Τα όρια ενός "κρατιδίου" και η νέα μέρα της πολιτικής

Ποια είναι άραγε τα όρια των αστοχιών τύπου «κρατίδιο» για έναν πολιτικό αρχηγό, για έναν Πρωθυπουργό, για ένα θεσμικό πρόσωπο; Το γλωσσικό ολίσθημα που έκανε ο Στέφανος Κασσελάκης Αφού όμως οι λέξεις αντιστοιχούν σε έννοιες, δεν είναι τόσο ζήτημα φραστικό, όσο ζήτημα τριβής με τις έννοιες για τις οποίες πρόκειται. Τι εννοούμε ζήτημα τριβής; Εννοούμε ότι ο κασσελάκης δεν έχει βομβαρδιστεί όλα αυτά τα χρόνια από πληροφορίες για το «ψευδοκράτος» . Δεν έχει, αν θέλετε «φυτεμένη» την κουλτούρα του όρου «κατεχόμενα» και του μένους κατά της τουρκικής εισβολής. Χωρίς αυτή την αυτόματη αντίδραση αναγκάζεται κάθε φορά να ψάχνει στη… RAM για να ανασύρει την πρόχειρα αποθηκευμένη πληροφορία.

Αυτό άραγε σημαίνει ότι δεν είναι ικανός να χειριστεί αυτές τις υποθέσεις; Όποιος δεν έχει περάσει δεκαετίες από τη ζωή του να ακούει για την αδικία εκ μέρους των γειτόνων δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί την εθνική θέση για το κυπριακό; Προφανώς και κάτι τέτοιο δεν ισχύει.

Όμως ανοίγει μια πόρτα ανησυχίας. Ανησυχίας για το πόσο εξοικειωμένος είναι ο κ. Κασσελάκης συλλήβδην με την ελληνική πραγματικότητα- όχι πόσα μπορεί να μάθει ή να αφομοιώσει, αλλά το πόσο τα γνωρίζει έστω και λίγο. Το «πολιτικό παρελθόν», για την έλλειψη του οποίου κατηγορείται ο Στέφανος Κασσελάκης, δεν σημαίνει αναγκαστικά παρουσία σε κομματικές διαδικασίες, θεωρητικά διαβάσματα ή κυβερνητική θητεία.. Σημαίνει όμως ενασχόληση με τα κοινά, πλήρη συνείδηση των προβλημάτων του κόσμου στον οποίο θέλεις να απευθυνθείς και γνώση βασικών σημείων της εθνικής και παραταξιακής ιστορίας.      

Ο αριθμός των πραγμάτων που μπορεί να «μάθει» κάποιος και ο αριθμός των πραγμάτων που μπορεί να έχει στο μυαλό του είναι πεπερασμένος και αυτό αποτελεί έναν λόγο που η κριτική στον «αλεξιπτωτιστή» Κασσελάκη έχει και βάσιμα στοιχεία και δεν είναι μόνο τσαντίλα για την δημοφιλία του.

Ασφαλώς, τίποτα δεν μας υπόσχεται ότι ένας αδιάλειπτα κάτοικος Ελλάδας θα έχει την αντίστοιχη κατάρτιση απλώς και μόνο επειδή εκτίθεται στην εγχώρια κοινή γνώμη, τα Μέσα της και τις ρητορικές που την διαμορφώνουν. Θα έλεγα όμως ότι, οι ικανότητες των δύο προσώπων ήταν ίδιες, αυτά δεν θα ξεκινούσαν από το ίδιο σημείο.

Και ο αντίλογος λέει ότι τα της Κύπρου ή τα εθνικά δεν ενδιαφέρουν ιδιαίτερα την αριστερά, δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τις ελλείψεις Κασσελάκη σε θέματα όπως η καθημερινότητα, οι προσωπικές επιδιώξεις, η πολιτισμική αξία ορισμένων πραγμάτων όπως η κοινωνική ανέλιξη των απογόνων και πολλά ακόμη.

Όμως έτσι είναι η σύγχρονη πολιτική και όποιος δεν το αντιλαμβάνεται και εξακολουθεί να την αναλύει με όρους πρώιμης μεταπολίτευσης, είναι μοιραίο να καταλήγει σε λάθος συμπεράσματα για τον εαυτό του και για την παράταξή του. Έχουμε μπροστά μας χρόνο να μάθουμε- τα πράγματα δεν φαίνεται να αλλάζουν σύντομα.