Τι θες να μας πεις, Lex;

«Και τι κόσμος ήταν στην συναυλία του Lex στη Νέα Σμύρνη; Φοιτητές ήταν;», με ρώτησε μια φίλη επιχειρώντας να καταλάβει το εύρος της απήχησης του ράπερ, υπό το φως και της πρόσφατης σούπερ επιτυχημένης του συναυλίας στη Θεσσαλονίκη.

Και εγώ και όσοι δεν αποτελούν το κλασσικό κοινό του Lex και αυτού του μουσικού ρεύματος- δηλαδή οι κατά τεκμήριο οι έχοντες μια ηλικία- επιχειρούμε να κατανοήσουμε την επιτυχία και την απήχηση του ράπερ σαν ποπ φαινόμενο. «Από που πηγάζει και ποια είναι τα όριά του» αναρωτιώμαστε επιχειρώντας να τον βάλουμε σε κάποιου είδους μικροσκόπιο και να τον εξετάσουμε με οικεία αναλυτικά και ερμηνευτικά εργαλεία.

Όμως τα ποπ φαινόμενα δεν εξετάζονται με ό,τι γνωρίζουμε. Ένα από τα χαρακτηριστικά τους είναι ότι εισαγάγουν νέα δεδομένα στο πολιτισμικό πεδίο που επιχειρεί να τα κατανοήσει, τα οποία ως επί το πλείστον είναι δυσερμήνευτα. Για αυτό και καταλήγουν σε μια συντηρητικού τύπου απορία του στυλ «και είναι αυτό μουσική τώρα;» ή «όχι πες μας: τι καταλαβαίνεις από αυτό;» και λοιπά τέτοια.

Δεν είναι καινοφανής η αδυναμία μας να αντιληφθούμε το νέο- είτε αυτό σηματοδοτεί μια ευρύτερη αλλαγή είτε όχι. Θυμίζω τις αιτιάσεις των μεγαλύτερων για τον Έλβις Πρίσλεϋ και τις αναφορές στον «προκλητικό τρόπο που κουνά τους γοφούς του» ως το βασικό του χαρακτηριστικό που για ορισμένους μπορούσε να… κρύψει το φαινόμενο του ροκ εν ρολ που ερχόταν καλπάζοντας. Αντίστοιχα, οι Μπητλς ήταν «γιεγιέδες», ο Θεοδωράκης κακώς έφερνε το χαμερπές μπουζούκι στην ποιοτική μουσική και πολλά ακόμη.

Η φόρα που έχει πάρει η ραπ σκηνή με τον Lex, αλλά και η επιτυχία των αντίστοιχων τραπ καλλιτεχνών θα μπορεί να ερμηνευτεί όταν δούμε πώς θα εξελιχθεί και που θα οδηγήσει. Η μειωμένη παρουσία της μελωδίας και οι στίχοι- στη μία περίπτωση πολιτικοποιημένοι και με κοινωνικές ανησυχίες και στην άλλη υμνητικοί ενός κακώς νοούμενου καταναλωτισμού, είναι βέβαιο ότι κάνουν γκελ.

Τα συνθήματα που ακούστηκαν στον Καυτατζόγλειο κατά του Πρωθυπουργού δεν νομίζω ότι μετέφεραν μια πραγματικά πολιτική θέση, όσο ότι επιχειρούσαν να αντιπαρατεθούν στο σύστημα της εξουσίας, το οποίο εκπροσωπεί η εκάστοτε Κυβέρνηση.

Νομίζω ότι παρά τις περί του αντιθέτου ενδείξεις είναι άλλη μια ένδειξη της νέου τύπου πολιτικοποίησης που μεταφέρουν οι σημερινοί νεολαίοι. Μια πολιτικοποίηση που πολύ λιγότερο ασχολείται με τα σχήματα "αριστερά-δεξιά" και η οποία έχει στο επίκεντρο τα ατομικά δικαιώματα, την αγωνία για την προσωπική πορεία και την ανασφάλεια.

Σε αυτά τα σημεία τέμνει την πολιτική και όχι στην συλλογική προσπάθεια για έναν δικαιότερο κόσμο ή στην εξασφάλιση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και του αστικού κράτους των ελεύθερων αγορών.

Είναι, με όρους μεταπολίτευσης μια «απολιτίκ» θέση που όμως εκφράζει τα δικά της πολιτικά προτάγματα και έχει χιπχοπάδικο μπιτ για σάουντρακ.