«Η μουσική πρέπει να είναι δωρεάν για όλους» δήλωσε, πριν από λίγες μέρες, ο Peter Gabriel και η συζήτηση περί πειρατείας, μουσικής βιομηχανίας και downloading ξανάνοιξε. Δεν ήθελε και πολύ. Ήρθε και ο Robert Plant, λίγες ημέρες αργότερα, στη συνέντευξη τύπου στη Μαλακάσα να δηλώσει πως και η δική του άποψη είναι ότι η μουσική πρέπει να είναι όσο πιο φθηνή γίνεται και το θέμα φούντωσε.
Οι δύο (απ)όψεις –του ίδιου νομίσματος– λένε είτε ότι δεν κατεβάζουμε τραγούδια, δεν αντιγράφουμε CD’s και δεν ανταλλάσσουμε μουσικά αρχεία, γιατί «η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική» –με τη λογική ότι, αν οι εταιρείες δε βγάζουν λεφτά θα κλείσουν, κι αν κλείσουν οι εταιρείες δε θα υπάρχει μουσική– είτε ότι το κάνουμε, γιατί οι τιμές της εν λόγω βιομηχανίας είναι που σκοτώνουν τη μουσική –ή τις οικονομίες μας, αναλόγως πώς το βλέπει ο καθένας.
Υπάρχει, πάντα, και η… σχεδόν μέση λύση του «νόμιμου» downloading, για το οποίο πολλές συζητήσεις γίνονται τελευταία, μετά την εμφάνιση των διαδικτυακών μουσικών βιβλιοθηκών, όπως το iTunes της Apple, που παρέχουν στο χρήστη τη δυνατότητα να κατεβάσει τραγούδια έναντι ενός μικρού αντιτίμου και χωρίς να παραβιάζει πνευματικά ή άλλα δικαιώματα.
Το μικρό αυτό αντίτιμο, βέβαια, της τάξεως περίπου του ενός ευρώ, δεν είναι ακριβώς μικρό, στην περίπτωση που θέλουμε να κατεβάσουμε το καινούριο CD του αγαπημένου μας καλλιτέχνη, το οποίο περιέχει περί τα 20 τραγούδια, με αποτέλεσμα η τελική τιμή να μην έχει ιδιαίτερη διαφορά από αυτήν του δισκοπωλείου.
Γεγονός που δεν έχει, προφανώς, περάσει απαρατήρητο και από τις ιδιοκτήτριες εταιρείες των libraries αυτών. Για του λόγου το αληθές, η Apple ξεκίνησε, πριν από ένα περίπου μήνα, να διαθέτει, σε συνεργασία με την EMI, τα τραγούδια του iTunes Music Store χωρίς κανέναν περιορισμό σε ό,τι αφορά την αντιγραφή τους και με αρκετά βελτιωμένο bitrate (256 kilobits το δευτερόλεπτο) –ανεβάζοντας την τιμή από 99 cents σε 1,29 δολάρια.
Η απάντηση έρχεται ταχύτατα από την άλλη πλευρά του στρατοπέδου –αυτήν που υποστηρίζει ότι η μουσική μπορεί και πρέπει να είναι δωρεάν για όλους– και ακούει στο όνομα νόμιμο λογισμικό ανταλλαγής αρχείων. Ήτοι, τα γνωστά μας peer to peer, που ξεκίνησαν από το θρυλικό Napster, για να περάσουν, όταν η μαμά εταιρεία του έχασε τη δίκη με τις δισκογραφικές, στον Audiogalaxy και από εκεί σε Kazaa, Limewire, eMule, eDonkey2000, iMesh και αμέτρητα άλλα, γίνονται στην επόμενη φάση νόμιμα, και μάλιστα με τις ευλογίες (κάποιων εκ) των δισκογραφικών εταιρειών.
Όσοι γελάτε ήδη με το… ανέκδοτο, μπορείτε να επισκεφθείτε το site της Qtrax, για να διαπιστώσετε του λόγου (μας) το αληθές. Όπως ανακοίνωσε πρόσφατα η εταιρεία, τον Οκτώβριο πρόκειται να λανσάρει το ομώνυμο application, το οποίο θα αποτελεί ουσιαστικά ένα νόμιμο λογισμικό δωρεάν ανταλλαγής αρχείων, όχι μόνο με την έγκριση, αλλά και με την υποστήριξη των μεγάλων δισκογραφικών εταιρειών. Αξίζει, μάλιστα, να σημειωθεί ότι η εταιρεία έχει ήδη συνάψει συμφωνίες με την EMI και τη Warner Music, ενώ οι υπογραφές με τη Sony BMG φέρονται να αποτελούν ζήτημα ημερών.
Με motto «εσείς παίζετε τη μουσική, εμείς πληρώνουμε τους καλλιτέχνες», η Qtrax δηλώνει ότι τα έσοδά της θα προέρχονται αποκλειστικά από διαφημίσεις –μην πάει το μυαλό σας στα adware του Kazaa, εδώ μιλάμε για «κανονικές» διαφημίσεις– από τις οποίες οι δισκογραφικές εταιρείες θα παίρνουν ποσοστά. Και το καλύτερο; Το δίκτυο στο οποίο θα στηρίζεται το λογισμικό της Qtrax για την αναζήτηση και το sharing των τραγουδιών θα είναι αυτό της Gnutella, στο οποίο βασίζονται και τα περισσότερα από τα ήδη υπάρχοντα –παράνομα– peer2peer filesharing προγράμματα. Μοιάζει πολύ καλό για να είναι αληθινό; Μένει μόνο να το δούμε. Αν, πάντως, το στοίχημα κερδηθεί θα μπορούμε να μιλάμε για μια νέα εποχή στη μουσική αγορά. Όπως, άλλωστε, υποστηρίζει ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, Allan Klepfisz, «αν η διαφήμιση έχει τη δυνατότητα να χρηματοδοτεί την παραγωγή των τηλεοπτικών προγραμμάτων, γιατί να μην μπορεί να υποστηρίξει και τη δωρεάν διάθεση των τραγουδιών;»
Ηρώ Κουνάδη
