Μιλούσε τη γλώσσα τους

Ο Γιώργος Γεωργίου ήταν «φαινόμενο». Μια καλτ φιγούρα, με λίγες γνώσεις περί του ποδοσφαίρου που κατάφερε να μένει στις πρώτες θέσεις της αναγνωρισιμότητας των αθλητικών δημοσιογράφων για περισσότερες από τρεις δεκαετίες. Δεν είναι κάτι συνηθισμένο.

Αυτό που έκανε τον Γεωργίου ξεχωριστό δεν ήταν οι τεχνικές του γνώσεις, όσο ότι ήξερε να μιλάει για το ποδόσφαιρο ήξερε τον τρόπο να συζητά για το ποδόσφαιρο με τους έλληνες φιλάθλους, με τους έλληνες ακροατές, με τους έλληνες τηλεθεατές. Ήξερε ενστικτωδώς την δοσολογία ανάμεσα στο καφενειακό «θα σου πω εγώ πως τα παίρνουν τα πρωταθλήματα» και στην σοβαρότητα με την οποια όλοι αυτοί που θέλουν να μιλήσουν για την ομάδα τους επιθυμούν να αντιμετωπίζονται.

Έπιανε μέσα από τις εκπομπές του τον παλμό του μέσου ποδοσφαιρόφιλου, ίσως του λίγο ομοφοβικού, του λίγο ρατσιστή του λίγο «λεβέντη». Για αυτό οι εκπομπές του ήταν «μάθημα» σε όποιον τις άκουγε προσεκτικά. Όχι γιατί θα σε συνέπαιρναν με την ποιότητα των όσων άκουγες σε αυτές, ούτε γιατί η ενασχόληση με το θέαμα του ποδοσφαίρου αποκτούσε κάποια ανώτερη αξία, αλλά γιατί εκεί μπορούσες να καταλάβεις καλύτερα πως σκέφτεται το έθνος που «προσκυνά σώβρακα και φανέλες», όπως έλεγε και ο Τζιμάκος.

Κατά τα λοιπά δεν ήταν ένας τύπος που θα έκανα παρέα, αφού με τις αντιμοφυλοφιλικές του κορώνες και με τις κρίσεις του κατά μαύρων αθλητών έδινε την δυνατότητα σε διάφορους ούγκανους φιλάθλους να νιώθουν άνετα με τις μισανθρωπικές τους κλίσεις και βοηθούσε στην αναπαραγωγή τους.

Μια ενδιαφέρουσα και αντιπαθής περίπτωση δημόσιας περσόνας που ταλαιπωρήθηκε πολύ σε προσωπικό-οικογενειακό επίπεδο, ένα πεδίο που επίσης συμπλήρωνε την εικόνα του, όπως και η απουσία των δοντιών, που του έδινε αναγνωρίσιμα στο κοινό εχέγγυα.