Η ευθύνη δεν μεταβιβάζεται ούτε συμψηφίζεται

Όπως ήταν βέβαιο λίγες ημέρες μετά την τραγωδία στα Τέμπη ξέσπασε ο γνωστός επικοινωνιακός πόλεμος με σκοπό να γίνει πολιτική διαχείριση των επιπτώσεων που είχε το συμβάν στην κοινή γνώμη. Και πως αλλιώς θα γινόταν με ένα τόσο σοβαρό συμβάν δημόσια τάξης, θα πει κάποιος. Σωστό.

Όσο τραγικό και αν είναι κάτι που συνέβη, έχουμε ως κοινωνία την υποχρέωση να το συζητήσουμε, να δούμε τι έφταιξε και να πιέσουμε για να ληφθούν μέτρα ώστε να μην ξανασυμβεί. Εδώ όμως δεν έχει κανείς την αίσθηση ότι η συζήτηση αυτή γίνεται με γνώμονα τις ασφαλείς μετακινήσεις, αλλά μάλλον με γνώμονα τις εκλογικές επιδόσεις των κομμάτων εξουσίας στις επικείμενες εκλογές.

Με αυτή την αρνητική διαπίστωση στο μυαλό και με πικρή γεύση από τις αντιπαραθέσεις και τις αλληλοκατηγορίες θα ήθελα να ξεκαθαρίσω το εξής: το να είσαι στην εξουσία σημαίνει ότι έχεις την ευθύνη της διακυβέρνησης και αυτή δεν είναι μια ευθύνη που μπορεί να μοιραστεί. Εκτός ίσως αν τον πρώτο καιρό που κυβερνάς κάνεις μια συνέντευξη Τύπου και δώσει στη δημοσιότητα μια λίστα με δυσλειτουργίες, τις οποίες αδυνατείς να διαχειριστείς και για τις οποίες ζητάς βοήθεια και συναινέσεις.

Αν δεν το έχεις κάνει, δεν μπορείς να ζητάς τα ρέστα από κανέναν ακόμα και αν είσαι ο Γιωργάκης Παπανδρέου και σου έχει αφήσει την βόμβα της χρεοκοπίας στα χέρια ο Κώστας ο Καραμανλής ο Σιωπηλός, και έχει φύγει τρέχοντας. Ούτε τότε. Οποιοιδήποτε συμψηφισμοί («και εσείς», «και εμείς», «να δούμε που φταίμε όλοι» και λοιπά τέτοια) έχουν ως μόνο σκοπό να πετάξουν την μπάλα στην εξέδρα και να θολώσουν τα νερά για τις κυβερνητικές ευθύνες.

Υπάρχουν στην πολιτική εκατοντάδες πεδία ευθύνης, τα οποία περιέχουν δυσλειτουργίες δεκαετιών. Λίγα πράγματα ξεκινούν εν κενώ στην λειτουργία ενός κράτους. Αυτό όμως δεν σημαίνει τίποτα για τις ευθύνες των κυβερνώντων, οι οποίες δεν μειώνονται στο ελάχιστο. Το ίδιο ίσχυε και στο Μάτι. Ούτε ο σύριζα ούτε η Δούρου επέτρεψαν την οικοδόμηση των κατοικιών εκεί κατά τρόπο ώστε να κλείνεται η πρόσβαση στη θάλασσα ή να δημιουργούνται αδιέξοδα που δυσκόλεψαν την εκκένωση. Όμως εκείνη που έφταιγε ήταν η συγκεκριμένη διακυβέρνηση, γιατί εξελέγη ακριβώς για να έχει την ευθύνη.

Οι συμβάσεις για τις επενδύσεις και τον εξοπλισμό οι οποίες δεν υλοποιήθηκαν, η υποστελέχωση των υπηρεσιών, η αγνόηση των αιτημάτων των εργαζομένων για θεραπεία ελαττωμάτων βαραίνουν την σημερινή κυβέρνηση. Είναι μια ενοχή που δεν δείχνου να την κατανοούν στο Μαξίμου, όταν βάζουν τον μόλις παραιτηθέντα  αρμόδιο υπουργό στα ψηφοδέλτια για να εκλεγεί λίγους μήνες μετά. Αλήθεια σε ποια βάση; Ότι δεν ήταν ικανός για την διοίκηση του συγκεκριμένου υπουργείου, ας πούμε, αλλά δεν κάποιο άλλο πόστο θα είναι μια χαρά; Είναι σαν να καθιστούν την παραίτησή του εξ αρχής υποκριτική και επικοινωνιακή.

Αν ξεκινήσει μια συζήτηση με βάση τις ευθύνες της σημερινής κυβέρνησης, θα μπορέσει να γίνει μια σοβαρή συζήτηση και εν όψει εκλογών για το πως θέλουμε να λειτουργεί το ελληνικό κράτος. Αν όχι, θα συρθούμε μέχρι τις κάλπες με επιχειρήματα τύπου «μόνο εγώ μιλάω, κυρία;» που έρχονταi από το σχολικό μας παρελθόν.