Ρε, τα κορόιδα που δεν ξέρουν από εξωτερική πολιτική!

Τι κοινό έχουν οι Γαλλία, Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο. Ιταλία, Βέλγιο, Δανία, Καναδάς και άλλες 17 χώρες του δυτικού κόσμου; Οι υπουργοί εξωτερικών τους υπέγραψαν το κείμενο για την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα που πλήττεται από τις απάνθρωπες πρακτικές του Ισραήλ.

Ποια χώρα δεν περιλαμβάνεται στις 24 αυτές; Σωστά μαντέψατε: Η Ελλάδα μας! Για μία ακόμη φορά δεν αφήσαμε να μας παρασύρουν αυτά τα τσουτσέκια του μουσουλμανισμού και δείξαμε σε αυτούς τους προσκυνημένους πώς ασκείται η υπερήφανη εξωτερική πολιτική. Τι εννοείται πώς ασκείται; Με το να μην συμφωνείς να δοθεί ανθρωπιστική βοήθεια σε παιδιά και άμαχους που λιμοκτονούν αποκλεισμένοι- υπάρχει και άλλος τρόπος;

Ο αποκλεισμός και η λιμοκτονία των ανθρώπων που έχουν αποκλειστεί από τους ισραηλινούς στη λωρίδα δεν εξυπηρετεί καμία στρατιωτική τακτική και αποτελεί έγκλημα τελούμενο σε καθεστώς ψυχικής ηρεμίας. Είναι ένα έγκλημα στο οποίο η ανοχή είναι συνενοχή και η (δια της σιωπής) υποστήριξη είναι κηλίδα στην ιστορία της χώρας.

Ναι, ο άξονας Αθήνας-Τελ Αβίβ-Λευκωσίας έχει τη σημασία του, ναι η εξωτερική πολιτική δεν είναι γήπεδο να φωνάζουμε συνθήματα, ναι οι διεθνείς σχέσεις είναι κάτι εξαιρετικά περίπλοκο, ναι σε όλα αυτά. Όμως το διεθνές δίκαιο και το -σημαντικότερο- δίκαιο (σκέτο) δεν παίρνουν αστερίσκους.

Ένα πιο ισχυρό κίνημα εδώ, μια πιο ηχηρή φωνή διαμαρτυρίας στους δρόμους ίσως να ανάγκαζε την ελληνική κυβέρνηση να κινηθεί εκτός προαποφασισμένων στρατηγικών συμφωνιών και να βάλει το λιθαράκι μας στην οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου. Οι καναπέδες και τα πληκτρολόγια δεν βοηθούν. Μπράβο λοιπόν σε εκείνους που την εβδομάδα που πέρασε βρέθηκαν στο Σύνταγμα για να φωνάξουν ότι δεν είναι όλα «εξωτερική πολιτική».

Την επόμενη φορά πρέπει να είναι περισσότεροι.