Encardia: "Η λαϊκή μουσική δύο λαών έχει κοινά βιωματικά στοιχεία"

Με την παράδοση και τη διαδραστική σχέση αφύπνισης μεταξύ κοινού και πάλκου ασχολούνται και οι Encardia, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Η μουσική της Κάτω Ιταλίας τους ενέπνευσε και κάθε φορά δημιουργούν ένα χαρούμενο πανηγύρι με τραγούδι, χορό και παραμύθια. Με δύο δίσκους στο ενεργητικό τους και έναν ακόμη στα σκαριά, πλάθουν ιστορίες στη γλώσσα της Κάτω Ιταλίας, γράφουν ρυθμούς της εκεί παράδοσης και κάνουν αίσθηση όπου παίζουν.

Ο Κώστας Κωνσταντάτος, ιδρυτικό μέλος των Encardia, αναφέρεται στην ανάγκη που οδήγησε στη δημιουργία ενός τέτοιου συγκροτήματος εν Ελλάδι. «Η προσωπική μου επαφή με τον πολιτισμό της Κάτω Ιταλίας με κέντρο τις ελληνόφωνες περιοχές ξεκίνησε το 1993 όταν με την ιδιότητα του αγιογράφου επισκέφτηκα το μοναστήρι του Αη Γιάννη του Θεριστή στην Καλαβρία. Εκεί βρισκόταν ένας φίλος μου μοναχός από το Άγιο Όρος. Από τότε και μέχρι το 2005 είχα πραγματοποιήσει πάνω από είκοσι πέντε επισκέψεις με μεγάλα διαστήματα παραμονής κατά τις οποίες κατέθεσα στην περιοχή ζωγραφικό έργο που αποτελεί πολύ βασικό κομμάτι της ζωής και της ψυχής μου.


Το συγκρότημα Εncardia ξεκίνησε το 2004 όταν συνάντησα το Βαγγέλη Παπαγεωργίου, άνθρωπο ιδιαίτερα χαρισματικό και εξαιρετικά ταλαντούχο μουσικό και διαπίστωσα ότι έτρεφε μεγάλη αγάπη για τον πολιτισμό και συγκεκριμένα τη μουσική παράδοση των Ελλήνων του Ιταλικού Νότου. Έτσι ξύπνησε μέσα μου ο εφησυχάζων επί αρκετά χρόνια μουσικός και γεννήθηκε η συγκεκριμένη ιδέα για ένα ελληνικό συγκρότημα που να μεταφέρει στο ελληνικό κοινό με δικό του τρόπο τα βιώματα που θα αντλούσε από τη μοναδική και πολιτισμικά πάμπλουτη αυτή περιοχή και ιδιαίτερα της πεδιάδας του Σαλέντο. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε ο πρώτος πυρήνας με το Βαγγέλη Παπαγεωργίου και την Αναστασία Δουλφή, εξαιρετική φίλη και τραγουδίστρια με ταμπεραμέντο που λες και αναβλύζει από τη μοίρα και την ατέλειωτη δύναμη των γυναικών της περιοχής. Μετά ήρθε μαζί μας ο Μιχάλης Κονταξάκης (κιθάρα) κι ο Δημήτρης Τσεκούρας (κόντρα μπάσο) μοναδικοί και απίστευτοι μουσικοί και οι δύο καταπληκτικές χορεύτριές μας, η Κωνσταντίνα Καλκάνη και η Γιάννα Χαμαλέλη.»


Η απήχηση που έχουν στο κοινό είναι εκπληκτική καθώς σε κάθε εμφάνισή τους γεμίζουν ασφυκτικά θέατρα. Η φιλοσοφία τους συμπληρώνεται με μαθήματα ταραντέλας, ενώ σε εμπνέουν να έρθεις σε επαφή με μια γλώσσα ιδιαίτερη. Οι Έλληνες συγκινούνται από τον ήχο που είναι παραδοσιακός ακόμη και αν δεν καταλαβαίνουν τα λόγια. «Στο συγκρότημα Εncardia η σύνδεση ελληνικού ήχου με τον ήχο της Κάτω Ιταλίας, γίνεται αυτόματα αφού είμαστε όλοι Έλληνες και δουλεύουμε με το συγκεκριμένο υλικό αλλά υφολογικά νομίζω ότι δεν υπάρχουν σαφείς ομοιότητες. Βέβαια η λαϊκή μουσική δύο λαών και μάλιστα τόσο κοντινών δε γίνεται να μην έχει κοινά βιωματικά στοιχεία, έτσι δεν είναι;»
 

Σε μια τόσο ζοφερή πραγματικότητα, η δύναμη των παραστάσεων των Εncardia και το σύνθημα χορέψτε τραγουδήστε, φαίνεται ότι επηρεάζει αληθινά τους ανθρώπους κι αυτό διότι «οι άνθρωποι έχουν μεγάλη την ανάγκη της "μετοχής", του να είναι δηλαδή συνταξιδιώτες και συνοδοιπόροι στο γεγονός που συμβαίνει στη σκηνή. Εμείς προσπαθούμε συνεχώς να σπάμε με διάφορους τρόπους την απόσταση που δημιουργεί η σκηνή όχι μόνο με το σύνθημα "χορέψτε-τραγουδήστε" αλλά και τραγουδώντας οι ίδιοι τις ιστορίες μας όπως κάποιοι παππούδες παλιά που κάνανε τα παιδιά να κρέμονται απ' τα χείλη τους...». Το κοινό τους αγαπά, λύνεται μαζί τους και σε αυτό διαδραματίζει σίγουρα ρόλο το γεγονός ότι οι ίδιοι αισθάνονται τρελά ερωτευμένοι μαζί τους και μετά τις παραστάσεις νιώθουν ότι είναι όλοι συγγενείς.

Τελικά αυτό που επιτυγχάνεται με τη διάδραση είναι να καλύπτεται η ανάγκη επαφής, «αυτό που μας δίνει καθαρό οξυγόνο και μετά μπορούμε να αντέχουμε τις μολύνσεις της ατμόσφαιρας και όποιες άλλες.»