Κική Δημουλά
Εκδόσεις Ίκαρος
«Ευλαβούμαι Ανάγκη/ότι εσύ έπλασες το συνεχές του κόσμου/το δωσ’ μου, το δεν έχω του/Αλλά τον έρωτα όχι, όχι εσύ Ανάγκη/ τον έρωτα τον έπλασε ο θάνατος/ από άγρια περιέργεια/να εννοήσει/τι είναι ζωή».
Με αυτό το άτιτλο ποίημα στην αρχή, η Κική Δημουλά δίνει το στίγμα των 41 ποιημάτων που αποτελούν τη νέα της συλλογή. Η ποίηση της κινείται σε βαθιά υπαρξιακά μονοπάτια, με μια εσωτερικότητα που ερμηνεύει καταστάσεις. Τα καθημερινά μετουσιώνονται μέσα από τη σκέψη και το λόγο, και άλλοτε οδηγούν σε υψηλότατα νοήματα, ενώ άλλοτε προσεγγίζονται με ειρωνεία και χιούμορ: «Φταίνε βέβαια τα φρεάτια/ τόση ανθρωπότητα διοχετεύουν/ μπουκώνουν οι σχισμές». Η φιλοσοφική της προσέγγιση εστιάζεται στους στίχους «Ας ανέβει η γη/ στη θέση τα’ ουρανού/ σ’ αυτήν να καθρεφτίζεται ο Θεός/ γήινος, πιο καθημερινός, πιο αναγκαίος», μεταφέροντας το αίτημα κάθε ποιητή, αλλά και κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου, να έρθει πιο κοντά ο θεός στον άνθρωπο. Γι’ αυτό και η ποιήτρια θα πει: « Σε υπάκουσα Κύριε/ κι όσα δε μου επέτρεψες / να πω δεν τα είπα… καλά, στέρεψε κι η χολή/ ούτε μια στάλα όξος;».
Όλα αυτά αποδεικνύουν τη μεγαλειώδη προσπάθεια της ποιήτριας να μεταφέρει αλλά και να υπερκεράσει ταυτόχρονα τις σκέψεις και αναζητήσεις του σύγχρονου ανθρώπου, αποδίδοντας μέσα από τη γραφή της νοήματα που κυριολεκτούν κατά τρόπο απόλυτο.
Εκδόσεις Ίκαρος
«Ευλαβούμαι Ανάγκη/ότι εσύ έπλασες το συνεχές του κόσμου/το δωσ’ μου, το δεν έχω του/Αλλά τον έρωτα όχι, όχι εσύ Ανάγκη/ τον έρωτα τον έπλασε ο θάνατος/ από άγρια περιέργεια/να εννοήσει/τι είναι ζωή».
Με αυτό το άτιτλο ποίημα στην αρχή, η Κική Δημουλά δίνει το στίγμα των 41 ποιημάτων που αποτελούν τη νέα της συλλογή. Η ποίηση της κινείται σε βαθιά υπαρξιακά μονοπάτια, με μια εσωτερικότητα που ερμηνεύει καταστάσεις. Τα καθημερινά μετουσιώνονται μέσα από τη σκέψη και το λόγο, και άλλοτε οδηγούν σε υψηλότατα νοήματα, ενώ άλλοτε προσεγγίζονται με ειρωνεία και χιούμορ: «Φταίνε βέβαια τα φρεάτια/ τόση ανθρωπότητα διοχετεύουν/ μπουκώνουν οι σχισμές». Η φιλοσοφική της προσέγγιση εστιάζεται στους στίχους «Ας ανέβει η γη/ στη θέση τα’ ουρανού/ σ’ αυτήν να καθρεφτίζεται ο Θεός/ γήινος, πιο καθημερινός, πιο αναγκαίος», μεταφέροντας το αίτημα κάθε ποιητή, αλλά και κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου, να έρθει πιο κοντά ο θεός στον άνθρωπο. Γι’ αυτό και η ποιήτρια θα πει: « Σε υπάκουσα Κύριε/ κι όσα δε μου επέτρεψες / να πω δεν τα είπα… καλά, στέρεψε κι η χολή/ ούτε μια στάλα όξος;».
Όλα αυτά αποδεικνύουν τη μεγαλειώδη προσπάθεια της ποιήτριας να μεταφέρει αλλά και να υπερκεράσει ταυτόχρονα τις σκέψεις και αναζητήσεις του σύγχρονου ανθρώπου, αποδίδοντας μέσα από τη γραφή της νοήματα που κυριολεκτούν κατά τρόπο απόλυτο.
