Το κοινωνικό κράτος η μόνη σωτηρία από... κατακλυσμούς

Είναι εποχές που, σε καθημερινή βάση, ξεφυτρώνουν ιστορίες παιδικής κακοποίησης, ιστορίες εγκληματικής συμπεριφοράς που για θύματα έχουν παιδιά. Προφανώς δεν πύκνωσαν οι δράσεις ξαφνικά. Μάλλον αρχίσαν να ανοίγουν στόματα και άνθρωποι ένιωσαν ότι μπορούν να κουβαλήσουν το βάρος της δημοσιοποίησης.

Τα όσα βλέπουν το φως αναφορικά με την Κιβωτό του Κόσμου φέρνουν το ζήτημα της παιδικής κακοποίησης σε ένα ελαφρώς διαφορετικό πεδίο από εκείνο της γονικής συμπεριφοράς ή των μεμονωμένων αδικημάτων. Ανοίγουν, με δύο λόγια, το κεφάλαιο «δομές και θεσμοί» για το συγκεκριμένο ζήτημα, το οποίο, όπως έδειξαν την περασμένη δεκαπενταετία οι αποκαλύψεις για την καθολική εκκλησία, μπορεί να είναι τεράστιο.

Ποιος παρακολουθεί και ποιος εποπτεύει οργανισμούς σαν την Κιβωτό του Κόσμου; Ποιος θέτει τα κριτήρια πρόσληψης υπαλλήλων που έρχονται σε επαφή με ανήλικους και ποιος επιβλέπει ότι αυτά τηρούνται;    

Το πρόβλημα του να αφήνεις μεγάλο κομμάτι των κοινωνικών υπηρεσιών σου να εξυπηρετείται από «την καλοσύνη των ξένων» δηλαδή τη φιλανθρωπία και τα παρακλάδια της, είναι ότι έχεις περιορισμένη ή καθόλου εποπτεία στις διαδικασίες. Σταυροκοπιέσαι και ελπίζεις.

Όσο το κράτος δεν δείχνει το κοινωνικό του πρόσωπο παρεμβαίνοντας για να αναλάβει το βάρος της φροντίδας ιδιαιτέρως ευπαθών ομάδων όπως είναι τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι, είναι βέβαιο πως οι περιπτώσεις ακαταλληλότητας θα αυξάνονται- και το χειρότερο: δεν θα το μαθαίνουμε παρά πολύ πολύ μετά.