Νοσταλγούμε τα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων...

Ένα μικρό κειμενάκι-φόρος τιμής σε όλες εκείνες τις στιγμές που ζήσαμε, και αναρωτιόμαστε αν οι νέες γενιές θα ζήσουν κι αυτές.
Νοσταλγούμε τα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων...
Δεν μας αρέσει όλη αυτή η νοοτροπία του "Στην εποχή μου ήταν καλύτερα". Ο κόσμος, όσο πηγαίνει μπροστά, γίνεται όλο και καλύτερος. Ναι, εντάξει, ζούμε παράλληλα σε πολύ περίεργες και φορτισμένες εποχές, η καθημερινότητά μας αλλάζει συνεχώς, αλλά την ίδια στιγμή υπάρχει τόση πρόοδος, και τόσα πράγματα να δεις και να ελπίζεις πως οι άνθρωποι θα συνεχίσουμε να βρίσκουμε λύσεις.

Θέλουμε να πούμε, το ξέρουμε ότι κάθε φορά που νοσταλγούμε τα δικά μας χρόνια, στην πραγματικότητα αυτό που νοσταλγούμε είναι η δική μας αθωότητα, η ομορφιά που είχε κάθε καινούρια στιγμή χωρίς το χάος που λέγεται ενηλικίωση. Αλλά, σαν μεγάλα πλέον παιδιά κι εμείς, ζητάμε ένα λεπτό για να νοσταλγήσουμε χωρίς να χρειάζεται να εξηγηθούμε. Απλά για να μην ξεχάσουμε.

...τις στιγμές που έλεγες "Πάω να παίξω στην αλάνα" και όντως, υπήρχε μια αλάνα στην γειτονιά και μαζευόσασταν όλοι μαζί και παίζατε μήλα και κυνηγητά.
...τα καλοκαίρια που ακόμα μετρούσαμε τα παγωτά που τρώγαμε.
...και τιμούσαμε το μέτρημα μέχρι το τέλος του καλοκαιριού, δεν το χάναμε κάπου στα εφτά-οχτώ.

...τις φορές που πηγαίναμε για μπάνιο στην παραλία και ο ήχος που άκουγες ήταν γέλια και φωνές. Που, ναι, για πολλούς ανθρώπους είναι κι αυτά ενοχλητικά, αλλά σίγουρα είναι προτιμότερα από ό,τι κι αν παίζουν τα ηχεία του μέσου παραλιακού κλαμπ.
...τις βόλτες στα δρομάκια της πόλης σε εποχές που - κάτι οι άλλοι καιροί, κάτι η δική μας άγνοια κινδύνου, αυτό το χαρακτηριστικό σημάδι της νιότης - ήταν αλήθεια πιο άνετο να περπατάς τα βράδια.
...τότε που δεν ξέραμε (και δεν ένοιαζε, κιόλας) τι είναι το αλκοόλ, και μια παγωμένη βυσσινάδα ήταν το καλύτερο πράγμα στον κόσμο. Τώρα, εντάξει, την κάνουμε ρώσικη και βάζουμε μέσα βότκα.

...ότι μπορούσαμε να περάσουμε ολόκληρα απογεύματα μιλώντας με τους φίλους μας, παίζοντας, κάνοντας ό,τι μας ερχόταν στο κεφάλι, χωρίς να χρειάζεται ούτε μια φορά να τσεκάρουμε το κινητό μας. Επειδή δεν είχαμε κινητό, κι ούτε το χρειαζόμασταν.
...και ακόμα κι όταν μας τέλειωναν τα θέματα συζήτησης (που, εντάξει, όταν είσαι παιδί, όλα είναι θέμα συζήτησης) η ησυχία δεν ήταν τόσο τρομακτική όσο είναι πλέον, στην εποχή μας.
...τις διακοπές με τους γονείς, που το μόνο που μας ένοιαζε ήταν τα μπάνια, τα παγωτά και τα παιχνίδια.

...το να κοιτάμε καρτερικά το ρολόι, λες και θα κάνουμε τους δείκτες να κυλούν πιο γρήγορα, επειδή "δεν πρέπει να μπεις στην θάλασσα για δύο ώρες μετά το φαγητό".
...το ότι αυτή η δήλωση για την θάλασσα και το φαγητό, με τις μηδενικές γνώσεις βιολογίας μας, έφερνε στο μυαλό εικόνες πως θα φουσκώσει η κοιλιά μας και θα σκάσουμε. Που, εντάξει, δεν είναι ότι νοσταλγούμε αυτού του είδους τον χαζό, παιδικό τρόμό, αλλά μερικές φορές είναι ωραίο να μην χάνεις αυτόν τον πιο μαγικό τρόπο να βλέπεις την ζωή.
...το καρπούζι με φέτα. Όχι ότι δεν το τρώμε τώρα, όχι ότι έχει αλλάξει η (τέλεια) γεύση που έχει το καρπούζι με φέτα. Απλά αυτό το κείμενο έγινε πολύ συναισθηματικό, και θέλαμε να το επαναφέρουμε στην πραγματικότητα. Και το καρπούζι με φέτα, ευτυχώς, δεν θα σταματήσει ποτέ να είναι μια πραγματικότητα.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v