Οι αμήχανες στιγμές που όλοι έχουμε αντιμετωπίσει
Συγκεντρώνουμε δεκαπέντε αμήχανες στιγμές στις οποίες λίγο-πολύ όλοι έχουμε βρεθεί κάποια στιγμή στη ζωή μας και… γελάμε με τα χάλια μας.
Μην το αρνηθείτε. Όλοι έχετε βρεθεί στις περισσότερες από τις αμήχανες καταστάσεις που ακολουθούν. Σκηνικά τα οποία μερικές φορές ακόμα σκέφτεστε και είτε γελάτε, είτε κοκκινίζετε από ντροπή. Συναντήσεις και ατυχήματα που θα θέλατε μαγικά να διαγραφούν από τη μνήμη όσων ήταν παρόντες. Σημειώστε πόσες από τις 15 παρακάτω αμήχανες στιγμές έχετε αντιμετωπίσει και απαντήστε μας ειλικρινά στα σχόλια του κειμένου.
Είναι εκείνη η αμήχανη στιγμή:
*Που όταν συναντάς έναν φίλο εσύ πας για «αγκαλιά και φιλί» και ο άλλος για χειραψία, ή αντίστροφα. Και η συνάντηση ξεκινά με τον πιο άβολο τρόπο.
*Που βρίσκεσαι σε ένα πάρτι στο οποίο δεν βρίσκεις κανέναν γνωστό σου και κάνεις πως στέλνεις μηνύματα στο κινητό σου ή, χειρότερα, αναγκάζεσαι να επέμβεις σε συζήτηση τελείως αγνώστων – επέμβαση που συνήθως συνοδεύεται από αμήχανα βλέμματα γιατί τελικά συζητούσαν κάτι τελείως προσωπικό.
*Που βρίσκεσαι σε ένα στενό ασανσέρ με γείτονες/συναδέλφους με τους οποίους δεν έχετε τίποτα να πείτε. Και ίσως σκέφτεσαι να εκστομίσεις το γνωστό «σας μάζεψα όλους εδώ σήμερα…» αλλά δεν τολμάς.
*Που σκοντάφτεις στον δρόμο και προσπαθείς να δεις αν σε είδε κανείς. Δεν θέλουμε να σε στεναχωρήσουμε, αλλά όλοι σε έχουν δει και μάλιστα τους έφτιαξες τη μέρα.
*Που χαιρετάς κάποιον γνωστό ο οποίος περνάει δίπλα σου στο δρόμο, αλλά τελικά το «γεια» σου έχει βγει σαν ψίθυρος και δεν ξέρεις αν απλώς δεν το άκουσε ή είναι απλώς γαϊδούρι.
*Που κάποιος σου λέει πράγματα τα οποία ήδη ξέρεις, αλλά εσύ από ευγένεια πρέπει να υποκριθείς ότι δεν τα γνωρίζεις και να φανείς και έκπληκτος από πάνω. «Τι λες, σοβαρά πήγες στο Λονδίνο; Δεν είδα καμία από τις 536 φωτογραφίες που ανέβασες στο Facebook».
*Που έχεις αντιληφθεί ότι το φερμουάρ σου είναι ανοιχτό. Ή πως κάποιου άλλου είναι ανοιχτό και βρίσκεσαι μπροστά στο αμήχανο δίλημμα: Του το λες για να γλιτώσει το περαιτέρω «ρεζίλεμα» ή το να του το πεις συνεπάγεται για εκείνον το υπέρτατο ρεζίλεμα;
*Που βρίσκεσαι σε συνέντευξη για δουλειά ή κάποια παρόμοια «επίσημη» περίσταση και χτυπά το κινητό σου. Και έχεις ξεχάσει ότι έχεις για ringtone το… «χαρωπά τα δυο μου χέρια» ή το τελευταίο χιτ του Παντελίδη.
*Που στέλνεις το λάθος email στο λάθος πρόσωπο και πρέπει να βρεις τρόπο να τα μπαλώσεις αλλά απλώς κάνεις τα πράγματα χειρότερα. Συνήθως συμβαίνει με το καταραμένο «reply to all», που μοιάζει να φτιάχτηκε για να μας φέρνει μονίμως σε δύσκολη θέση.
*Που κάποιος χαιρετά προς το μέρος σου και εσύ επιστρέφεις τον χαιρετισμό αλλά τελικά το νεύμα απευθυνόταν στον από πίσω σου.
*Που βρίσκεσαι σε ένα club με τόσο δυνατή μουσική που δεν ακούς τι σου λέει στο αφτί ο διπλανός σου αλλά γελάς και κάνεις ότι κατάλαβες. Το πρόβλημα αρχίζει την επόμενη ημέρα, όταν ο ίδιος φίλος σού αναφέρει κάτι του τύπου «θυμάσαι, αυτό που σου έλεγα χτες…»
*Που πέφτεις πάνω σε γυάλινη πόρτα νομίζοντας ότι είναι ανοιχτή. Και επαναλαμβάνεις το «σκανάρισμα» του χώρου που επιχειρείς και στην αμήχανη στιγμή υπ’ αριθμόν τέσσερα, με την πτώση στο δρόμο.
*Που προσπαθείς να παρκάρεις σε μια στενή θέση και υπάρχουν άνθρωποι που σε κοιτάζουν και αυτοκίνητα που περιμένουν από πίσω και δεν αντέχεις την «πίεση» και αποχωρείς. Δε βαριέσαι, θα βρεις άλλη πιο κάτω.
*Που στον δρόμο επίκειται σύγκρουσή σου με περαστικό που έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση και έτσι κάνεις προς τα αριστερά, αλλά κάνει το ίδιο και αυτός. Πηγαίνεις προς την άλλη και πηγαίνει κι αυτός και τελικά κοιτιέστε και φεύγετε ψελλίζοντας κάτι ακαταλαβίστικο ανάμεσα σε «συγγνώμη, χιχιχι» και «δεν βλέπεις πού πας ρε στραβάδι;».
*Που σε μια παρέα κάποιος λέει ένα inside joke το οποίο εσύ δεν γνωρίζεις, αλλά από κεκτημένη ταχύτητα γελάς κι εσύ και σε ρωτάνε «εσύ τώρα γιατί γελάς;».
Είναι εκείνη η αμήχανη στιγμή:
*Που όταν συναντάς έναν φίλο εσύ πας για «αγκαλιά και φιλί» και ο άλλος για χειραψία, ή αντίστροφα. Και η συνάντηση ξεκινά με τον πιο άβολο τρόπο. *Που βρίσκεσαι σε ένα πάρτι στο οποίο δεν βρίσκεις κανέναν γνωστό σου και κάνεις πως στέλνεις μηνύματα στο κινητό σου ή, χειρότερα, αναγκάζεσαι να επέμβεις σε συζήτηση τελείως αγνώστων – επέμβαση που συνήθως συνοδεύεται από αμήχανα βλέμματα γιατί τελικά συζητούσαν κάτι τελείως προσωπικό.
*Που βρίσκεσαι σε ένα στενό ασανσέρ με γείτονες/συναδέλφους με τους οποίους δεν έχετε τίποτα να πείτε. Και ίσως σκέφτεσαι να εκστομίσεις το γνωστό «σας μάζεψα όλους εδώ σήμερα…» αλλά δεν τολμάς.
*Που σκοντάφτεις στον δρόμο και προσπαθείς να δεις αν σε είδε κανείς. Δεν θέλουμε να σε στεναχωρήσουμε, αλλά όλοι σε έχουν δει και μάλιστα τους έφτιαξες τη μέρα.
*Που χαιρετάς κάποιον γνωστό ο οποίος περνάει δίπλα σου στο δρόμο, αλλά τελικά το «γεια» σου έχει βγει σαν ψίθυρος και δεν ξέρεις αν απλώς δεν το άκουσε ή είναι απλώς γαϊδούρι.
*Που κάποιος σου λέει πράγματα τα οποία ήδη ξέρεις, αλλά εσύ από ευγένεια πρέπει να υποκριθείς ότι δεν τα γνωρίζεις και να φανείς και έκπληκτος από πάνω. «Τι λες, σοβαρά πήγες στο Λονδίνο; Δεν είδα καμία από τις 536 φωτογραφίες που ανέβασες στο Facebook».
*Που έχεις αντιληφθεί ότι το φερμουάρ σου είναι ανοιχτό. Ή πως κάποιου άλλου είναι ανοιχτό και βρίσκεσαι μπροστά στο αμήχανο δίλημμα: Του το λες για να γλιτώσει το περαιτέρω «ρεζίλεμα» ή το να του το πεις συνεπάγεται για εκείνον το υπέρτατο ρεζίλεμα; *Που βρίσκεσαι σε συνέντευξη για δουλειά ή κάποια παρόμοια «επίσημη» περίσταση και χτυπά το κινητό σου. Και έχεις ξεχάσει ότι έχεις για ringtone το… «χαρωπά τα δυο μου χέρια» ή το τελευταίο χιτ του Παντελίδη.
*Που στέλνεις το λάθος email στο λάθος πρόσωπο και πρέπει να βρεις τρόπο να τα μπαλώσεις αλλά απλώς κάνεις τα πράγματα χειρότερα. Συνήθως συμβαίνει με το καταραμένο «reply to all», που μοιάζει να φτιάχτηκε για να μας φέρνει μονίμως σε δύσκολη θέση.
*Που κάποιος χαιρετά προς το μέρος σου και εσύ επιστρέφεις τον χαιρετισμό αλλά τελικά το νεύμα απευθυνόταν στον από πίσω σου.
*Που βρίσκεσαι σε ένα club με τόσο δυνατή μουσική που δεν ακούς τι σου λέει στο αφτί ο διπλανός σου αλλά γελάς και κάνεις ότι κατάλαβες. Το πρόβλημα αρχίζει την επόμενη ημέρα, όταν ο ίδιος φίλος σού αναφέρει κάτι του τύπου «θυμάσαι, αυτό που σου έλεγα χτες…»
*Που πέφτεις πάνω σε γυάλινη πόρτα νομίζοντας ότι είναι ανοιχτή. Και επαναλαμβάνεις το «σκανάρισμα» του χώρου που επιχειρείς και στην αμήχανη στιγμή υπ’ αριθμόν τέσσερα, με την πτώση στο δρόμο. *Που προσπαθείς να παρκάρεις σε μια στενή θέση και υπάρχουν άνθρωποι που σε κοιτάζουν και αυτοκίνητα που περιμένουν από πίσω και δεν αντέχεις την «πίεση» και αποχωρείς. Δε βαριέσαι, θα βρεις άλλη πιο κάτω.
*Που στον δρόμο επίκειται σύγκρουσή σου με περαστικό που έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση και έτσι κάνεις προς τα αριστερά, αλλά κάνει το ίδιο και αυτός. Πηγαίνεις προς την άλλη και πηγαίνει κι αυτός και τελικά κοιτιέστε και φεύγετε ψελλίζοντας κάτι ακαταλαβίστικο ανάμεσα σε «συγγνώμη, χιχιχι» και «δεν βλέπεις πού πας ρε στραβάδι;».
*Που σε μια παρέα κάποιος λέει ένα inside joke το οποίο εσύ δεν γνωρίζεις, αλλά από κεκτημένη ταχύτητα γελάς κι εσύ και σε ρωτάνε «εσύ τώρα γιατί γελάς;».
