Σιγά τον πολιτισμό που είναι το σινεμά!

Δεν είναι δύσκολο να θεωρήσουμε ότι «η πορεία των πραγμάτων» κρύβει σοφία πίσω της και άρα οι αλλαγές που μας περιμένουν είναι για καλό. Αυτή η ευκολία δεν είναι τυχαία: η δύναμη της ειμαρμένης είναι κάτι στο οποίο λίγο ως πολύ πίστευαν όλοι οι λαοί, ενώ δίνει και μια ευφυή δικαιολογία για να μην κάνει κανείς τίποτα.

Οι θεσμοί βέβαια δεν απαλλάσσονται από την ανάγκη δράσης, όπου κρίνουν ότι αυτό είναι απαραίτητο- και εδώ βρίσκεται ένα από τα πλεονεκτήματα του κράτους ως ύπαρξη.

Η πορεία των ιστορικών κινηματογράφων της Αθήνας, Ιντεάλ και Άστορ προς τον αφανισμό και την ξενοδοχοποίηση μπορεί, με αυτή την συλλογιστική, να φανεί λογική διαδικασία. Τα ψωμιά τους είναι λίγα από ό,τι φαίνεται, μια και οι χρήσεις που θα μπορούσαν να φιλοξενηθούν στα τετραγωνικά τους είναι πιο επικερδείς. Το Ιντεάλ και το Άστορ δεν είναι η Ακρόπολη ώστε η επέμβαση της πολιτείας να φανεί αυτονόητη και να είναι αυτόματη.

Είναι όμως μόνο η παλαιότητα που δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να χαρακτηριστεί κάτι πολιτισμική κληρονομιά; Και, εν πάση περιπτώσει, αν η παλαιότητα, η ιστορία με άλλα λόγια, παίζει αυτόν τον ρόλο, πόσο παλιό πρέπει να είναι το προς προστασία επίδικο; Ποιος το αποφασίζει; Οι πολίτες, θα μπορούσε να είναι μια από τις σωστές απαντήσεις, που προκύπτει από τον θόρυβο που έχει ξεσπάσει και τις δράσεις που οργανώνονται για να σωθούν οι ιστορικές αίθουσες.

Το «υπουργείο Πολιτισμού» θα μπορούσε να είναι μια άλλη προφανής απάντηση. Θα μπορούσε μια δραστήρια ηγεσία του υπουργείου να σκεφτεί ότι δεν γίνεται όλες κι όλες οι αίθουσες του κέντρου των Αθηνών να είναι τέσσερις∙ ότι δεν γίνεται αίθουσες που στήριξαν τον ποιοτικό κινηματογράφο για δεκαετίες, που προσέφεραν στον κινηματογραφικό πολιτισμό της πόλης, να αφεθούν μόνες στο έλεος της κερδοσκοπίας. Όχι όμως η παρούσα ηγεσία του υπουργείου που- μοιάζει πλέον ξεκάθαρο- ότι εξαντλεί την ενασχόλησή της με τον πολιτισμό στο πως θα πλασάρει καλύτερα από εδώ και από εκεί τα αρχαία της χώρας.

Σε μια ακόμη εποχή που η θέαση του κινηματογραφικού προϊόντος γίνεται με εντελώς τηλεοπτικούς όρους, το σινεμά χρειάζεται τη βοήθεια όσων κατανοούν ότι «βλέπω ταινία» είναι πολλά περισσότερα πράγματα από το να μπορώ να πω τι γίνεται στην υπόθεσή της. Αυτό το «παραπάνω», όσο και να μεγαλώσουν οι οικιακές οθόνες, όσο και να αυξηθούν οι ευκρίνειες, οι σαρώσεις, τα contrast και οι αναλύσεις, θα το βρίσκουμε πάντα μόνο στον κινηματογράφο.

Την Κυριακή 2 Απριλίου Ιντεάλ, Άστορ και Ίριδα ανοίγουν τις πόρτες τους για δωρεάν προβολές και για να ζητήσουν από το κοινό την προστασία που δεν στέργει να τους δώσει η πολιτεία. Όσοι δεν μπορούν να βρεθούν εκεί, μπορούν να υπογράψουν την αίτηση για να μείνουν ζωντανοί οι κινηματογράφοι.