Γιατί βαρέθηκα τη νοσταλγία

Σε έναν κόσμο που «λιώνει» με οτιδήποτε – τραγούδι, αντικείμενο, ταινία, έπιπλο, ξεβαμμένο τζιν – έχει ηλικία άνω των 20 ετών, υπάρχει και η άλλη άποψη.
Γιατί βαρέθηκα τη νοσταλγία
Όλα τα café θέλουν να μας θυμίσουν τα παιδικά μας δωμάτια – αυτά που μισούσαμε στα εφηβικά μας χρόνια και βλέπαμε σαν φυλακή. Τα μισά μπαράκια ποντάρουν στην vintage διακόσμηση και τα άλλα μισά στις τζαζ μουσικές του ’30 – φυσικά με την αντίστοιχη speakeasy φιλοσοφία, ξέρετε αυτή που όλοι θυμόμαστε με νοσταλγία, λες και την έζησε ποτέ κανείς μας.

Τα εστιατόρια σερβίρουν σε σερβίτσια, πιατάκια, κουπίτσες, τσουμπλέκια της γιαγιάς - ή έστω, της γιαγιάς του πλανόδιου που πλέον τα πουλά ακόμη και στις λαϊκές. Οι εφαρμογές βρίθουν από σέπια φίλτρα, οι θεατρικές και μουσικές σκηνές από νότες του Αττίκ και τα clubs δονούνται σε ‘80s και ‘90s ρυθμούς γιατί πάρτι χωρίς Macarena, «όπως τότε», δεν είναι πάρτι.

Αλλά τι θα πει «όπως τότε»; Γιατί ξαφνικά όλοι θυμήθηκαν ότι περνούσαν τόσο αξέχαστα στις προ μιλένιουμ δεκαετίες και εξισώνουν το παλιό με το καλό; Στο περιορισμένων δυνατοτήτων, κουρασμένο από την γλυκιά χρυσόσκονη της περιρέουσας ρετρό διάθεσης μυαλό ενός ζαλισμένου συντάκτη, αναδύονται ορισμένες – δίκαιες ή όχι θα το κρίνετε εσείς στα σχόλια - απορίες:

Έχει συνειδητοποιήσει κανείς από τους λάτρεις του ρετρό τι ακριβώς του λείπει;
Μας το θύμισε καλύτερα ένα σχόλιο κάτω από άλλο ένα vintage-viral post με ένα παλιό λεωφορείο των ‘70s που έκοβε επετειακές βόλτες στην Κηφισίας και όλοι έκαναν “aww”. Τι σας λείπει δηλαδή; Οι παλιές μηχανές, η μπόχα από την βενζίνη και η έξτρα μασχαλίλα από τον ανύπαρκτο εξαερισμό;

Αν ήταν τόσο ωραία όλα αυτά τα «θαύματα» από το παρελθόν, γιατί δεν τα κρατήσαμε έτσι;
Να σας πούμε εμείς: Γιατί ο κόσμος προχωράει. Και η τεχνολογία. Και τα αντικείμενα γίνονται πιο λειτουργικά. Πολύ ωραίο το Ατάρι και τα πιξελιασμένα παιχνίδια με τα μονοφωνικά σάουντρακ, αλλά αν το πρωτόγονο ήταν και το καλύτερο, ακόμα θα κυνηγούσαμε βίσωνες και θα σκαλίζαμε μπαρμπαλάκια στις σπηλιές.

Μήπως απλώς το παλιό πουλάει;
Ναι, υπάρχει το κοινό που απολαμβάνει μια στο τόσο τη νοσταλγία. Αλλά μήπως από το «μια στο τόσο» ως την αυτοκρατορία της βιντατζιάς υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα, στο οποίο η αγορά μαζεύει ζεστό χρήμα;

Και μήπως αυτό το παλιό «πουλιέται» ακριβά;
Α, αυτή η φιγούρα της Sailor Moon είναι ένα γνήσιο vintage αριστούργημα από τα ‘80s, θα σας το αφήσω στα 150 ευρώ, θα ακούσεις στο παλαιοπωλείο – ή vintage shop όπως θα το αποκαλούσε ο περήφανος ιδιοκτήτης. Όχι, δεν είναι ένα «γνήσιο vintage ‘80s item» φίλε, είναι μια πλαστική φιγούρα που ξέχασες 20 χρόνια στο πατάρι σου και αποφάσισες να την πουλήσεις στο 1500% της αξίας της.

Χμμ… Τελικά, τόσο λίγο σου αρέσει η ζωή σου τώρα;
Τόσο χάλια περνάς, που έχεις ανάγκη να τηλεμεταφερθείς μόνιμα σε μια εποχή «που παίζαμε στην αλάνα», «που πίναμε νερό με το λάστιχο», «που η Ομόνοια ήταν ωραία», «που δεν υπήρχαν κινητά, ίντερνετ, χρέη». Να σου θυμίσουμε ότι χρέη πάντα υπήρχαν. Όπως και όμορφα και άσχημα υπήρχαν και θα (συν)υπάρχουν σε κάθε εποχή. Αρκεί να βρούμε τα όμορφα της σημερινής… Όχι τίποτα άλλο, τι θα λένε οι vintage shop owners του 2050; Ιδού ένα κλασικό ρετρό item από το 2010 που όμως είναι αναφορά στο 1990; Δε λέει…

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v