10 πράγματα που είπε το Poor Things για τη ζωή, τις σχέσεις μας, το σύμπαν και τα πάντα

Το γυναικείο ζήτημα. Οι έμφυλοι ρόλοι. Οι σχέσεις εξουσίας που αναπτύσσονται και ανθούν μέσα στην πατριαρχία. Ναι, αυτά είναι τα προφανή. Η τελευταία ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, όμως, έχει τόσα επίπεδα όσα και οι απροσδόκητες/ φευγαλέες/ βιτριολικές ατάκες της. Κάποιες σου ξέφυγαν την πρώτη φορά, έτσι απορροφημένος/η που ήσουν από το οπτικό πανηγύρι στην οθόνη. Αλλά γι’ αυτό είμαστε εμείς εδώ, να σου μαζέψουμε δέκα πράγματα που είπε το Poor Things για τη ζωή, τις σχέσεις μας, το σύμπαν και τα πάντα (ναι, αναφορά στον Douglas Adams) για να έχεις να τσακώνεσαι συζητάς με τις παρέες σου.

Για τον τρόπο που μας διαμορφώνουν αναπόφευκτα όλους, άνδρες και γυναίκες, αντιδραστικούς και μη χαρακτήρες, οι γονεϊκές μας σχέσεις.

Για την εξουσία που έχει ένας γονιός πάνω στο παιδί του, το οποίο είναι σπαρακτικά έτοιμο να του συγχωρήσει τα πάντα. (Κάποιος να κάνει πόστερ την ατάκα του Godwin Baxter, «θα με κακοποιούσε τόσο βάναυσα ο πατέρας μου, που με αγαπούσε, αν δεν το έκανε για την επιστήμη;» να την κρεμάσουμε στα γραφεία των ψυχαναλυτών όλου του πλανήτη).

Για την ηθική της επιστήμης, και για τα συχνά απάνθρωπα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν ανά την ιστορία της για να μάθουμε όσα ξέρουμε. Μερικές φορές, ακόμα και αυτά που στα μάτια του απλού κόσμου μοιάζουν προφανή –όπως τα ερωτήματα τύπου «το χρειαζόμαστε αυτό;».

Για την έμφυτη παιδική βία, που είναι πάντα στα μάτια των ενηλίκων τρομακτική και ακατανόητη. (Το ξέρουμε πως θα ήθελες να ξεχάσεις τη σκηνή με το βατράχι. Ακριβώς αυτό λέμε).

Για το ότι αυτή η βία κατά κανόνα αποβάλλεται μεγαλώνοντας –και οι ενήλικες μένουν να απορούν από πού προήλθε και πού πήγε.

Για την αφέλεια των προνομιούχων τάξεων όταν ανακαλύπτουν (συνήθως καθυστερημένα) τον κόσμο. Ειδικά όταν περνούν την φάση κατά την οποία πιστεύουν ότι μπορούν να τον σώσουν.

Για το ότι ο αποτελεσματικότερος τρόπος να σπάσεις τα στερεότυπα είναι να τα αγνοείς. Όχι με την έννοια «να μην τους δίνεις σημασία». Με την έννοια «να μην τα ξέρεις».

Για το πόσο πρακτικά αδύνατο είναι αυτό, όταν έχεις μεγαλώσει εντός κοινωνικού πλαισίου, και όχι εκτός, όπως η Bella Baxter.

Για τον κυνισμό, που είναι το τελευταίο καταφύγιο των πιο φοβισμένων ανθρώπων.

Για την προσωπική εξέλιξη, που σταματάει μόνο όταν τελειώνει η ειλικρινής περιέργεια για τον κόσμο, την τέχνη και τους άλλους ανθρώπους. Μπορεί, δηλαδή, εκεί λίγο μετά την ενηλικίωση, μπορεί και ποτέ.