Γιατί μας αρέσει να γκρινιάζουμε;
Πιάνεις τον εαυτό σου και το περιβάλλον σου να βρίσκονται σε μόνιμη λειτουργία γκρίνιας; Δες που μπορεί να οφείλεται και πώς θα το περιορίσεις.
Όλοι έχουμε έρθει κάποια στιγμή αντιμέτωποι με κάποιου είδους γκρίνια και το σίγουρο είναι ένα: κανείς μας δεν γουστάρει αυτόν που κλαψουρίζει. Κοιτάμε επικριτικά τα πιτσιρίκια που γκρινιάζουν δημόσια, αλλά κακά τα ψέματα, οι ενήλικες είναι πολύ χειρότεροι από τα παιδιά.
Η γκρίνια των παιδιών είναι πρωτόγονη, ενώ οι ενήλικες συχνά την χρησιμοποιούν ως όχημα για να ξεκινήσουν μια κουβέντα.
Αν δοκιμάσεις να ρωτήσεις κάποιον συνάδελφο στη δουλειά «πώς πάει», είναι σχεδόν σίγουρο πώς όταν αρχίσει να κυλάει η κουβέντα κάποια στιγμή η συζήτηση θα γεμίσει γκρίνια.
«Εδώ, την παλεύω, τι να κάνω μωρέ. Λογαριασμοί, παιδιά, η Μαρία έχει τα δικά της».
Και σίγουρα έχεις βρεθεί κι εσύ σε αντίστοιχη θέση γκρινιάρη. Γιατί όμως είμαστε τόσο ετοιμοπόλεμοι να γκρινιάξουμε;
Οι λόγοι μπορεί να είναι δύο. Ο ένας είναι ότι λαχταράμε την επικοινωνία και την επαφή και ο άλλος ότι θέλουμε να μας εκτιμούν ή να μας θαυμάζουν. Με λίγα λόγια κάνουμε κάτι βαθιά ανθρώπινο: αναζητούμε προσοχή.
Η δίψα για επαφή
Η λαχτάρα για να έρθεις κοντά με τον άλλον δεν είναι απαραίτητα κακή. Είναι λογική ανάγκη, όπως για παράδειγμα όταν θες να μοιραστείς τα προβλήματά σου με κάποιον. Σου δίνει μια αίσθηση ότι ανήκεις κάπου και σε κάνει να νιώθεις λιγότερος μόνος στον ντουνιά. Θες κάποιος να νιώσει τον πόνο σου βρε αδερφέ, να μοιραστεί τις καλές και τις κακές στιγμές σου και να αναγνωρίσει τις προσπάθειες που κάνεις για να τα βγάλεις πέρα. Όταν είμαστε πεσμένοι, τα παρηγορητικά λόγια κάποιου που πραγματικά νοιάζεται προσφέρουν μια ομαλή «προσγείωση».
Όμως δυστυχώς, η γκρίνια μπορεί να μετατραπεί σε συνήθεια μακροπρόθεσμα. Η φυσική μας επιθυμία για σύνδεση συχνά μας οδηγεί σε εσφαλμένες υποθέσεις σχετικά με το πώς αντιδρούν οι άλλοι άνθρωποι όταν ακούν για τα προβλήματά μας.
Η συνεχής ανάγκη θαυμασμού
Πιστεύουμε (λανθασμένα) ότι αν οι άλλοι καταλάβουν πραγματικά πόσο δύσκολη είναι η ζωή μας, θα μας σεβαστούν και θα μας θαυμάσουν. Δυστυχώς, αυτό δεν ισχύει. Λέγοντας στους ανθρώπους πόσο δύσκολη είναι η ζωή μας, προκαλεί οίκτο και συμπάθεια στην καλύτερη περίπτωση και πλήξη και περιφρόνηση στη χειρότερη.
Τι σου έρχεται στο μυαλό, για παράδειγμα, αν κάποιος αρχίσει να παραπονιέται για το απίστευτα κουραστικό πρόγραμμά του και την ταλαιπωρία που βιώνει καθημερινά; Θα σκεφτείς ποτέ «πω πω, πόσο τον θαυμάζω αυτόν ρε φίλε»; Όχι. Πιθανότατα, θα σκεφτείς «Πω, πακέτο. Πάλι καλά που εμένα δεν μου έχει συμβεί κάτι τέτοιο» ή «Νομίζεις ότι όντως πήζεις με το πρόγραμμά σου; Βάλε καφέ να σου πω τι τραβάω εγώ!».
Τέλος, η γκρίνια είναι ένας αγώνας δρόμου με καθοδική φορά που σίγουρα δεν θες να βγεις πρώτος.
Ας δούμε λίγο τη βασική διαφορά μεταξύ του να μοιραζόμαστε τα προβλήματά μας και της γκρίνιας. Υπάρχουν δύο σημαντικοί παράγοντες που πρέπει να ληφθούν υπόψη: ποιο είναι το κοινό σου και ποια θα είναι η πιθανή ανταπόκρισή του.
Το πρώτο σενάριο είναι όταν οι υπάλληλοι ακούν το αφεντικό να διαμαρτύρεται δημόσια για τις συνθήκες της αγοράς ή τους κυβερνητικούς κανονισμούς και ψιλοανησυχούν. Μπορεί να λυπούνται το αφεντικό, αλλά ο οίκτος δεν χτίζει εταιρείες, ούτε τονώνει το ηθικό.
Το δεύτερο σενάριο είναι όταν παραπονιόμαστε για τους συναδέλφους, το αφεντικό, τα παιδιά ή τη σύζυγό μας σε φίλους και συγγενείς. Οι άνθρωποι αυτοί είναι απίθανο να ανταποκριθούν με τρόπο που είναι επωφελής για εμάς. Επειδή η γκρίνια σε ένα ακατάλληλο κοινό σημαίνει ότι ζητάς συμπόνοια και οίκτο: «Σας παρακαλώ, λυπηθείτε με γιατί είμαι θύμα που δεν έχω δύναμη να επηρεάσω όσα μου συμβαίνουν».
Αν δεν θες οι άλλοι να γκρινιάζουν, πρέπει πρώτα να σταματήσεις εσύ την γκρίνια. Σταμάτα να ασχολείσαι και να ενθαρρύνεις συζητήσεις που επικεντρώνονται στη γκρίνια. Και για να την κόψεις, κάνε μια απλή ερώτηση: «Ωραία και τι σκοπεύεις να κάνεις γι’ αυτό; Τι σχέδιο έχεις για να αντιμετωπίσεις την κατάσταση»;
Ξεκίνα από τον εαυτό σου και εξάσκησέ το σε σένα. Έτσι θα μπεις από το mood κλαψουρίσματος στη λειτουργία επίλυσης προβλημάτων.
Η γκρίνια είναι τρόπος ζωής για πολλούς, οπότε μην τους αφήνεις να σου ρουφούν την ενέργεια. Να είσαι ευγενικός, να τους δώσεις μερικά λεπτά υποστήριξης και μετά ρώτα τους: «Ωραία, και τι λες να κάνεις λοιπόν;».
Μερικοί άνθρωποι απολαμβάνουν να γκρινιάζουν σχεδόν όσο απολαμβάνουν να μην κάνουν τίποτα γι' αυτό. Να θυμάσαι πως η γκρίνια θα σε κάνει να νιώθεις αξιοθρήνητος. Είναι μια χαραμάδα σκοτεινιάς που ρουφάει τη λάμψη και το φως από τη ζωή σου. Προσπάθησε – όσο μπορείς - να μείνεις μακριά της.
Με πληροφορίες από εδώ
Η γκρίνια των παιδιών είναι πρωτόγονη, ενώ οι ενήλικες συχνά την χρησιμοποιούν ως όχημα για να ξεκινήσουν μια κουβέντα.
Αν δοκιμάσεις να ρωτήσεις κάποιον συνάδελφο στη δουλειά «πώς πάει», είναι σχεδόν σίγουρο πώς όταν αρχίσει να κυλάει η κουβέντα κάποια στιγμή η συζήτηση θα γεμίσει γκρίνια.
«Εδώ, την παλεύω, τι να κάνω μωρέ. Λογαριασμοί, παιδιά, η Μαρία έχει τα δικά της».
Και σίγουρα έχεις βρεθεί κι εσύ σε αντίστοιχη θέση γκρινιάρη. Γιατί όμως είμαστε τόσο ετοιμοπόλεμοι να γκρινιάξουμε;
Οι λόγοι μπορεί να είναι δύο. Ο ένας είναι ότι λαχταράμε την επικοινωνία και την επαφή και ο άλλος ότι θέλουμε να μας εκτιμούν ή να μας θαυμάζουν. Με λίγα λόγια κάνουμε κάτι βαθιά ανθρώπινο: αναζητούμε προσοχή.
Η δίψα για επαφή
Η λαχτάρα για να έρθεις κοντά με τον άλλον δεν είναι απαραίτητα κακή. Είναι λογική ανάγκη, όπως για παράδειγμα όταν θες να μοιραστείς τα προβλήματά σου με κάποιον. Σου δίνει μια αίσθηση ότι ανήκεις κάπου και σε κάνει να νιώθεις λιγότερος μόνος στον ντουνιά. Θες κάποιος να νιώσει τον πόνο σου βρε αδερφέ, να μοιραστεί τις καλές και τις κακές στιγμές σου και να αναγνωρίσει τις προσπάθειες που κάνεις για να τα βγάλεις πέρα. Όταν είμαστε πεσμένοι, τα παρηγορητικά λόγια κάποιου που πραγματικά νοιάζεται προσφέρουν μια ομαλή «προσγείωση».
Όμως δυστυχώς, η γκρίνια μπορεί να μετατραπεί σε συνήθεια μακροπρόθεσμα. Η φυσική μας επιθυμία για σύνδεση συχνά μας οδηγεί σε εσφαλμένες υποθέσεις σχετικά με το πώς αντιδρούν οι άλλοι άνθρωποι όταν ακούν για τα προβλήματά μας.
Η συνεχής ανάγκη θαυμασμού
Πιστεύουμε (λανθασμένα) ότι αν οι άλλοι καταλάβουν πραγματικά πόσο δύσκολη είναι η ζωή μας, θα μας σεβαστούν και θα μας θαυμάσουν. Δυστυχώς, αυτό δεν ισχύει. Λέγοντας στους ανθρώπους πόσο δύσκολη είναι η ζωή μας, προκαλεί οίκτο και συμπάθεια στην καλύτερη περίπτωση και πλήξη και περιφρόνηση στη χειρότερη.
Τι σου έρχεται στο μυαλό, για παράδειγμα, αν κάποιος αρχίσει να παραπονιέται για το απίστευτα κουραστικό πρόγραμμά του και την ταλαιπωρία που βιώνει καθημερινά; Θα σκεφτείς ποτέ «πω πω, πόσο τον θαυμάζω αυτόν ρε φίλε»; Όχι. Πιθανότατα, θα σκεφτείς «Πω, πακέτο. Πάλι καλά που εμένα δεν μου έχει συμβεί κάτι τέτοιο» ή «Νομίζεις ότι όντως πήζεις με το πρόγραμμά σου; Βάλε καφέ να σου πω τι τραβάω εγώ!».
Τέλος, η γκρίνια είναι ένας αγώνας δρόμου με καθοδική φορά που σίγουρα δεν θες να βγεις πρώτος.
Ας δούμε λίγο τη βασική διαφορά μεταξύ του να μοιραζόμαστε τα προβλήματά μας και της γκρίνιας. Υπάρχουν δύο σημαντικοί παράγοντες που πρέπει να ληφθούν υπόψη: ποιο είναι το κοινό σου και ποια θα είναι η πιθανή ανταπόκρισή του.
Το πρώτο σενάριο είναι όταν οι υπάλληλοι ακούν το αφεντικό να διαμαρτύρεται δημόσια για τις συνθήκες της αγοράς ή τους κυβερνητικούς κανονισμούς και ψιλοανησυχούν. Μπορεί να λυπούνται το αφεντικό, αλλά ο οίκτος δεν χτίζει εταιρείες, ούτε τονώνει το ηθικό.
Το δεύτερο σενάριο είναι όταν παραπονιόμαστε για τους συναδέλφους, το αφεντικό, τα παιδιά ή τη σύζυγό μας σε φίλους και συγγενείς. Οι άνθρωποι αυτοί είναι απίθανο να ανταποκριθούν με τρόπο που είναι επωφελής για εμάς. Επειδή η γκρίνια σε ένα ακατάλληλο κοινό σημαίνει ότι ζητάς συμπόνοια και οίκτο: «Σας παρακαλώ, λυπηθείτε με γιατί είμαι θύμα που δεν έχω δύναμη να επηρεάσω όσα μου συμβαίνουν».
Αν δεν θες οι άλλοι να γκρινιάζουν, πρέπει πρώτα να σταματήσεις εσύ την γκρίνια. Σταμάτα να ασχολείσαι και να ενθαρρύνεις συζητήσεις που επικεντρώνονται στη γκρίνια. Και για να την κόψεις, κάνε μια απλή ερώτηση: «Ωραία και τι σκοπεύεις να κάνεις γι’ αυτό; Τι σχέδιο έχεις για να αντιμετωπίσεις την κατάσταση»;
Ξεκίνα από τον εαυτό σου και εξάσκησέ το σε σένα. Έτσι θα μπεις από το mood κλαψουρίσματος στη λειτουργία επίλυσης προβλημάτων.
Η γκρίνια είναι τρόπος ζωής για πολλούς, οπότε μην τους αφήνεις να σου ρουφούν την ενέργεια. Να είσαι ευγενικός, να τους δώσεις μερικά λεπτά υποστήριξης και μετά ρώτα τους: «Ωραία, και τι λες να κάνεις λοιπόν;».
Μερικοί άνθρωποι απολαμβάνουν να γκρινιάζουν σχεδόν όσο απολαμβάνουν να μην κάνουν τίποτα γι' αυτό. Να θυμάσαι πως η γκρίνια θα σε κάνει να νιώθεις αξιοθρήνητος. Είναι μια χαραμάδα σκοτεινιάς που ρουφάει τη λάμψη και το φως από τη ζωή σου. Προσπάθησε – όσο μπορείς - να μείνεις μακριά της.
Με πληροφορίες από εδώ
