80s βιντεοκασέτες που οι πρωταγωνιστές τους μάλλον θέλουν να ξεχάσουν

Η λατρεία μας για την δεκαετία των ελληνικών 80s είναι γνωστή και δεδηλώμενη και δεν χρειάζεται να επεκταθούμε για να δικαιολογήσουμε την επιλογή μας να αποτίσουμε ξανά φόρο τιμής σε όλες εκείνες τις σκονισμένες πια βιντεοκασέτες που σφράγισαν τις αναμνήσεις εκείνης της εποχής. Ανάμεσα τους ξεχωρίζουμε γιατί αυτοί είμαστε και τις πλέον ανεκδιήγητες «κινηματογραφικές» απόπειρες της δεκαετίας, στις οποίες πρωταγωνιστούσαν διάσημοι ηθοποιοί που βάζουμε στοίχημα πως θέλουν να ξεχάσουν ότι το όνομά τους μπήκε στους τίτλους της ταινίας. Μαζέψαμε μπόλικα ανοσιουργήματα και σου τα παρουσιάζουμε με την κρυφή ελπίδα να πατήσεις play στο βίντεό σου.

«Ο Ράμπο, ο Κοντός κι η Τάπα» του Βαγγέλη Φουρνιστάκη (1986)

Ο Παναγιώτης Σουπιάδης είναι μια από τις πιο καλτ φυσιογνωμίες της χρυσής εποχής της βιντεοκασέτας όπως μπορείς να διαπιστώσεις παρακολουθώντας αυτό εδώ το ανοσιούργημα που άμα λάχει βάνει κάτω κοτζάμ Σιλβέστερ Σταλόνε. Ο Ράμπο με εντολή του Στάθη του κοντού, ενός πλούσιου αλλά παράνομου τύπου, αναλαμβάνει να ανατινάξει ένα τουριστικό ξενοδοχείο. Αρχίζει αμέσως την εξάσκηση με την βοήθεια του Σάκη Τσαν ή Τάπα...

Στην ταινία για κάποιο λόγο που κανένας δεν κατάλαβε παίζει κι ο Νίκος Ρίζος σαν Στάθης ο Κοντός, ενώ βάζουμε στοίχημα ότι τα γυρίσματα έγιναν στο εξοχικό του σκηνοθέτη. Πλημμυρισμένη από την πατροπαράδοτη πλήρως ακαλαίσθητη 80ίλα που λατρεύουμε να μισούμε χρήζει επαίνων για το θάρρος των πρωταγωνιστών να βάλουν τα ονόματά τους στους τίτλους τέλους της.

«Η Εκδίκηση του Πατέρα» του Γιώργου Μυλωνά (1989)

Η "Εκδίκηση του Πατέρα", είναι ένα οδοιπορικό μέσα στον σάπιο κόσμο της νύχτας και μια φωνή διαμαρτυρίας, εναντίον όλων αυτών που εμπορεύονται τον λευκό θάνατο. Ένα revenge movie, πριν ο Λιαμ Νίσον ξεκινήσει να μοιράζει πόνο στο σινεμά με πρωταγωνιστή τον Αλέκο Αλεξανδράκη στα late 50s του. Ο Αλέκος Αλεξανδράκης, είναι ο Φαέθων (δημοσιογράφος και φόβος και τρόμος των πρεζέμπορων), ο Γιώργος Μούτσιος είναι ο Jimmy Wilson, η Γκέλυ Γαβριήλ είναι πρεζόνι πολυτελείας και ο Τάσος Κωστής, πρεζέμπορας. Αν τη δεις και δεν λες μετά τους πάντες «κάθαρμα», τότε έχεις πρόβλημα. Σε έναν δίκαιο κινηματογραφικό κόσμο ο Γιάννης Οικονομίδης θα γύριζε το remake της με Μουρίκη, Μπισμπίκη και Σταμουλακάτο να πρωταγωνιστούν.

«Ο θηλυκός Ράμπο» του Κώστα Καραγιάννη (1987)

Από τον αρσενικό Ράμπο περνάμε στον θηλυκό Ράμπο και τον πιο WTF ρόλο που ερμήνευσε ποτέ η Δέσποινα Στυλιανοπούλου. Η Δέσποινα μαζί με το αγόρι της, το Θέμη, αποφασίζει να εξοντώσει μια σπείρα απατεώνων, που έχει καταστρέψει τον πατέρα της. Μετατρέπεται λοιπόν σε θηλυκό Ράμπο και μοιράζει φάπες σε επίδοξους ληστές. Πλάι της ο πιο μάγκας μυστακοφόρος του ελληνικού σινεμά, ο Θέμης Μάνεσης στον καλύτερο ρόλο του μετά τις Φυλακές Ανηλίκων.

«Γλυκιά μου Κούτση από το Χαλκούτσι» του Όμηρου Ευστρατιάδη (1988)

Ποια Τοotsie και ποιος Ντάστιν Χόφμαν και ποια Mrs Doubtfire και ποιος Ρόμπίν Γουίλιαμς. Σαν την Κούτση από το Χαλκούτσι και τον Κώστα Βουτσά δεν έχει, κι αυτό μπορεί να σ’το επιβεβαιώσει όποιος κατάφερε να δει μέχρι τέλους αυτή εδώ την ταινία. Το στόρι απλό. Ο Κώστας είναι ένας άνεργος ηθοποιός. Για να μπορέσει να βρει δουλειά, μεταμφιέζεται σε γυναίκα και βρίσκει δουλειά σε ένα σίριαλ, στο ρόλο της διευθύντριας ενός κολεγίου. Το σίριαλ είχε μεγάλη επιτυχία, όχι ωστόσο και η συγκεκριμένη βιντεοταινία, που μνημονεύεται πια μόνο σε καλτ πηγαδάκια που υμνούν τις χειρότερες ελληνικές ταινίες όλων των εποχών.

«Λόρδαν ο Βάρβαρος» του Βασίλη Σκαράκη (1987)

Ο Λόρδαν είναι ένας πρωτόγονος άνθρωπος, που ζει μόνος του και πιστεύει ότι είναι ο μοναδικός άνθρωπος πάνω στη Γη. Η ζωή του είναι απλή και ήρεμη χωρίς προβλήματα και άγχος, αλλά ο Λόρδαν δεν είναι ευτυχισμένος. Η μοναδική του συντροφιά είναι τα ζώα, που τους μιλάει πριν τα φάει, για να ξεχάσει τη μοναξιά του. Στην προσπάθεια του να βρει κάποιον άλλον από το είδος του αποφασίζει να ψάξει μακριά από τη σπηλιά του, που δεν έχει αποχωριστεί ποτέ μέχρι τώρα. Κάπως έτσι ξεκινά η περίληψη στο πλήρως εμπεριστατωμένο retro db αυτής της θρυλικής βιντεοταινίας με τον Παναγιώτη Σουπιάδη στον πρωταγωνιστικό ρόλο και τον Κώστα Τσάκωνα. Φήμες λένε πως όταν ο Σβαρτζενέγκερ είδε σκηνές της ταινίας κατάπιε τους βολβούς των ματιών του, ελέγχονται ως ανακριβείς, ενώ ποντάρουμε και τα λίγα λεφτά μας πως η Σοφία Αλιμπέρτη ούτε καν θυμάται πως ερμήνευσε τον ρόλο της Βαρβάρας σε τούτο εδώ το έπος.

«Η Χρυσοδάκτυλη» του Παναγιώτη Κωνσταντίνου (1989)

Η Μάρω, για να σώσει την οικογενειακή της ευτυχία, εγκαταλείπει το μεγάλο πάθος της, τα χαρτιά, και επιδίδεται στο τάβλι. Με τη δεξιοτεχνία της καταφέρνει να κερδίζει όλους τους συνταξιούχους, που παίζουν τάβλι μαζί της και την έχουν ονομάσει "Χρυσοδάκτυλη". Η Μάρω Κοντού στο ρόλο της ταβλαδόρισσας μας κάνει να αναρωτιόμαστε πως δέχτηκε να συμμετάσχει σε αυτή την λατρεμένα κακή ταινία, που βλέπεται ωστόσο ιδανικά back to back μετά από το επεισόδιο του Κωνσταντίνου κι Ελένης όπου ο Κατακουζηνός κάνει τον χαρτοπαίκτη.

«Μασάζ για όλα τα γούστα» του Αντρέα Κατσιμητσούλια (1987)

Ο Μίμης Φωτόπουλος πέρα από την τεράστια καριέρα του στο θέατρο και στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο θα είναι πάντοτε ο αγαπημένος μας λυκειάρχης κ. Χαβαλές στο Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα. Για κάποιο λόγο που μάλλον ούτε ο ίδιος κατάλαβε, βρέθηκε να πρωταγωνιστεί σε αυτό το αδιανόητα τραγελαφικό έπος μαζί με το πρωταγωνιστικό δίδυμο του Μάρκου Λεζέ και του Μανώλη Δεστούνη. Ο επιθεωρητής Χαρίλαος και ο ντετέκτιβ Μήτσος, σαΐνια του τμήματος ηθών, αναλαμβάνουν να διαλευκάνουν μια σκοτεινή υπόθεση με το αστυνομικό τους δαιμόνιο, μην αφήνοντας κανένα μασατζίδικο στην ησυχία του. Ή αλλιώς όταν η Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή συνάντησε την ελληνική βιντεοκασέτα κι έκτοτε δεν ξανα-ανέφερε ποτέ το όνομά της.