Γιατί καρπαζώνουν τους ηθοποιούς;

Ουδέν κακόν με το να είναι κάποιος απόφοιτος λυκείου και να μην έχει προχωρήσει περισσότερο στην εκπαιδευτική διαδικασία. Τόσο μπόρεσε, τόσο θέλησε, τόσο πρόλαβε, τόσο προχώρησε. Άλλωστε κάποια από τα ωραιότερα επαγγέλματα δεν έχουν καμία σχέση με την ανώτατη εκπαίδευση.

Οι άνθρωποι της τέχνης γενικώς και οι ηθοποιοί πιο συγκεκριμένα έχουν τις σπουδές τους σε ένα ιδιόμορφο καθεστώς, ως προς το αν είναι ανώτερες ή όχι. Οι δημόσιες και ιδιωτικές σχολές υποκριτικής προσφέρουν μια κατάρτιση και στην ουσία «πλάθουν» τον εκπαιδευόμενο ώστε να νιώσει  ηθοποιός και να εμπλακεί επαγγελματικά.

Τεχνικά, οι σχολές αυτές δεν αποτελούν «πανεπιστήμιο». Συνήθως είναι διετούς φοίτησης και αμφιβόλου επιπέδου οι περισσότερες, σκοπεύουν στα δίδακτρα και δίνουν επιφανειακή κατάρτιση στους νεαρούς και τις νεαρές που άκουσαν το τραγούδι της μούσας  και θέλησαν να ανέβουν στο σανίδι. Βλέπετε, δεν είναι όλες οι σχολές Εθνικό και Τέχνης, αν και φέρουν με καμάρι το επίθετο «ανώτερη» στον τίτλο τους.              

Με προεδρικό διάταγμα του 1983 «περί κανονισμού οργάνωσης και λειτουργίας ανώτερων σχολών δραματικής τέχνης», οριζόταν πως «η καλλιτεχνική εκπαίδευση ανήκει στην ανώτερη βαθμίδα εκπαίδευσης». Η κατάργηση της ανώτερης βαθμίδας εκπαίδευσης και των ΤΕΙ το 2003 είχε οδηγήσει τα πτυχία υποκριτικής στο να «ίπτανται» σε μια ασαφή περιοχή ανάμεσα στις ανώτατες σπουδές- τα πανεπιστήμια- και στο απολυτήριο Λυκείου.

Πάγιο αίτημα του καλλιτεχνικού κλάδου είναι να δημιουργηθεί ένα πανεπιστήμιο τέχνης, μια εξέλιξη που θα βάλει τάξη στο τοπίο των ιδιωτικών σχολών του ποδαριού, θα φτιάξει προγράμματα σπουδών που θα έχουν όντως να προσφέρουν και θα ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι, στις απολαβές και τις συνταξι9οδοτήσεις των επαγγελματιών καλλιτεχνών.

Το Προεδρικό Διάταγμα 85 έναντι του οποίου έχουν με πάθος στραφεί οι ηθοποιοί και εξαιτίας τους οποίου γίνεται κατάληψη στο Εθνικό Θέατρο από σπουδαστές, «λύνει» τον γόρδιο δεσμό υποβιβάζοντας τις σπουδές υποκριτικής στο επίπεδο των αποφοίτων Λυκείου. Με τον τρόπο αυτόν θίγονται κατεστημένα εργασιακά δικαιώματα και προσβάλλεται ο κλάδος, στον οποίο η Κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει το πνευματικό της εκπαίδευσης και της εργασίας του.        

Πρόκειται για μια ανεξήγητη απόφαση που πετάει για μία ακόμη φορά το γάντι στον πολιτισμό. Αλήθεια, ο πολιτισμός έχει εκπρόσωπο στο υπουργικό συμβούλιο για να τον υπερασπιστεί; Δεν φαίνεται κάτι τέτοιο. Η κ. Μενδώνη σε ρόλο «yes woman», μοιάζει για μία ακόμη φορά να δικαιώνει την επιλογή του πολιτικού της προϊσταμένου, εις βάρος του κλάδου.