Οι κίνδυνοι του έρωτα σύμφωνα με την επιστήμη
Δεν τρως, δεν κοιμάσαι και δεν συγκεντρώνεσαι σε τίποτα. Δεν φταις εσύ, οι ορμόνες σου τα φταίνε. Κι η επιστήμη είναι εδώ για να εξηγήσει τι κακό συμβαίνει όταν ερωτεύεσαι.
Αν οι πεταλούδες στο στομάχι σας φαίνονται κομμάτι ενοχλητικές, να δείτε τι έχει να γίνει όταν ξεκινήσουν οι πραγματικές παρενέργειες του έρωτα. Η απώλεια της όρεξης, οι άυπνες νύχτες, η στρεβλή εικόνα της πραγματικότητας (κάθε άνθρωπος που δεν απαντά εντός πενταλέπτου σε ένα SMS είναι ξεκάθαρα νεκρός) και το στερητικό σύνδρομο που όχι, δεν είναι καθόλου ιδέα σας, μοιάζει πολύ με εκείνο που βασανίζει τους ναρκομανείς. Η επιστήμη έχει μερικούς πολύ καλούς λόγους για να μην ερωτευτείτε –όχι ότι μπορείτε να το αποφύγετε, αλλά έτσι για να μη λέτε ότι εμείς δεν σας προειδοποιήσαμε.
Οι εμμονικές σκέψεις: Σύμφωνα με αυτήν εδώ την έρευνα οι ερωτευμένοι και οι άνθρωποι που πάσχουν από Σύνδρομο Ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής (το γνωστό και ως OCD) έχουν εξίσου χαμηλά επίπεδα σεροτονίνης, τα οποία ευθύνονται για το ότι σκέφτεσαι όλη μέρα το αντικείμενο του πόθου σου, και δεν μπορείς να συγκεντρωθείς σε τίποτα.
Το άγχος του αποχωρισμού: Σαν να μην έφταναν τα χαμηλά επίπεδα σεροτονίνης, ο οργανισμός του ερωτευμένου ανθρώπου υποφέρει και από ανεξέλεγκτα κύματα ντοπαμίνης –της ορμόνης εκείνης που σε κάνει να αγχώνεσαι όταν το έτερό σου ήμισυ είναι μακριά σου, και να τσεκάρεις το κινητό σου κάθε πέντε δευτερόλεπτα περιμένοντας μήνυμά του. Δεν τα λέμε εμείς, το Health.com τα λέει.
Η εξάρτηση: Η ντοπαμίνη είναι η ορμόνη της «επιθυμίας και της επιβράβευσης». Εκείνη, δηλαδή, που μας κάνει να λαχταράμε το άτομο που μας δίνει χαρά και να τρελαινόμαστε όταν στερούμαστε αυτή την χαρά (επειδή, ας πούμε, ο άνθρωπος πρέπει να πάει να δουλέψει).
Οι νύχτες της αγρύπνιας: Τα ανεξέλεγκτα κύματα αδρεναλίνης και νορεπινεφρίνης που παράγει ο εγκέφαλός μας όταν είμαστε ερωτευμένοι προκαλούν επίσης αϋπνία και απώλεια της όρεξης –αυτό που οι γιαγιάδες μας αποκαλούσαν λαϊκιστί «χορταίνεις με έρωτα».
Η ψυχωτική συμπεριφορά: Το χημικό κοκτέιλ των ορμονών που προαναφέραμε (ντοπαμίνη, αδρεναλίνη και νορεπινεφρίνη) σε συνδυασμό με τα χαμηλά επίπεδα σεροτονίνης είναι που μας κάνουν να μην μπορούμε να ελέγξουμε την συμπεριφορά μας, και που διαστρεβλώνουν την αντίληψη της πραγματικότητας.
Ο εθισμός: Εγκεφαλογραφήματα που διενεργήθηκαν από το Πανεπιστήμιο της Pennsylvania έδειξαν ότι ο εγκέφαλος ενός ερωτευμένου ανθρώπου παρουσιάζει τρομακτικά πολλές ομοιότητες με εκείνον ενός κοκαϊνομανή.
Το στερητικό σύνδρομο: Σύμφωνα με μία άλλη έρευνα, τα στάδια του χωρισμού για έναν ερωτευμένο είναι παρόμοια με εκείνα της απεξάρτησης ενός ανθρώπου εθισμένου στο crack: Ανοχή («θα είμαι μια χαρά αρκεί να μπορώ να σε βλέπω πού και πού»), σύνδρομο στέρησης («ααα, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα!») και υποτροπή («θέλω να κάνουμε σεξ άλλη μια φορά μόνο, να θυμηθούμε τα παλιά»).
Το στάδιο της βαρεμάρας: Καθώς ο καιρός περνάει, τα επίπεδα αδρεναλίνης μας κατεβαίνουν ξανά σε κανονικά επίπεδα, κάνοντάς μας να νοσταλγούμε (ή χειρότερα, να λαχταράμε) εκείνον τον πρώτο καιρό.
Η χειραγώγηση του εγκεφάλου μας: Αν και απέχει παρασάγγας από μια εμπεριστατωμένη θεωρία, η ενδιαφέρουσα έκθεση τριών ψυχολόγων ισάριθμων αμερικάνικων πανεπιστημίων λέει ότι η αγάπη δεν είναι συναίσθημα, αλλά ο τρόπος του εγκεφάλου μας να μας χειραγωγεί ώστε να κάνουμε σεξ και να ανατροφοδοτούμε τον ανθρώπινο πληθυσμό.
Οι εμμονικές σκέψεις: Σύμφωνα με αυτήν εδώ την έρευνα οι ερωτευμένοι και οι άνθρωποι που πάσχουν από Σύνδρομο Ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής (το γνωστό και ως OCD) έχουν εξίσου χαμηλά επίπεδα σεροτονίνης, τα οποία ευθύνονται για το ότι σκέφτεσαι όλη μέρα το αντικείμενο του πόθου σου, και δεν μπορείς να συγκεντρωθείς σε τίποτα.
Το άγχος του αποχωρισμού: Σαν να μην έφταναν τα χαμηλά επίπεδα σεροτονίνης, ο οργανισμός του ερωτευμένου ανθρώπου υποφέρει και από ανεξέλεγκτα κύματα ντοπαμίνης –της ορμόνης εκείνης που σε κάνει να αγχώνεσαι όταν το έτερό σου ήμισυ είναι μακριά σου, και να τσεκάρεις το κινητό σου κάθε πέντε δευτερόλεπτα περιμένοντας μήνυμά του. Δεν τα λέμε εμείς, το Health.com τα λέει.
Η εξάρτηση: Η ντοπαμίνη είναι η ορμόνη της «επιθυμίας και της επιβράβευσης». Εκείνη, δηλαδή, που μας κάνει να λαχταράμε το άτομο που μας δίνει χαρά και να τρελαινόμαστε όταν στερούμαστε αυτή την χαρά (επειδή, ας πούμε, ο άνθρωπος πρέπει να πάει να δουλέψει).
Οι νύχτες της αγρύπνιας: Τα ανεξέλεγκτα κύματα αδρεναλίνης και νορεπινεφρίνης που παράγει ο εγκέφαλός μας όταν είμαστε ερωτευμένοι προκαλούν επίσης αϋπνία και απώλεια της όρεξης –αυτό που οι γιαγιάδες μας αποκαλούσαν λαϊκιστί «χορταίνεις με έρωτα».
Η ψυχωτική συμπεριφορά: Το χημικό κοκτέιλ των ορμονών που προαναφέραμε (ντοπαμίνη, αδρεναλίνη και νορεπινεφρίνη) σε συνδυασμό με τα χαμηλά επίπεδα σεροτονίνης είναι που μας κάνουν να μην μπορούμε να ελέγξουμε την συμπεριφορά μας, και που διαστρεβλώνουν την αντίληψη της πραγματικότητας.
Ο εθισμός: Εγκεφαλογραφήματα που διενεργήθηκαν από το Πανεπιστήμιο της Pennsylvania έδειξαν ότι ο εγκέφαλος ενός ερωτευμένου ανθρώπου παρουσιάζει τρομακτικά πολλές ομοιότητες με εκείνον ενός κοκαϊνομανή.
Το στερητικό σύνδρομο: Σύμφωνα με μία άλλη έρευνα, τα στάδια του χωρισμού για έναν ερωτευμένο είναι παρόμοια με εκείνα της απεξάρτησης ενός ανθρώπου εθισμένου στο crack: Ανοχή («θα είμαι μια χαρά αρκεί να μπορώ να σε βλέπω πού και πού»), σύνδρομο στέρησης («ααα, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα!») και υποτροπή («θέλω να κάνουμε σεξ άλλη μια φορά μόνο, να θυμηθούμε τα παλιά»).
Το στάδιο της βαρεμάρας: Καθώς ο καιρός περνάει, τα επίπεδα αδρεναλίνης μας κατεβαίνουν ξανά σε κανονικά επίπεδα, κάνοντάς μας να νοσταλγούμε (ή χειρότερα, να λαχταράμε) εκείνον τον πρώτο καιρό.
Η χειραγώγηση του εγκεφάλου μας: Αν και απέχει παρασάγγας από μια εμπεριστατωμένη θεωρία, η ενδιαφέρουσα έκθεση τριών ψυχολόγων ισάριθμων αμερικάνικων πανεπιστημίων λέει ότι η αγάπη δεν είναι συναίσθημα, αλλά ο τρόπος του εγκεφάλου μας να μας χειραγωγεί ώστε να κάνουμε σεξ και να ανατροφοδοτούμε τον ανθρώπινο πληθυσμό.
