Να θέλουμε να είναι αποδοτικό, αλλά μην το αναγκάσουμε να είναι κερδοφόρο. Γιατί τότε θα είναι "επιχείρηση" και η δημόσια προσφορά του πάει περίπατο.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Το νομοσχέδιο Γκάγκα που θα δίνει στους νοσοκομειακούς γιατρούς την δυνατότητα του ιδιωτικού ιατρείου παράλληλα με την υπηρεσία τους στο ΕΣΥ δικαίως πυροδοτεί την κρίσιμη συζήτηση γύρω από το μέλλον της δημόσια υγείας και της λειτουργικότητάς της.
Οι αυτονόητες αιτιάσεις αφορούν την εικαζόμενη ανακατεύθυνση των ασθενών από τις δημόσιες δομές υγείας προς τις ιδιωτικές, η οποία θα γίνεται με λιγότερο ή περισσότερο θράσος από τους γιατρούς που θα προτιμούν να καρπωθούν το όφελος όλης της επίσκεψης, παρά να το μοιραστούν με το ΕΣΥ.
Οι απολαβές των γιατρών που εργάζονται στο δημόσιο είναι κατά κοινή παραδοχή μισθοί πείνας- και από εκεί ξεκινούν όλα. Γιατί στην άλλη άκρη έχεις ένα δημόσιο απρόθυμο να προχωρήσει σε αυξήσεις των δαπανών για την υγεία. Αντιλαμβανόμενο το αδιέξοδο λοιπόν, αμολάει τους κακοπληρωμένους λειτουργούς του ώστε να τραφούν από ό,τι βρουν. Και αυτό το «ό,τι βρουν» αντιστοιχεί στις ανάγκες των πολιτών που εξυπηρετούνται όπως όπως από το ΕΣΥ.
Μα, θα πει κανείς, ούτως ή άλλως οι γιατροί του δημοσίου τι κάνουν; Σάμπως οι περισσότεροι από αυτούς δεν διατηρούν στη ζούλα ιδιωτικά ιατρεία στα οποία κατευθύνουν σε πρώτη ευκαιρία τους ασθενείς των δημόσιων δομών; Αυτό το «στη ζούλα» μάλιστα σημαίνει και φοροδιαφυγή των συγκεκριμένων γιατρών. Άρα γιατί όχι;
Για διάφορους λόγους. Πρώτον, γιατί αυτό δεν το κάνουν όλοι. Δεν έχουν όλοι κρυφό ιατρείο, ούτε φοροδιαφεύγουν όλοι. Δεύτερον και κυριότερο, το να έχεις Εθνικό Σύστημα Υγείας, το να προσφέρεις στους πολίτες δημόσια περίθαλψη είναι μια πολιτική απόφαση με κοινωνικά χαρακτηριστικά και ως τέτοια αποτελεί πυλώνα δημοκρατίας.
Η ιδέα της δημόσιας περίθαλψης στην Ελλάδα ξεκίνησε λίγο μετά την Μικρασιατική καταστροφή όταν οι μεγάλες συγκεντρώσεις πληθυσμού και η διάδοση προκάλεσαν την επέμβαση υγιεινολόγων του τότε ΟΗΕ, οι οποίοι πρότειναν την δημιουργία ολοκληρωμένου συστήματος υγείας για την χώρα. Ελάχιστα πράγματα έγιναν μέχρι την μεταπολίτευση και την δεκαετία του 1980 όταν επι υπουργίας Γ, Γεννηματά στήθηκε το ΕΣΥ- με τα μύρια όσα προβλήματά του.
Θέλω να πω, πως η δημόσια υγεία δεν θα πρέπει να δεσμεύεται από τον βασικό σκοπό της επιχειρηματικότητας, δηλαδή την παραγωγή κέρδους, χωρίς αυτό να σημαίνει πως πρέπει ή μπορεί να ανέχεται σπατάλες που μειώνουν την αποτελεσματικότητά της.
Προφανώς το ΕΣΥ επιδέχεται αρκετών βελτιώσεων ώστε να είναι πιο αποδοτικό και να προσφέρει καλύτερα τις υπηρεσίες του στο σύνολο. Υπό προϋποθέσεις μάλιστα, στην αποστολή αυτή θα μπορούσαν να βοηθήσουν όντως και οι ιδιώτες επαγγελματίες της υγείας. Στην κατεύθυνση αυτή το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να εξασφαλίσει μια κυβέρνηση είναι ότι υπάρχουν και λειτουργούν ελεγκτικοί μηχανισμοί όλων όσων είναι εύκολο να μετατρέψουν σε ευκαιρία πλουτισμού κάθε νέα ρύθμιση.
Και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί όμως, και συλλήβδην οι νέες ρυθμίσεις θα πρέπει να γίνονται στην λογική της διατήρησης του ουσιαστικά- και όχι τυπικά- δημόσιου χαρακτήρα της υγείας. Αλλιώς πρόκειται για προφάσεις εν αμαρτίαις. Κάτι μου λέει ότι αυτή η τελευταία είναι η περίπτωσή μας.
