C’ est magnifique, mais ce n’ est ne pas la guerre

Δυσκολεύομαι να καταλάβω την στάση ορισμένων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν χορταίνουν να σουβλίζουν την ηγεσία του για την εκλογική στρατηγική και να ανοίγουν το θέμα αλλαγής ηγεσίας και επανεκκίνησης με επανατοποθέτηση στην ακραιφνώς σοσιαλιστική και ευρωκομμουνιστική τροχιά που είχε ο παλιός Συνασπισμός.

Δεν μπορώ να μην θαυμάσω το γενναίο μιας τέτοιας πρότασης. Καθώς δεν είμαι υποστηρικτής του Σύριζα χαίρομαι με την προοπτική μια τέτοια κίνηση, πέρα για πέρα ηρωική και ανόητη, να έφτιαχνε ένα μνημείο πολιτικής αυτοχειρίας, ξακουστό στην ιστορία όσο και η μάταιη και αυτοκτονική επέλαση του αγγλικού ιππικού στην Μπαλακλάβα κατά τον πόλεμο της Κριμαίας. Τότε, βλέποντας τους βρετανούς ιππείς να αποδεκατίζονται από τους αντιπάλους τους ένας Γάλλος αξιωματικός σχολίασε την έφοδο λέγοντας «c’ est magnifique, mais ce n’ est ne pas la guerre» («είναι καταπληκτικό αλλά δεν είναι πόλεμος»).

Αναρωτιέμαι πως γίνεται ακόμη να υπάρχουν ευρείες ομάδες ανθρώπων που ασχολούνται με την πολιτική, που παρακολουθούν πολιτική και δεν αναγνωρίζουν ότι αν θέλουν ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι κόμμα εξουσίας, αυτό μοιραία καπελώνει το όποιο πολιτικό πρόσημο θέλουν τα στελέχη ή οι υποστηρικτές του να έχει. Τι θα πει αυτό, παιδιά; Ότι αυτό που έφταιξε στην καταβαράθρωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν ήταν η… ελλιπής αριστεροσύνη, ούτε μια «δεξιά παρέκκλιση».

Αυτό που έφταιξε ήταν ότι δεν υπήρχε «νέο» και φρέσκο προϊόν για να πουληθεί. Και, όσο κυνικό και ακούγεται, αυτό μπορεί και πρέπει να γίνει αντιληπτό αποκλειστικά με όρους μάρκετινγκ. Η πρόταση Σύριζα ήταν μια «κουρασμένη» και ξαναμασημένη πρόταση, της οποίας το βασικό σημείο θα μπορούσε να συνοψιστεί στο «ε, κυβέρνηση είναι θα πέσει, τι θα κάνει;». Τα θετικά μηνύματα έμειναν στο περιθώριο, όπως παλιά και το όλο πλάνο κουτσομεταφέρθηκε στο κοινό από γνωστά- πολλά και από την δεκαετία του 1980- πρόσωπα.

Το 2016 ο Σύριζα δεν πρώτευσε γιατί η ελληνική κοινωνία έγινε πιο αριστερή, και αυτό η ομάδα του Τσίπρα το κατάλαβε καλά, αλλά γιατί το «αριστερά» έμοιαζε κάτι αδοκίμαστο και αντισυμβατικό. Έπρεπε να βρεθεί κάτι παρόμοιο- τώρα σαν «τρυκ», σαν κατασκευή που μπορεί να είναι εν γνώση των επικεφαλής του κόμματος αναληθής σε μεγάλο μέρος της. Γιατί πια η εξουσία έχει γίνει βασικό ζητούμενο για τον Σύριζα. Αυτό που δεν λέει όμως κανείς στα κόμματα-ιδεολογικές συσπειρώσεις που μετασχηματίζονται σε κόμματα εξουσίας είναι πως όταν βγεις για τέτοιο κυνήγι, δεν υπάρχει γυρισμός στη «χορτοφαγία».

Τις ημέρες μέχρι την 25η Ιουνίου και τις νέες εκλογές θα φανεί αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρει να εμφανίσει κάποιον λαγό από το καπέλο που θα τον καταστήσει ελκυστική επιλογή ξανά. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να είναι κάτι απρόσμενο που- έστω- θα φαίνεται ρεαλιστικό. Αλλιώς η διάλυση, και μάλιστα με νέα ηγεσία, μοιάζει το πιθανότερο σενάριο.              

Υ.Γ. Ας μην κουνάνε το δάχτυλο οι Συριζαίοι στους ΚΚΕέδες και τους ΠΑΣόκους που πανηγυρίζουν, αφού «γιορτάζουν τον θρίαμβο της δεξιάς». Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015 πανηγύριζε για την «πρώτη φορά αριστερά» την ώρα που η Χρυσή Αυγή έβγαινε τρίτο κόμμα μετά βαΐων και κλάδων.