του Josh Sims
Αν οι κυρίαρχοι της βιομηχανίας ή της πολιτικής επρόκειτο να καθίσουν και να υπογράψουν κάποια μεγάλη συμφωνία συγχώνευσης ή συνθήκη εμπορίου, μόνο και μόνο στην εμφάνιση ενός κλασσικού Bic, μία αίσθηση ανάρμοστου θα κυρίευε ακόμα και τον πιο ένθερμο υποστηρικτή των ”αναλώσιμων” στυλό.
Σε σαφή αντιπαράθεση με το είδος του στυλό που μένει παραπεταμένο στα αποθηκευτικά ντουλάπια και συρτάρια του γραφείου, βρίσκεται ο Montblanc Meisterstück, ένας από τους συνηθέστερα απαντώμενους στυλογράφους στην αγορά, έχει χαρακτηριστεί και ως ”Πένα Ισχύος”, δεδομένης της χρήσης του σε υπογραφές σημαντικών εγγράφων από διάφορους ηγέτες.
Μέρος της γοητείας του στυλογράφου αποδίδεται στο συμβολισμό του –που μοιάζει να είναι παντοτινός. Άλλα στυλό μπορεί να είναι πολύ λιγότερο δαπανηρά, ελαφρύτερα, να απαιτούν λιγότερη συντήρηση και να νοσταλγηθούν πολύ λιγότερο (ή μάλλον καθόλου) αν τυχόν χαθούν.
Αλλά ο λόγος για να αγοράσει και να χρησιμοποιήσει κανείς έναν στυλογράφο έχει περισσότερο ψυχολογικές παρά πρακτικές προεκτάσεις. Ο στυλογράφος, οι πωλήσεις του οποίου έχουν ανέβει κατά 18 τις εκατό από το 2001 μέχρι το 2005, περιλαμβάνει έναν επιθυμητό βαθμό ιεροτελεστίας και γοήτρου, που τα υποδεέστερα στυλό αποποιούνται.
”Χρησιμοποιώ στυλό στη δουλειά γιατί κάνω πολλά λάθη, έναν απλό με στρογγυλή μύτη για να τσεκάρω τα οικονομικά, αλλά επιλέγω έναν στυλογράφο όταν χρειάζεται να υπογράψω κάτι προσωπικό ή σημαντικό”, λέει ο Mark Ivory, διευθυντής πωλήσεων της φίρμας στυλό Cross.
Η εικόνα του στυλογράφου σαν ιδιοσυγκρασιακός, εύθραυστος και επιρρεπής στο στάξιμο δεν αντιστοιχεί πλέον στην πραγματικότητα. Η τεχνολογία έχει οδηγήσει σε πιο ελεύθερης ροής μελάνια και έχει μειώσει τις πιθανότητες αυτά να στεγνώνουν ή να στάζουν, με αυτά τα νέα υλικά ένας στυλογράφος είναι ικανός να λειτουργεί, για παράδειγμα, σε συνθήκες υψηλής πίεσης αέρα όπως, π.χ. στην καμπίνα του αεροσκάφους.
”Το να βγεις από το αεροπλάνο με ένα μεγάλο μπλε λεκέ στο πουκάμισο δεν είναι καλό για τη φήμη της μάρκας- ή τη δική σου”, λέει ο Wolff Heinrichsdorff, γενικός διευθυντής της Montblanc. Ωστόσο, είναι ευτυχής όταν δηλώνει πως το ”νέο” Rouge et Noir της εταιρίας –ένα στυλό που σχεδιάστηκε το 1908 και επανακυκλοφόρησε πανομοιότυπο με αφορμή την εκατοστή επέτειο της φίρμας πέρσι- δεν είναι πιθανό να αφήσει στα δάχτυλα μελάνι. Αλλωστε, αποτελεί περίτρανη απόδειξη της δημοτικότητας του στυλογράφου ότι η σταθερή ροή των περιορισμένων εκδόσεων της βιομηχανίας γίνεται ανάρπαστη από μία υγιή αγορά συλλεκτών.
Τα σχέδια έχουν εξελιχθεί εξίσου, ανανεώνοντας μία αγορά που ρισκάρει να θεωρηθεί ότι προσφέρει μόνο τις ”μεγάλες, μαύρες, ακριβές πένες”, των πιο κυρίαρχων μαρκών. Η Omas, για παράδειγμα, έχει δημιουργήσει πένες επισμαλτωμένες με παλιά έργα τέχνης από τους Μanga της Ιαπωνίας.
Η Caran D’Ache συνεργάστηκε με τον αρχιτέκτονα Mario Botta για να σχεδιάσουν ένα μινιμαλιστικό στυλό, εμπνευσμένο από το Bauhaus και ”στεμμένο” με πραγματικό φτερό παγωνιού. Έχει επίσης μοντέλα, φτιαγμένα από πλεγμένο ατσάλι. Η εταιρία Faber-Castell έχει στους κυλίνδρους των στυλογράφων σχέδια από ξύλο αχλαδιάς ή κοκκοφοίνικα, με υφή από μαύρο επεξεργασμένο δέρμα κροκόδειλου, ή φτιαγμένο από ελεφαντόδοντο απολιθωμένου μαμούθ.
Η Pelikan έχει δημιουργήσει ένα πολύχρωμο μοντέλο ενώ η Montblanc έχει ένα φτιαγμένο από γρανίτη. Το αποτέλεσμα είναι ένα: ο στυλογράφος έχει βρει έναν καινούργιο ρόλο –όχι μόνο σαν statement αλλά και σαν αξεσουάρ που προσδίδει στυλ.
”Η Cross δημιουργεί στυλογράφους για να ταιριάζουν με τα χρώματα της εποχής, διαγράφοντας την παλιά ποικιλία όταν βγαίνει η συλλογή της νέας σεζόν. Λίγα μόνο χρόνια πριν, αυτού του είδους το προϊόν θα ήταν ανήκουστο,” λέει ο Colin McClymont διευθύνων σύμβουλος του The Pen Shop, τη μεγαλύτερη αλυσίδα καταστημάτων με όργανα γραφής στην Ευρώπη.
”Τώρα οι στυλογράφοι βγαίνουν σε όλα τα χρώματα, τα υλικά και τα μεγέθη. Οι άνδρες και οι γυναίκες τώρα τα αγοράζουν σχεδόν στον ίδιο –μεγάλο- βαθμό.”
Η Chloe Mercer, διευθύντρια marketing της Stone Marketing, μία εταιρία διανομής στο Ηνωμένο Βασίλειο που εξειδικεύεται στα όργανα γραφής, λέει πως η τεραστία αγορά δώρων έχει ενισχύσει τις πωλήσεις των στυλογράφων.
Ωστόσο, είναι το κύρος του σαν ατομικό αντικείμενο πολυτελείας –ένα που, σαν κουστούμι ραμμένο στα μέτρα σας, χρειάζεται να ”στρωθεί”, και που η μύτη του φορμάρεται σύμφωνα με το κράτημα και την πίεση του ατόμου που γράφει με αυτήν- που ενθαρρύνει κάποιους από τους πελάτες να κάνουν πολλαπλές αγορές.
Δεδομένου ότι στο Pen Shop δεν αναζητάτε την πένα Fulgor Nocturnus, επικαλυμμένη με μαύρο διαμάντι και ρουμπίνι, και αξίας 65.000 λιρών, οι τιμές ακόμα και των κορυφαίων στο είδος στυλογράφων δεν είναι απαγορευτικές για να προσφέρετε στον εαυτό σας μία τέτοια πολυτέλεια.
Αναμφισβήτητα, ο στυλογράφος εκφράζει μία γενικότερη εκτίμηση για τις εκλεκτές πολυτέλειες στη ζωή, το οποίο είναι χαρακτηριστικό της ωριμότητας. Σύμφωνα με μία αναφορά του Mintel, όσοι είναι κάτω των 25 είναι ευχαριστημένοι όταν χρησιμοποιούν χαρτί και (κυρίως αναλώσιμα) στυλό σε μία ψηφιακή εποχή, αλλά άτομα μεταξύ των 25 και 35 επιμένουν περισσότερο στο να επανα-καταπιάνονται με ανώτερα όργανα γραφής. Επίσης, η νέα έμφαση στο στιλ μπορεί να τους εξιτάρει.
Προκειμένου να μπερδέψουν το στυλό τους με το PDA τους, οι ”προσηλυτισμένοι” αγοράζουν κατευθείαν όλο το πακέτο: ”Μία πένα και εκλεπτυσμένα επιστολόχαρτα ταιριάζουν γάντι- είναι και τα δύο επενδύσεις και πραγματικά δεν θέλετε να έχετε επιστολόχαρτα πολυτελείας και πάνω τους να γράφετε με Bic”, λέει η Paddy Byng, διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας Smythson.
”Με την ηλεκτρονική επανάσταση, πολλοί άνθρωποι σκέφτηκαν πως ήρθε το τέλος για τις γραφικές πολυτέλειες. Αλλά το σημειωματάρια, τα ημερολόγια και οι πένες παραμένουν πολυπόθητα αντικείμενα.”
Στην εποχή των Biros και των BlackBerrys, μπορεί να ακούγεται δελεαστικό να απορρίπτουμε την πένα ως αναχρονιστική. Αλλά είναι ακριβώς μία αντίδραση στη διάδοση της υψηλής τεχνολογίας στις ζωές των ανθρώπων, το ότι τα ”νοσταλγικά” προϊόντα είναι τώρα τόσο δημοφιλή.
”Η πένα έχει να κάνει με την επιβράδυνση- σε βοηθάει να σκέφτεσαι βαθύτερα και να προχωράς πιο αργά”, λέει ο Heinrichsdorff. ”Και όλοι το χρειαζόμαστε αυτό μερικές φορές. Ο Goethe περιέγραψε το μελάνι σαν ”υγρές σκέψεις”. Και νομίζω πως είχε δίκιο.”
Πηγή: FT.com
