Ξυπόλητο τρέξιμο: Καλύτερο από τα καλύτερα αθλητικά παπούτσια (;)

Ένα ιδιαίτερο στιλ τρεξίματος, το οποίο ο βρετανός John Woodward ξεκίνησε πριν 25 χρόνια ως χόμπι, αποτελεί πλέον δημοφιλή τάση που υποστηρίζεται και από τους επιστήμονες. Το «ξυπόλητο τρέξιμο» (barefoot running) προσφέρει στον δρομέα απόλυτη ελευθερία, ενώ έρευνες υποστηρίζουν πως αν οι δρομείς τρέχουν με τον τρόπο που η φύση μας δημιούργησε, τα ατυχήματα είναι λιγότερα. Όπως εξηγεί ο Woodward «Η επιβίωση του ανθρώπου βασιζόταν στην ικανότητα να μπορεί κανείς να τρέχει γρήγορα, διανύοντας μεγάλες αποστάσεις, προκειμένου να κυνηγήσει την τροφή του ή να αποφύγει να γίνει ο ίδιος τροφή».

Αναλαμβάνοντας πλέον προπονήσεις για τους φίλους του barefoot running, ο John Woodward, δεν πιέζει κανέναν να βγάλει τα παπούτσια του, απλά τους προσκαλεί να αφήσουν τις αισθήσεις τους ελεύθερες και σε άμεση επαφή με την φύση της Lake District, στα νοτιοδυτικά της Αγγλίας, όπου συνηθίζει να διοργανώνει συναντήσεις τα σαββατοκύριακα τις οποίες τιτλοφορεί Natural Running. Τους «πρωτάρηδες», βέβαια, τους «τρέχει» σε εκτάσεις από αφράτο γκαζόν ή πάνω σε αμμουδερές επιφάνειες. Δεν επιδιώκει να τους κουράσει ή να τους αναγκάσει να τρέξουν πολλά χιλιόμετρα. Είναι η ποιότητα του τρεξίματος, όπως λέει, που τον απασχολεί και όχι η ποσότητα. Οι «μαθητές» του λένε ότι όλη αυτή η διαδικασία τους θυμίζει τις εποχές που, ως μικρά παιδιά, ανυπομονούσαν να πετάξουν τα παπούτσια τους και να αρχίσουν το παιχνίδι.

Οι πιο πεπαιδευμένοι ξυπόλυτοι δρομείς, ωστόσο, τρέχουν πάνω σε ασφαλτοστρωμένους δρόμους ή σε πετρώδη εδάφη. Η λογική τους είναι ότι τα σύγχρονα αθλητικά παπούτσια καταστρέφουν το σώμα, διαστρεβλώνουν τον διασκελισμό και μας αναγκάζουν να προσγειωνόμαστε στην φτέρνα μας με το πόδι μας σε ευθεία, κάτι που τραντάζει και επιβαρύνει τους συνδέσμους. Αν, όμως, βγάλει κανείς τα αθλητικά είναι αδύνατο να προσγειωθεί στην φτέρνα. Αντίθετα η πρόσκρουση με το έδαφος αφορά όλη την πατούσα, ενώ ταυτόχρονα τα γόνατό μας είναι ελαφρώς λυγισμένο. Τελικά, μπορεί με το ξυπόλητο τρέξιμο οι δρασκελιές να είναι μικρότερες, αλλά είναι και ελαφρύτερες, ενώ το σώμα είναι πιο ευθυγραμμισμένο. Αναγκαστικά, λέει ο Woodward, γίνεσαι πιο προσεκτικός.

Ο Ιρλανδός φυσικοθεραπευτής Gerard Hartmann, εκφράζοντας την άποψή του πάνω στο barefoot running συγκρίνει τα αθλητικά παπούτσια με τον γύψο που προκαλεί ατροφία στο πόδι και λέει «όσο πιο χοντροκομμένα και ‘σκληρά’ είναι τα αθλητικά τόσο μειώνονται οι αισθητήρες των ποδιών μας». Έχοντας, μάλιστα, δουλέψει με περισσότερους από 100 κορυφαίους Αφρικανούς αθλητές λέει ότι «οι περισσότεροι από αυτούς δεν φορούσαν καν παπούτσια μέχρι τα τελευταία χρόνια της εφηβείας τους. Κι όμως έχουν ελάχιστα ελαττώματα στα πόδια τους.»

Οι περισσότεροι δρομείς που συμμετέχουν στα σεμινάρια Natural Running του Woodward είναι άτομα που τραυματίστηκαν και θέλουν να τρέξουν ξανά: Ένας 18χρονος με νάρθηκες στα καλάμια που βιαζόταν να επιστρέψει στον στρατό, μία χορεύτρια μπαλέτου που, ενώ μετά από σπάσιμο στο πόδι της είπαν ότι δεν θα μπορούσε να χορέψει ξανά, τώρα είναι πάλι στην σκηνή, και ένα 86χρονος, ο οποίος απλά θέλει να συνεχίζει και να συνεχίζει…

Οι ειδικοί πάντως συμβουλεύουν, αν κανείς προτιμά να τρέχει ξυπόλητος, να το κάνει σταδιακά, ξεκινώντας από μαλακές, «αφράτες» επιφάνειες. Ακόμα πρέπει να μάθει να πατά σωστά κάθε φορά που το πόδι του θα έρχεται σε επαφή με το έδαφος, όχι με την φτέρνα αλλά με το μπροστά μέρος του πέλματος και έπειτα με τα δάχτυλα των ποδιών. Ο Woodward υποστηρίζει ότι μετά από τέσσερις με έξι εβδομάδες εξάσκησης, το τρέξιμο αποκτά ξανά φυσική κίνηση. Επανέρχεται, δηλαδή, το άτομο πολύ πιο γρήγορα από όσο χρειάστηκε για να μάθει να τρέχει με αθλητικά παπούτσια. Αν, ωστόσο, ο πόνος στο πέλμα -που είναι αναπόφευκτος τον πρώτο καιρό- είναι κάτι που δε μπορεί κανείς να αντέξει, οι ειδικοί συμβουλεύουν να προτιμήσετε τα καινούργια αθλητικά των εταιριών, τα οποία μοιάζουν με γάντια για τα πόδια. Τέλος, αν είναι κανείς διαβητικός θα πρέπει να ζητήσει την γνώμη του γιατρού του.

E.M.
Πηγή: Timesonline.co.uk