Πριν μιλήσει τουρκικά, ο Κυριάκος έμαθε το μάθημα του… Τσίπρα

Ακούγοντας τις δηλώσεις Μητσοτάκη το βράδυ της Πέμπτης νόμισα ότι είχα déjà vu. Ο Πρωθυπουργός προφανώς κάλεσε ο ίδιος τις κάμερες για να ρίξει τον σπόρο του «να τα βρούμε με την Τουρκία»- γιατί  αλλιώς να έδινε συνέντευξη λίγες μόνο μέρες μετά τις εκλογές και την υπερπαρουσία του σε κανάλια και τηλεοράσεις, αν δεν είχε ο ίδιος κάτι που θα ήθελε να φτάσει στον κόσμο.

Και τι ήταν αυτό; Η προετοιμασία της κοινής γνώμης για συναλλαγή με την Τουρκία, για αμοιβαίες υποχωρήσεις που ίσως καταλήξουν σε συνεννόηση. Ακόμη και την σχετικοποίηση της αξίας μιας πιθανής προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο επιστράτευσε ο Πρωθυπουργός λέγοντας ότι δεν είναι σίγουρο πως μια απόφασή του διεθνούς οργάνου θα μας ευνοήσει και λοιπά τέτοια.

Και εδώ ξεκινά το déjà vu. Η μετακίνηση της ηγεσίας του κυβερνητικού τότε Σύριζα προς περισσότερο διαλλακτικές θέσεις που είχε τελικά σαν αποτέλεσμα την Συμφωνία των Πρεσπών και το σταμάτημα της  αιμορραγίας για την ελληνική διπλωματία ήταν αναμφισβήτητα μια επιτυχία. Μια επιτυχία όχι τόσο προς τα έξω, όσο προς τα μέσα, προς την εγχώρια κοινή γνώμη που είναι πάντα πρόθυμη να βαυκαλιστεί με το πόσο περιούσιος λαός είναι οι Έλληνες. Όμως το όλο θέμα είχε πολιτικό κόστος. Πολλώ μάλλον που η απόφαση Τσίπρα να προχωρήσει το όλο θέμα πραγματοποιήθηκε λίγο καιρό πριν τις εκλογές και με την ελληνική Βουλή να φιλοξενεί την Χρυσή Αυγή ως τρίτο κόμμα.  

Αν ο Τσίπρας έφαγε τα μούτρα του στην περίπτωση της Βόρειας Μακεδονίας, οι μητσοτακαίοι φαίνεται ότι «έμαθαν από τα λάθη των άλλων», κατά την ρήση του παλαιού γερμανού καγκελάριου, Ότο φον Μπίσμαρκ. Έτσι δεν ανοίγουν το θέμα κοντά σε εκλογικό χρόνο, αλλά άμεσα μετά την ανανέωση της θητείας της κυβέρνησης, αλλά τέσσερα χρόνια πριν από αυτές. Μέχρι τις επόμενες εκλογές ποιος ζει- ποιος πεθαίνει;     

Και δεν είναι μόνο το θέμα του χρόνου- της απόστασης από τις εκλογές. Όπως μπόρεσε να δει το κυβερνητικό επιτελείο το ότι η Κυβέρνηση Μητσοτάκη αγκάλιασε την Συμφωνία των Πρεσπών παρά τις προεκλογικές κορώνες πριν τις εκλογές του 2019, δεν είχε κανένα αποτέλεσμα και πρακτικά κανένα είχαν πολιτικό κόστος.      

Το θέμα με την Τουρκία έχει ιδιαιτερότητες όμως. Γίνεται να τα βρούμε περιμένοντας τους Τούρκους να προσεγγίσουν ακριβώς τις δικές μας ιδέες, χωρίς εμείς να κάνουμε βήμα προς την μεριά τους; Οπωσδήποτε όχι. Άρα θα πρέπει να σπάσουν αυγά- και όπου σπάνε αυγά κάποιος γκρινιάζει. Και εδώ θα φανεί καλύτερα πόσο πρόβλημα θα αντιμετωπίσει η κυβέρνηση με τις εθνικιστικές φωνές που έχουν κατά καιρούς εκπέμψει από το εσωτερικό της.

Είναι οι ίδιες που της επιτρέπουν να διεμβολίζει το εκ δεξιών της εκλογικό ακροατήριο, μεγάλο μέρος του οποίου τώρα είναι παρόν στη Βουλή και έχει πολλαπλάσιες ικανότητες αντίδρασης.