Φταίει ο γιαλός που είναι στραβός

Τελειώσαμε λοιπόν και τι να πούμε; αναρωτιόταν ρητορικά το λαϊκό άσμα κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Τότε που τα πράγματα στην αριστερά ήταν ξεκάθαρα. Ήξερες ποιος είναι ο σοβιετόφιλος βραχίονας, ποιοι είναι οι «ανανεωτές», οι ευρωπαίοι αριστεροί, οι ριζοσπαστικοί.

Πάνω από όλα όμως ήξερες ποια δεν είναι η αριστερά. Ποια είναι τα όρια πέρα από τα οποία όση καλή διάθεση και να δείξεις, όση σοσιαλδημοκρατία και να πασαλειφθείς, την ταμπέλα του δεξιού ή στην καλύτερη περίπτωση του «δεξιούλη» (όρος που κυρίως άνθισε στα ‘90s και στα ‘00s) δεν θα μπορούσες να την βγάλεις από πάνω σου.

Πάνε όμως αυτές οι εποχές και πλέον η απουσία οποιασδήποτε αντίπαλης ιδεολογίας έχει επιτρέψει στον καπιταλισμό και τις ελεύθερες αγορές να μονοπωλούν τις «ρεαλιστικές λύσεις», αφήνοντας τις άλλες, αυτές που λένε βασικά «όχι»,  έκθετες στην κριτική για «στείρα άρνηση», «ευχολόγια», «ουτοπίες αμφιθεάτρων» και λοιπά τέτοια. Έτσι, οι συζητήσεις γύρω από τις αλλοτινές κόκκινες γραμμές μοιάζουν τώρα αναγκαίες για τους κομματικούς σχηματισμούς που επιθυμούν την εξουσία.

Κάπως έτσι εκπρόσωποι της πλευράς Κασσελάκη βρέθηκαν τις προηγούμενες ημέρες να αφήνουν ανοικτό το περιθώριο συζήτησης για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και κάπως έτσι θα αφήσουν ανοικτά τα ενδεχόμενα για πολλές άλλες συζητήσεις. Και το χειρότερο είναι ότι αυτό δεν θα γίνει επειδή έχουν κρυφή ατζέντα, ούτε επειδή σώνει και καλά πιστεύουν στην ελεύθερη αγορά (που δεν μπορούμε και να το αποκλείσουμε δηλαδή). Θα γίνει γιατί όσος δεν υπάρχει εναλλακτική ολοκληρωμένη πολιτικοκοινωνική πρόταση από κάποια κατεύθυνση, τόσο η επιδίωξη του μέγιστου κέρδους θα θέτει τους όρους τους παιχνιδιού.

Ίσως όχι με κάποια αναπόδραστη μηχανική που δεν μπορούμε να καταλάβουμε, αλλά με την επιθυμία των ψηφοφόρων, με την πεποίθησή τους ότι τα πράγματα που δεν επιδιώκουν και δεν καταφέρνουν το κέρδος μαραίνονται και πεθαίνουν- την ίσια τύχη περιμένει και το κοινωνικό κράτος. Είναι μία από τις πτυχές της στροφής των ευρωπαϊκών κοινωνιών προς τα δεξιά.

Σε αυτό το περιβάλλον επιθυμούν την εξουσία οι οπαδοί του Σύριζα. Αυτή την εξουσία επιθυμούν, γιατί δεν υπάρχει άλλη στο πλαίσιο που ζούμε. Στα επόμενα χρόνια η εξ αριστερών κριτική προς τον νέο πρόεδρο του Σύριζα δεν θα λείψει. Από αυτούς που θα την εκτοξεύουν εξαιρώ όσους δεν έχουν πρόβλημα να μην ξαναγίνει ποτέ ο σύριζα εξουσία αν είναι να χάσει τις αρχές του, όπως τις ξέραμε τις προηγούμενες δύο δεκαετίες.

Οι υπόλοιποι ας θυμούνται ότι αυτή η κριτική δεν (θα) απευθύνεται προς το πρόσωπο του Κασσελάκη, αλλά τελικά προς τις δικές τους ευρύτερες επιλογές.