του Νικόλα Γεωργιακώδη
Μέρος της ακαταμάχητης γοητείας του Κινηματογράφου είναι ότι σε κάνει να λατρεύεις ακόμα και τους "κακούς" της υπόθεσης, απλώς και μόνο με τον τρόπο που στους παρουσιάζει. Δολοφόνοι, βιαστές, απατεώνες, γκάνγκστερς, σε όποια κατηγορία και αν ανήκουν, οι περιβόητοι κακοί των ταινιών, δεν παύουν να συναρπάζουν το κοινό με τις δυναμικές τους ερμηνείες και τον διεστραμμένο χαρακτήρα τους. Τις περισσότερες φορές μάλιστα, είναι τόσο το ταλέντο και το μεράκι των ηθοποιών που τους ενσαρκώνουν, που καταφέρνουν να κλέψουν την παράσταση ακόμα και από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές. Τα παραδείγματα αφθονούν. Μπορεί ο καθένας να έχει στο μυαλό του ένα διαφορετικό Top 10 (ή 20 ή 30 ή 50 και πάει λέγοντας), αλλά όπως και να'χει όλοι θα συμφωνήσουν ότι οι παρακάτω τύποι έδωσαν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, άλλο νόημα στον όρο "Badass".
Alex Forrest (Glenn Close)
Hell hath no fury like a woman scorned. Η φράση αυτή μπορεί να περιγράψει με τον καλύτερο τρόπο την κατάσταση της Alex Forrest, η οποία έπειτα από ένα one night stand με τον κύριο Dan Gallagher (Μάικλ Ντάγκλας) αποκτά εμμονή με τον εν λόγω οικογενειάρχη και εισβάλλει στην προσωπική του ζωή με εφιαλτικά αποτελέσματα. Σίγουρα μια ταινία που σόκαρε κάθε παντρεμένο ζευγάρι και έθεσε τα -κινηματογραφικά- όρια πάνω στο θέμα της ερωτικής εμμονής. Μέρος της επιτυχίας της ταινίας, η οποία είχε έξι υποψηφιότητες για Όσκαρ, οφείλεται στην πρωταγωνίστρια Glenn Close που έδωσε μια ανατριχιαστική ερμηνεία στον ρόλο της παθιασμένης (και παρατημένης) "ξεπέτας". Κορυφαία στιγμή του έργου, η σκήνη όπου η Φόρεστ κάνει κυριολεκτικά... στιφάδο το κατοικίδιο κουνελάκι της οικογένειας Gallagher. Η σκηνή μάλιστα είχε λογοκριθεί ύστερα από διαμαρτυρίες φιλοζωικών οργανώσεων. Από εκεί βγήκε και η φράση "bunny boiler", η οποία αναφέρεται σε μια επικίνδυνα παθιασμένη γυναίκα. Και να πούμε ότι ο Μάικλ Ντάγκλας έμαθε από τα λάθη του... (βλ. Βασικό Ένστικτο πέντε χρόνια μετά)
επιβλητικού... "Δράκουλα" Κρίστοφερ Λη στον ρόλο του κακού μάγου από την μυθολογία του Τόλκιν, μιας και χάρη σε αυτόν ο Σάρουμαν απέκτησε μια καινούργια υπόσταση και μας κατάκτησε ολοκληρωτικά. Η μορφή του αποτυπώθηκε στο μυαλό μας επιβλητική, αιθέρια, θεϊκή. Όπως είχε δηλώσει και ο ίδιος ο Κρίστοφερ Λη: "Αρχικά είναι ο πιο έξυπνος (ο Σάρουμαν), ο πιο καλός και ευγενικός, έχει όλα τα καλά που μπορείτε να φανταστείτε. Το λέει ξεκάθαρα στα βιβλία του ο Τόλκιν. Αλλά κάποια στιγμή αλλάζει, αρχίζει να κυριαρχείται από φιλοδοξία, από το πάθος για εξουσία. Δημιουργεί ζωή, είναι κάτι το τρομακτικό." Όντως τρομακτική και η ερμηνεία του 76χρονου άγγλου ηθοποιού, που κατάφερε να αποτυπώσει στην μεγάλη οθόνη τον Σάρουμαν όπως πραγματικά θέλαμε να τον δούμε.
Freddy Krueger (Robert Englund)
Ο Εφιάλτης στον Δρόμο με τις Λεύκες (1984) του Γουες Κρέηβεν έφερε στην επιφάνεια ένα καινούργιο είδος serial killer που όμοιό του δεν είχε ξαναγνωρίσει ο εμπορικός κινηματογράφος. Η φριχτά παραμορφωμένη μούρη του, τα σιδερένια νύχια και το σαδιστικό χαμόγελό του, στοίχειωσαν χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια τα όνειρα των πιτσιρικάδων της δεκαετίας του ΄80. Ο Φρέντι Κρούγκερ αν και απομυθοποιήθηκε από τα δεκάδες αποτυχημένα σήκουελς σε σημείο παρωδίας, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι αποτέλεσε την ελίτ των αιμοσταγών δολοφόνων στο σινεμά του φανταστικού. Και όποιος αμφιβάλλει, ας ξαναδεί την αιματοβαμμένη σκηνή με τον άτυχο Τζόνυ Ντέπ από την πρώτη ταινία της σειράς. Αμφιβάλλουμε αν θα κοιμηθεί ήσυχος το βράδυ. Και μόνο στην σκέψη...
Bruce
Εντάξει, μπορεί να μην πρόκειται για καθαρά ανθρώπινο χαρακτήρα, αλλά ποιος δεν συμφωνεί ότι ο (μηχανικός) καρχαρίας της ταινίας Jaws δεν είχε μια κάποια ανθρώπινη υπόσταση; Ο Στήβεν Σπήλμπεργκ δημιούργησε στα μέσα της δεκαετίας του '70 έναν "κακό" που αν μη τι άλλο δεν πέρασε απαρατήρητος από τους εκατομμύρια θεατές που έσπευσαν να δούνε την ταινία. Πολύ περισσότερο στην Αμερική, όπου οι επιθέσεις καρχαριών αποτελούσαν σύνηθες φαινόμενο. Η ταινία μάλιστα προειδοποιούσε: "Μην μπείτε στο νερό". Και πως να τολμήσουμε άλλωστε; Ο καρχαρίας ήταν τόσο τρομαχτικά αληθινός, που μας έκανε να σκεφτόμαστε σοβαρά τα καλοκαιρινά μας μπάνια. Οπουδήποτε. Συνιστούμε, λοιπόν, να μην δείτε την ταινία τους μήνες Ιούλιο - Αύγουστο. Ο γερό- Bruce δεν τα έχει φάει ακόμα (όλα) τα ψωμιά του...
John Doe (Kevin Spacey)
O ρόλος του Κάϊζερ Σόσε στους Συνήθεις Ύποπτους και αυτός του John Doe στο σκοτεινό και ανατριχιαστικό Se7en κονταροχτυπήθηκαν μέχρι... τελικής πτώσης και νικητής ήταν ο δεύτερος. Λυπούμαστε αν θα δυσαρεστήσουμε τους φανς της πρώτης ταινίας, αλλά ο Κέβιν Σπέησι στο Seven ήταν ανεπανάληπτος στο ρόλο του μανιακού serial killer που αντλούσε έμπνευση για τους φόνους του από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Τρομαχτικός όσο ποτέ και με το κλασσικό ψυχρό του βλέμμα, άφησε αποσβολωμένους θεατές και κριτικούς με την υποκριτική του δεινότητα, κάνοντας παράλληλα την ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ μία από τις καλύτερες στο είδος της. Όποιος θέλει να ξαναθυμηθεί τις καλύτερες στιγμές του John Doe δεν έχει παρά να δει το παρακάτω βίντεο. Εναλλακτικά, μπορείτε να δείτε εδώ τους φοβερούς τίτλους αρχής, με την μουσική υπόκρουση των Nine Inch Nails.
Joker (Heath Ledger και Jack Nicholson)
Ένας από τους λόγους που οι ταινίες της σειράς Μπάτμαν σημείωσαν επιτυχία ήταν οι δεκάδες κακοί που έκαναν την εμφάνισή τους, ο καθένας με τον δικό του ξεχωριστό χαρακτήρα. Από αυτούς ξεχωρίσαμε τον Τζόκερ. Ψυχωτικός κλόουν, με διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ και φονικό χαμόγελο, ο βαμμένος άσπρος ψυχοπαθής αντίπαλος του ανθρώπου νυχτερίδα πήρε σάρκα και οστά μέσα από τις ερμηνείες του Τζακ Νίκολσον στην ταινία του Τιμ Μπάρτον Μπάτμαν (1989) και του αδικοχαμένου Χήθ Λέτζερ στον Σκοτεινό Ιππότη (2008). Και οι δύο ηθοποιοί, ο καθένας με το δικό του ταπεραμέντο, χάρισαν στον χαρακτήρα του Τζόκερ όλη αυτή την χιουμοριστική ψυχασθένεια που του άρμοζε και τον κατέστησαν έναν από τους πιο δημοφιλείς κακούς στην ιστορία του κόμικ κινηματογράφου - και όχι μόνο.
Norman Bates (Anthony Perkins)
"A boy's best friend is his mother". Δεν θα μπορούσαμε να αγνοήσουμε μια από τις ιστορικότερες μορφές serial killer στην ιστορία του Κινηματογράφου. Αριστουργηματική ταινία (Ψυχώ), αριστουργηματικός ψυχοπαθής (Νόρμαν Μπέητς). Τι άλλο θέλει μια παραγωγή για να σημειώσει τεράστια επιτυχία; Και έτσι έγινε. Το ασπρόμαυρο αριστούργημα του Χίτσκοκ έγραψε ιστορία και η σκηνή στο ντους έκανε αρκετούς θεατές να το ξανασκεφτούν όσον αφορά την καθημερινή τους υγιεινή. Πρόκειται για έναν ψυχωτικό 40αρη, αρρωστημένα συνδεδεμένο με την μητέρα του, το κουφάρι της οποίας διατηρεί κρυμμένο στο ξενοδοχείο του. Μόνο και μόνο η περιγραφή αρκεί για να μπούμε στο κλίμα και εν μέρει στο μυαλό της διαταραγμένης αυτής προσωπικότητας. Ανατριχιάσατε; Εμείς ναι και ας έχουν περάσει 48 χρόνια από τοτε. Η μορφή του Μπέητς θα στοιχειώνει τα ονειρά μας (και τα μπάνια μας).
Χάνιμπαλ Λέκτερ (Άντονυ Χόπκινς)
"Hello, Clarice". Πως να περιγράψει κανείς με λόγια τον intellectual κανίβαλο της βραβευμένης με Όσκαρ "Σιωπής των Αμνών"; Οτιδήποτε και να πούμε θα μοιάζει φτωχό. Αρκεί μόνο να κοιτάξετε βαθιά μέσα στα μάτια του και να έρθετε σε επαφή με όλη την πρωτόγονη βιαιότητα του ανθρώπινου είδους, προσεχτικά πλαισιωμένη από ένα κάδρο φιλοσοφίας και διάνοιας. Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να περιγράψουμε τον δόκτορα Λέκτερ. Διανοούμενος, ψυχοπαθής, καννίβαλος, ευαίσθητος, ερωτεύεται την αστυνομικό Στάρλινγκ και αποφασίζει να την βοηθήσει όντας φυλακισμένος, να βρει τα χνάρια ενός άλλου ψυχοπαθή δολοφόνου εν ονόματι Μπάφαλο Μπιλ. Η ερμηνεία του Χόπκινς δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια, θα πρέπει να δείτε την ταινία για να καταλάβετε - αν δεν την έχετε ήδη δει. Πάρτε μια "γεύση" λοιπόν, από τον δρ. Λέκτερ και τις... περίεργες γαστριμαργικές του προτιμήσεις.
Darth Vader (David Prowse)
Πιθανότατα η απόλυτη μετενσάρκωση του κακού. Το κοινό τον αποδοκίμασε, αλλά και τον αγάπησε ταυτόχρονα κατανοώντας το οικογενειακό του δράμα. Πόσοι πατεράδες άλλωστε, μισοί μηχανές, μισοί άνθρωποι θα σκέφτονταν σοβαρά να σκοτώσουν το παιδί τους αν αυτό δεν ακολουθούσε το στρατόπεδό τους; Μόνο αυτός. Η βαθιά του ανάσα χαρακτηριστική, η μαύρη κάπα το ίδιο, το κράνος του σύμβολο του αδίστακτου χαρακτήρα του. Τι άλλο θέλει ένας κακός για να εδραιώσει την σατανική του κυριαρχία σε κοινό και Αυτοκρατορία; Υποκλινόμαστε στον απόλυτο άρχοντα του Κακού, όπως αυτός δημιουργήθηκε από την "διαστημική" φαντασία του Τζώρτζ Λούκας και ενσαρκώθηκε από τον Ντέιβιντ Πρόουζ. "You don't know the power of the dark side!"
