Γιατί δεν μπορώ να χαρώ τα μικρά και καθημερινά;
Νιώθεις κι εσύ άσχημα που δεν μπορείς να χαλαρώσεις και να «αφεθείς στη στιγμή»; Σου έχουμε νέα.
της Ηρώς Κουνάδη
Σε κάνουν κι εσένα να κοιτάς το ταβάνι με απόγνωση όλες εκείνες οι στήλες συμβουλών που προτρέπουν να «αδράξουμε τη μέρα» και να «εκτιμήσουμε τις μικρές χαρές της ζωής»; Αναρωτιέσαι τι πάει στραβά μαζί σου και δεν μπορείς να βρεις χαρά σε μια εν πολλοίς πεζή καθημερινότητα; Δεν είσαι μόνος/η. Και σίγουρα δεν φταις εσύ. Θα λέγαμε ότι φταίει βασικά ένα συγκεκριμένο οικονομικό σύστημα που έχει απλώσει τα δίχτυα του πάνω από σχεδόν όλο τον πλανήτη, αλλά ας το αναλύσουμε λίγο περισσότερο.
Φταίει η υπόσχεση ενός καλύτερου αύριο
Ξέρεις ποια: Όλη αυτή η «δικτατορία της προσωπικής εξέλιξης» που λέει πως αν δουλεύεις σκληρά, κυνηγάς τα όνειρά σου, μπουκώνεις όλο σου τον ελεύθερο χρόνο με πράγματα που «σε πάνε μπροστά», γυμνάζεσαι τρεις φορές την εβδομάδα, τρως σούπερ φουντς και πίνεις τέσσερα λίτρα νερό το 48ωρο, σε κάποιο απροσδιόριστο μέλλον θα βρεθείς ζάμπλουτος, ευτυχισμένος και αδύνατος. Δεν θέλουμε να σου το χαλάσουμε, αλλά για το 99,9% των ανθρώπων αυτό το μέλλον δεν έρχεται ποτέ. Και στο μεταξύ, έχεις σπαταλήσει όλη σου τη ζωή περιμένοντάς το.
Φταίει η στρεβλή αντίληψη που έχουμε για τον χρόνο
Είναι δύσκολο να το συλλάβεις, κι ακόμα δυσκολότερο να το χωνέψεις, αλλά ο χρόνος είναι ανθρώπινη επινόηση. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το εκάστοτε αύριο για το οποίο κάνεις σχέδια, ή στο οποίο εναποθέτεις τις ελπίδες σου για ευτυχία, είναι απλώς μια μονάδα μέτρησης που έχουμε εφεύρει για να συνεννοούμαστε καλύτερα μεταξύ μας. Πέσαμε, όμως, στην ίδια μας την παγίδα, και χάσαμε την ικανότητα να εστιάζουμε σε ό,τι συμβαίνει τώρα.
Φταίει ο σπιντάτος τρόπος ζωής μας
Όταν σηκώνεσαι αξημέρωτα έχοντας κοιμηθεί 6 ώρες, πας δουλειά, ξεκλέβεις ένα τέταρτο για να πεταχτείς στο σούπερ μάρκετ, δουλεύεις 253 ώρες, γυρνάς σπίτι να μαγειρέψεις, και στο ενδιάμεσο έχεις: πάρει πιτσιρίκια από σχολείο/ πάει γυμναστήριο/ πληρώσει λογαριασμούς/ σταθεί σε ουρά δημόσιας υπηρεσίας, δεν είναι και να αναρωτιέσαι γιατί δεν πρόλαβες να επικεντρωθείς στη στιγμή που βρήκες χωρίς κίνηση την Κηφισίας και να εκτιμήσεις αυτό το μικρό ψήγμα ευτυχίας στην καθημερινότητα.
Φταίνε οι μέρες που διανύουμε
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, η ανασφάλεια της καθημερινότητας από την πανδημία και δώθε αγγίζει επίπεδα 2012, κι αυτό σε συνδυασμό με το καθημερινό τρέξιμο και το άγχος για το αν θα φτάσουν τα λεφτά για οτιδήποτε έχει τρελάνει κόσμο. Δεν είναι κι εύκολο να κάτσεις να μετρήσεις σπόρους Chia την ώρα που κάνεις νοερούς υπολογισμούς για το πώς θα πληρώσεις τη ΔΕΗ.
Ωραία, και τελικά τι να κάνω;
Πρωτίστως, να μην προσθέτεις στον εαυτό σου μαζί με όλα αυτά και το βάρος των τύψεων για το γεγονός ότι δεν εκτιμάς την κάθε στιγμή που «είναι δώρο». Δεν είναι όλες οι στιγμές δώρα, τι να κάνουμε τώρα, κάποιες είναι στιγμές που δουλεύουμε, ή που πλένουμε τα πιάτα. Αρκεί μια φορά κάθε λίγες τέτοιες στιγμές να τα παρατάς όλα και να πηγαίνεις για μπύρες με ανθρώπους που σε κάνουν να χαίρεσαι που τους βλέπεις. Αυτές τις στιγμές, μια χαρά θα τις εκτιμάς.
Σε κάνουν κι εσένα να κοιτάς το ταβάνι με απόγνωση όλες εκείνες οι στήλες συμβουλών που προτρέπουν να «αδράξουμε τη μέρα» και να «εκτιμήσουμε τις μικρές χαρές της ζωής»; Αναρωτιέσαι τι πάει στραβά μαζί σου και δεν μπορείς να βρεις χαρά σε μια εν πολλοίς πεζή καθημερινότητα; Δεν είσαι μόνος/η. Και σίγουρα δεν φταις εσύ. Θα λέγαμε ότι φταίει βασικά ένα συγκεκριμένο οικονομικό σύστημα που έχει απλώσει τα δίχτυα του πάνω από σχεδόν όλο τον πλανήτη, αλλά ας το αναλύσουμε λίγο περισσότερο.
Φταίει η υπόσχεση ενός καλύτερου αύριο
Ξέρεις ποια: Όλη αυτή η «δικτατορία της προσωπικής εξέλιξης» που λέει πως αν δουλεύεις σκληρά, κυνηγάς τα όνειρά σου, μπουκώνεις όλο σου τον ελεύθερο χρόνο με πράγματα που «σε πάνε μπροστά», γυμνάζεσαι τρεις φορές την εβδομάδα, τρως σούπερ φουντς και πίνεις τέσσερα λίτρα νερό το 48ωρο, σε κάποιο απροσδιόριστο μέλλον θα βρεθείς ζάμπλουτος, ευτυχισμένος και αδύνατος. Δεν θέλουμε να σου το χαλάσουμε, αλλά για το 99,9% των ανθρώπων αυτό το μέλλον δεν έρχεται ποτέ. Και στο μεταξύ, έχεις σπαταλήσει όλη σου τη ζωή περιμένοντάς το.
Φταίει η στρεβλή αντίληψη που έχουμε για τον χρόνο
Είναι δύσκολο να το συλλάβεις, κι ακόμα δυσκολότερο να το χωνέψεις, αλλά ο χρόνος είναι ανθρώπινη επινόηση. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το εκάστοτε αύριο για το οποίο κάνεις σχέδια, ή στο οποίο εναποθέτεις τις ελπίδες σου για ευτυχία, είναι απλώς μια μονάδα μέτρησης που έχουμε εφεύρει για να συνεννοούμαστε καλύτερα μεταξύ μας. Πέσαμε, όμως, στην ίδια μας την παγίδα, και χάσαμε την ικανότητα να εστιάζουμε σε ό,τι συμβαίνει τώρα.
Φταίει ο σπιντάτος τρόπος ζωής μας
Όταν σηκώνεσαι αξημέρωτα έχοντας κοιμηθεί 6 ώρες, πας δουλειά, ξεκλέβεις ένα τέταρτο για να πεταχτείς στο σούπερ μάρκετ, δουλεύεις 253 ώρες, γυρνάς σπίτι να μαγειρέψεις, και στο ενδιάμεσο έχεις: πάρει πιτσιρίκια από σχολείο/ πάει γυμναστήριο/ πληρώσει λογαριασμούς/ σταθεί σε ουρά δημόσιας υπηρεσίας, δεν είναι και να αναρωτιέσαι γιατί δεν πρόλαβες να επικεντρωθείς στη στιγμή που βρήκες χωρίς κίνηση την Κηφισίας και να εκτιμήσεις αυτό το μικρό ψήγμα ευτυχίας στην καθημερινότητα.
Φταίνε οι μέρες που διανύουμε
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, η ανασφάλεια της καθημερινότητας από την πανδημία και δώθε αγγίζει επίπεδα 2012, κι αυτό σε συνδυασμό με το καθημερινό τρέξιμο και το άγχος για το αν θα φτάσουν τα λεφτά για οτιδήποτε έχει τρελάνει κόσμο. Δεν είναι κι εύκολο να κάτσεις να μετρήσεις σπόρους Chia την ώρα που κάνεις νοερούς υπολογισμούς για το πώς θα πληρώσεις τη ΔΕΗ.
Ωραία, και τελικά τι να κάνω;
Πρωτίστως, να μην προσθέτεις στον εαυτό σου μαζί με όλα αυτά και το βάρος των τύψεων για το γεγονός ότι δεν εκτιμάς την κάθε στιγμή που «είναι δώρο». Δεν είναι όλες οι στιγμές δώρα, τι να κάνουμε τώρα, κάποιες είναι στιγμές που δουλεύουμε, ή που πλένουμε τα πιάτα. Αρκεί μια φορά κάθε λίγες τέτοιες στιγμές να τα παρατάς όλα και να πηγαίνεις για μπύρες με ανθρώπους που σε κάνουν να χαίρεσαι που τους βλέπεις. Αυτές τις στιγμές, μια χαρά θα τις εκτιμάς.
