όσο δικαιούται». Στο κάτω κάτω πρέπει οι συλλογικότητες που επιδίδονται σε αυτό το σπορ να βάλουν κάποιες προτεραιότητες: Ποιος είναι ο βασικός αντίπαλος; Πάμε βήμα-βήμα.

Ας φτάσουμε σε ένα αξιοπρεπές σημείο και να δούμε μετά τι από όσα θεωρεί ο καθένας ότι τον αδικούν αξίζει ή δεν αξίζει να συζητηθεί.

Το ξεκατίνιασμα ευνοεί όσους δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα.