Έξω δεν πάμε καλά
Το άρθρο των New York Times με τον καθόλου διακριτικό τίτλο «Η σαπίλα στην καρδιά της Ελλάδας είναι πλέον ορατή στον καθένα» κάνει από το πρωί τον γύρο του ελληνικού διαδικτύου.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Το άρθρο των New York Times με τον καθόλου διακριτικό τίτλο «Η σαπίλα στην καρδιά της Ελλάδας είναι πλέον ορατή στον καθένα» κάνει από το πρωί τον γύρο του ελληνικού διαδικτύου.
Με θέμα το σκάνδαλο των υποκλοπών, η συζήτηση για το οποίο ξεκινά σύντομα και στη Βουλή, το άρθρο-κόλαφος καταλήγει: «Τον Μάιο, ενώ τα γρανάζια του κατασκοπευτικού σκανδάλου είχαν αρχίσει να γυρίζουν, ο κ. Μητσοτάκης βρέθηκε στην Ουάσιγκτον για να εκφωνήσει μια ομιλία στο Κογκρέσο σχετικά με τη σημασία της διατήρησης των δημοκρατικών αξιών και της καταπολέμησης της αυταρχικής υπερβολής. Για 40 λεπτά τόνισε την αναγκαιότητα της κοινωνικής εμπιστοσύνης και των ισχυρών θεσμών. “Οι αρχαίοι Έλληνες”, είπε εν μέσω χειροκροτημάτων, “θεωρούσαν την αλαζονεία, τον εξτρεμισμό και την υπερβολή τις χειρότερες απειλές για τη δημοκρατία”. Το ερώτημα για τον κ. Μητσοτάκη είναι: Γιατί δεν νιώθει το ίδιο;».
Το πρόβλημα, τώρα, είναι πως όταν οι κόλαφοι γράφονται στα διεθνή και όχι στα εγχώρια ΜΜΕ, κάτι είναι πολύ σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Αν συνυπολογίσει κανείς την φετινή κατάταξη της χώρας στην 108η θέση παγκοσμίως στην ελευθερία του τύπου, και το πρόσφατο ρεζιλίκι με τον Πρωθυπουργό να εμφανίζεται στο Ευρωκοινοβούλιο με δύο (2) πρωτοσέλιδα, ένα της Αυγής και ένα της Δημοκρατίας ανά χείρας, σε μια προσπάθεια να αποδείξει πως «να ορίστε, έχουμε στην Ελλάδα εφημερίδες που ψέγουν την κυβέρνηση» εύκολα μπορεί να καταλάβει τι.
Το τσουνάμι αναδημοσιεύσεων του επίμαχου άρθρου των New York Times που έχει κατακλύσει τα ελληνικά social media από το πρωί δείχνει μια τάση που θα ήταν ελπιδοφόρα, αν δεν ήταν ανησυχητική. Μόνο σε πολύ αυταρχικά καθεστώτα οι πολίτες βιώνουν τέτοιου είδους δικαίωση από κριτική προς την κυβέρνησή τους που προέρχεται έξωθεν. Και μόνο σε αντίστοιχης φιλοσοφίας καθεστώτα επαφίενται σε εξωτερικές δυνάμεις οι ελπίδες να μας φυλάξει κάποιος από τους φύλακες.
Αυτό κατάφερε, δυστυχώς, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιλέγοντας να απορρίψει πάσης φύσεως κριτική, από την αρχή της θητείας ως τώρα, σε «συριζαϊκό δάχτυλο». Μια απόρριψη που υιοθετήθηκε αρχικά και από τους ψηφοφόρους της, σε βαθμό το «αυτά τα λένε οι Συριζαίοι» να γίνει ατάκα-πασπαρτού στα κοινωνικά δίκτυα. Τώρα που αυτά δεν τα λένε οι Συριζαίοι, μένει να δούμε αν θα εφεύρουν σκοτεινά κέντρα εξουσίας του εξωτερικού που επιβουλεύονται την τίμια πατρίδα μας.
Με την ωριμότητα που έχει επιδείξει μέχρι στιγμής αυτή η κυβέρνηση, καθόλου δεν αμφιβάλλω.
Με θέμα το σκάνδαλο των υποκλοπών, η συζήτηση για το οποίο ξεκινά σύντομα και στη Βουλή, το άρθρο-κόλαφος καταλήγει: «Τον Μάιο, ενώ τα γρανάζια του κατασκοπευτικού σκανδάλου είχαν αρχίσει να γυρίζουν, ο κ. Μητσοτάκης βρέθηκε στην Ουάσιγκτον για να εκφωνήσει μια ομιλία στο Κογκρέσο σχετικά με τη σημασία της διατήρησης των δημοκρατικών αξιών και της καταπολέμησης της αυταρχικής υπερβολής. Για 40 λεπτά τόνισε την αναγκαιότητα της κοινωνικής εμπιστοσύνης και των ισχυρών θεσμών. “Οι αρχαίοι Έλληνες”, είπε εν μέσω χειροκροτημάτων, “θεωρούσαν την αλαζονεία, τον εξτρεμισμό και την υπερβολή τις χειρότερες απειλές για τη δημοκρατία”. Το ερώτημα για τον κ. Μητσοτάκη είναι: Γιατί δεν νιώθει το ίδιο;».
Το πρόβλημα, τώρα, είναι πως όταν οι κόλαφοι γράφονται στα διεθνή και όχι στα εγχώρια ΜΜΕ, κάτι είναι πολύ σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Αν συνυπολογίσει κανείς την φετινή κατάταξη της χώρας στην 108η θέση παγκοσμίως στην ελευθερία του τύπου, και το πρόσφατο ρεζιλίκι με τον Πρωθυπουργό να εμφανίζεται στο Ευρωκοινοβούλιο με δύο (2) πρωτοσέλιδα, ένα της Αυγής και ένα της Δημοκρατίας ανά χείρας, σε μια προσπάθεια να αποδείξει πως «να ορίστε, έχουμε στην Ελλάδα εφημερίδες που ψέγουν την κυβέρνηση» εύκολα μπορεί να καταλάβει τι.
Το τσουνάμι αναδημοσιεύσεων του επίμαχου άρθρου των New York Times που έχει κατακλύσει τα ελληνικά social media από το πρωί δείχνει μια τάση που θα ήταν ελπιδοφόρα, αν δεν ήταν ανησυχητική. Μόνο σε πολύ αυταρχικά καθεστώτα οι πολίτες βιώνουν τέτοιου είδους δικαίωση από κριτική προς την κυβέρνησή τους που προέρχεται έξωθεν. Και μόνο σε αντίστοιχης φιλοσοφίας καθεστώτα επαφίενται σε εξωτερικές δυνάμεις οι ελπίδες να μας φυλάξει κάποιος από τους φύλακες.
Αυτό κατάφερε, δυστυχώς, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιλέγοντας να απορρίψει πάσης φύσεως κριτική, από την αρχή της θητείας ως τώρα, σε «συριζαϊκό δάχτυλο». Μια απόρριψη που υιοθετήθηκε αρχικά και από τους ψηφοφόρους της, σε βαθμό το «αυτά τα λένε οι Συριζαίοι» να γίνει ατάκα-πασπαρτού στα κοινωνικά δίκτυα. Τώρα που αυτά δεν τα λένε οι Συριζαίοι, μένει να δούμε αν θα εφεύρουν σκοτεινά κέντρα εξουσίας του εξωτερικού που επιβουλεύονται την τίμια πατρίδα μας.
Με την ωριμότητα που έχει επιδείξει μέχρι στιγμής αυτή η κυβέρνηση, καθόλου δεν αμφιβάλλω.
