Όσα πρέπει να σταματήσεις να κάνεις στον εαυτό σου
Το αυτομαστίγωμα, η ρουτίνα, η υπερβολική κριτική και όλα όσα πρέπει να σταματήσεις να κάνεις στον εαυτό σου, λες και τον έχεις εχθρό.
Ναι ναι, το ξέρουμε. Έχεις διαβάσει χιλιάδες φορές για το πόσο πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου, και για όλα εκείνα τα μικρά πράγματα που μπορείς να κάνεις μέσα στην ημέρα για να το (απο)δείξεις, και για να φροντίσεις την ψυχική σου ισορροπία. Ξέρεις, όμως, με πόσο πολλούς τρόπους την σαμποτάρεις; Ιδού μερικά πράγματα που πρέπει να σταματήσεις να κάνεις στον εαυτό σου, για να βελτιώσεις τη ζωή και τη διάθεσή σου.
Να τον κατηγορείς για όλα. Δε φταις εσύ για όλες τις σχέσεις σου που χάλασαν, για όλες τις δουλειές που δεν κατάφερες ή δεν πρόλαβες να τελειώσεις, για όλα τα στραβά που συμβαίνουν στον πλανήτη. Μερικές φορές, φταίνε και οι άλλοι. Και είναι καλό να θυμίζεις στον εαυτό σου πού και πού ότι κάνεις πάντα το καλύτερο που μπορείς. Μπορεί να μην είναι πάντα αρκετό. Αλλά είναι πάντα το καλύτερο που μπορείς.
Να τον κρίνεις πολύ αυστηρά. Ένα σοφό τραγούδι της δεκαετίας του ’90 (αυτό εδώ) λέει, ανάμεσα σε άλλες μεγάλες αλήθειες, «δεν είσαι τόσο χοντρός όσο νομίζεις». Θα το διαπιστώσεις κάποτε, κοιτώντας τις σημερινές σου φωτογραφίες. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για την εξωτερική εικόνα, ισχύει για όλα σχεδόν τα ελαττώματά μας, τα οποία –ακριβώς επειδή τα ξέρουμε πολύ καλά– οι περισσότεροι έχουμε την τάση να τα μεγαλοποιούμε.
Να ξεσπάς πάνω του. Η λύση στα προβλήματά σου δεν κρύβεται μέσα στο οικογενειακό παγωτό. Ούτε στην πίτσα που σκέφτεσαι να καταβροχθίσεις ολόκληρη το βράδυ. Ούτε στο μπουκάλι με το ουίσκι.
Να τον αγχώνεις. Ναι, το ξέρουμε, εύκολο να το λες, δύσκολο να σταματήσεις να αγχώνεσαι. Μια λύση που για πολλούς ανθρώπους πιάνει είναι να ρωτήσεις τον εαυτό σου –και να απαντήσεις ειλικρινά– αν το ζήτημα που σε απασχολεί θα έχει σημασία σε πέντε χρόνια. Όχι; Σε πέντε μήνες; Σε πέντε εβδομάδες; Συγχαρητήρια, μόλις χαλάρωσες.
Να μην τον βγάζεις από τη ρουτίνα του. Δε λέμε, απολαυστικό να γυρνάς από τη δουλειά και να βουλιάζεις στον καναπέ αγκαλιά με τον ανεμιστήρα και το laptop, αλλά η ρουτίνα είναι ο νούμερο ένα λόγος που στους μεγάλους ανθρώπους τα χρόνια φαίνονται να περνάνε γρήγορα –και αντίθετα, που όσο είσαι μικρός κάθε χρόνος μοιάζει με αιώνα, ακριβώς επειδή κάνεις κάθε μέρα καινούρια πράγματα. Με άλλα λόγια, μένοντας σε μια «ζώνη ασφάλειας» που λεν’ κι οι φίλοι μας οι Αγγλοσάξωνες, στερείς από τον εαυτό σου αναμνήσεις, που ισοδυναμούν με χρόνια ζωής.
Να μην πιστεύεις σε αυτόν. Δεν είναι ανάγκη να είσαι πεπεισμένος ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα –αν και, σίγουρα, ωραία θα ήταν. Το άλλο άκρο, όμως, είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνο και για τη ζωή σου και για την ψυχική σου υγεία. Αν δυσκολεύεσαι να το κάνεις πράξη, ξεκίνα φτιάχνοντας μια μικρή (λίγο ντροπιαστική αλλά δεν πειράζει, δεν θα τη δείξεις ποτέ σε κανέναν) λίστα με όλα τα πράγματα που έχεις πετύχει ως τώρα. Δε χρειάζεται να περιέχει γκράντε προαγωγές και άλλα μεγαλεπήβολα –και το ότι έχεις φίλους που σ’ αγαπάνε, ας πούμε, επιτυχία είναι, όπως και το ότι παραδίδεις τις δουλειές σου στην ώρα τους, ή ότι έχεις μάθει μια ξένη γλώσσα.
Να τον παίρνεις πολύ στα σοβαρά. Όπως έγραψε και ο Τομ Ρόμπινς, που είναι σοφός, τίποτα σ’ αυτήν τη ζωή δεν πρέπει να παίρνεις πολύ στα σοβαρά. Ειδικά τον εαυτό σου.
Η.Κ.
Να τον κατηγορείς για όλα. Δε φταις εσύ για όλες τις σχέσεις σου που χάλασαν, για όλες τις δουλειές που δεν κατάφερες ή δεν πρόλαβες να τελειώσεις, για όλα τα στραβά που συμβαίνουν στον πλανήτη. Μερικές φορές, φταίνε και οι άλλοι. Και είναι καλό να θυμίζεις στον εαυτό σου πού και πού ότι κάνεις πάντα το καλύτερο που μπορείς. Μπορεί να μην είναι πάντα αρκετό. Αλλά είναι πάντα το καλύτερο που μπορείς.
Να τον κρίνεις πολύ αυστηρά. Ένα σοφό τραγούδι της δεκαετίας του ’90 (αυτό εδώ) λέει, ανάμεσα σε άλλες μεγάλες αλήθειες, «δεν είσαι τόσο χοντρός όσο νομίζεις». Θα το διαπιστώσεις κάποτε, κοιτώντας τις σημερινές σου φωτογραφίες. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για την εξωτερική εικόνα, ισχύει για όλα σχεδόν τα ελαττώματά μας, τα οποία –ακριβώς επειδή τα ξέρουμε πολύ καλά– οι περισσότεροι έχουμε την τάση να τα μεγαλοποιούμε.
Να ξεσπάς πάνω του. Η λύση στα προβλήματά σου δεν κρύβεται μέσα στο οικογενειακό παγωτό. Ούτε στην πίτσα που σκέφτεσαι να καταβροχθίσεις ολόκληρη το βράδυ. Ούτε στο μπουκάλι με το ουίσκι.
Να τον αγχώνεις. Ναι, το ξέρουμε, εύκολο να το λες, δύσκολο να σταματήσεις να αγχώνεσαι. Μια λύση που για πολλούς ανθρώπους πιάνει είναι να ρωτήσεις τον εαυτό σου –και να απαντήσεις ειλικρινά– αν το ζήτημα που σε απασχολεί θα έχει σημασία σε πέντε χρόνια. Όχι; Σε πέντε μήνες; Σε πέντε εβδομάδες; Συγχαρητήρια, μόλις χαλάρωσες.
Να μην τον βγάζεις από τη ρουτίνα του. Δε λέμε, απολαυστικό να γυρνάς από τη δουλειά και να βουλιάζεις στον καναπέ αγκαλιά με τον ανεμιστήρα και το laptop, αλλά η ρουτίνα είναι ο νούμερο ένα λόγος που στους μεγάλους ανθρώπους τα χρόνια φαίνονται να περνάνε γρήγορα –και αντίθετα, που όσο είσαι μικρός κάθε χρόνος μοιάζει με αιώνα, ακριβώς επειδή κάνεις κάθε μέρα καινούρια πράγματα. Με άλλα λόγια, μένοντας σε μια «ζώνη ασφάλειας» που λεν’ κι οι φίλοι μας οι Αγγλοσάξωνες, στερείς από τον εαυτό σου αναμνήσεις, που ισοδυναμούν με χρόνια ζωής.
Να μην πιστεύεις σε αυτόν. Δεν είναι ανάγκη να είσαι πεπεισμένος ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα –αν και, σίγουρα, ωραία θα ήταν. Το άλλο άκρο, όμως, είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνο και για τη ζωή σου και για την ψυχική σου υγεία. Αν δυσκολεύεσαι να το κάνεις πράξη, ξεκίνα φτιάχνοντας μια μικρή (λίγο ντροπιαστική αλλά δεν πειράζει, δεν θα τη δείξεις ποτέ σε κανέναν) λίστα με όλα τα πράγματα που έχεις πετύχει ως τώρα. Δε χρειάζεται να περιέχει γκράντε προαγωγές και άλλα μεγαλεπήβολα –και το ότι έχεις φίλους που σ’ αγαπάνε, ας πούμε, επιτυχία είναι, όπως και το ότι παραδίδεις τις δουλειές σου στην ώρα τους, ή ότι έχεις μάθει μια ξένη γλώσσα.
Να τον παίρνεις πολύ στα σοβαρά. Όπως έγραψε και ο Τομ Ρόμπινς, που είναι σοφός, τίποτα σ’ αυτήν τη ζωή δεν πρέπει να παίρνεις πολύ στα σοβαρά. Ειδικά τον εαυτό σου.
Η.Κ.
