Γιατί βλέπει όλος ο κόσμος Lupin;
Η νέα μίνι σειρά του Νέτφλιξ έχει έναν υπέροχο πρωταγωνιστή, κι ένα από τα καλύτερα πρώτα επεισόδια που είδες ποτέ σε σειρά. Μετά όμως…
της Ηρώς Κουνάδη
Υπάρχει ένα κόλπο που το διδάσκουν στις σχολές δημοσιογραφίας, και λέει το εξής: Αν θέλεις να διαβάσουν ολόκληρο το κείμενό σου, γράψε μια φοβερή εισαγωγή. Από εκεί και κάτω, μπορείς να χαλαρώσεις και να είσαι όσο βαρετός/η θέλεις, κανείς δεν θα φύγει. Θα τους έχει μαγέψει τόσο η εισαγωγή σου, που θα είναι βέβαιοι ότι θα πεις κάτι εξίσου συγκλονιστικό παρακάτω. Κι ας μην το πεις ποτέ. Η δουλειά θα έχει γίνει.
Η νέα μίνι σειρά του Νέτφλιξ παίρνει αυτό το αξίωμα και το πηγαίνει σε άλλο γαλαξία. Τηλεοπτικό, θα λέγαμε κανονικά, αλλά για την ακρίβεια αυτό που συμβαίνει στο πρώτο επεισόδιο είναι βασικά κινηματογραφικό. Όσο δύσπιστος/η και αν ξεκινήσεις, όσο και αν το πρώτο τέταρτο σκέφτεσαι «χριστέ μου, όχι άλλο ένα Ocean’s Eleven» όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους του επεισοδίου θα έχεις γαντζωθεί –με ανοιχτό το στόμα.
Πολλά δεν μπορούμε να σου πούμε χωρίς να κάνουμε σπόιλερ, οπότε θα μείνουμε απλά στο ότι η σειρά ξεκινά με τον σχεδιασμό μιας μεγαλεπήβολης ληστείας: Ο πρωταγωνιστής μας εξηγεί στους συνεργούς του πώς θα κλέψουν το κολιέ της Μαρίας Αντουανέτας τη στιγμή που θα δημοπρατείται μέσα στο ίδιο το Λούβρο. Ανατροπή στην ανατροπή στην ανατροπή (φαντάσου ότι αυτό το είπαμε πέντε φορές) φτάνεις στο τέλος του επεισοδίου να έχεις καταλάβει ότι πρόκειται βασικά για μια ιστορία εκδίκησης.
Καρφωμένο στην πρώτη θέση του τοπ-10 εδώ και δύο εβδομάδες, το Λουπέν (και όχι Λούπιν) μας έρχεται από τη Γαλλία με αγάπη, με πέντε 45λεπτα επεισόδια και έναν υπέροχο πρωταγωνιστή, τον Omar Sy που σίγουρα θυμάσαι από το ρεσιτάλ ερμηνείας του στους Άθικτους. Στον ρόλο του επίδοξου ληστή, που εμπνέεται από τις ιστορίες του Αρσέν Λουπέν –ήρωα παιδικών βιβλίων πασίγνωστου στη Γαλλία– τις οποίες του έδωσε ο μπαμπάς του να διαβάσει όταν ήταν μικρός, ο Omar Sy το καταδιασκεδάζει, κι αυτό γράφει στην κάμερα.
Η σειρά έχει επίσης ωραίο ρυθμό, δεν αρχίζει να σέρνεται σε κανένα σημείο (βοηθά σε αυτό και ο εξαιρετικά μικρός αριθμός επεισοδίων) και σε συνδυασμό με το κόλπο που λέγαμε στην αρχή, σε κρατάει τόσο γαντζωμένο που αν την ξεκινήσεις, ας πούμε, απόγευμα Σαββάτου εύκολα θα την έχεις τελειώσεις εκεί γύρω στις 23.00 το βράδυ.
Κάπου εδώ, όμως, τελειώνουν τα θετικά της. Κανένα επεισόδιο δεν στέκεται στο δυσθεώρητο ύψος του πρώτου, και ήδη από το δεύτερο το σενάριο γεμίζει τρύπες. Όσο καλοπροαίρετος/η και αν είσαι, γίνεται όλο και δυσκολότερο να διατηρήσεις την αναστολή της δυσπιστίας σου απέναντι στα μαγικά που κάνει ο ήρωάς μας για να πετύχει τον στόχο του –και το γεγονός πως το μοτίβο τους όλο και επαναλαμβάνεται όσο προχωρά η σειρά δεν βοηθά καθόλου. Βάλε εδώ και έναν αρχετυπικό κακό που είναι κακός επειδή είναι πλούσιος, και είναι πλούσιος επειδή είναι κακός, χωρίς κανένα άλλο στοιχείο, κανένα μπακγκράουντ, καμία ανθρώπινη διάσταση στον χαρακτήρα του, και το πράγμα γίνεται χειρότερο.
Παρ’ όλα αυτά, το Lupin είναι σίγουρα διασκεδαστικό, άψογη συνοδεία για τα ποπκόρν σου τα σκοτεινά απογεύματα του Ιανουαρίου που δεν έχεις και τίποτα καλύτερο να κάνεις. Αν θέλεις σεναριακό βάθος και υπαρξιακό προβληματισμό σε σειρά, (ξανα)βάλε να δεις Bojack Horseman.
Υπάρχει ένα κόλπο που το διδάσκουν στις σχολές δημοσιογραφίας, και λέει το εξής: Αν θέλεις να διαβάσουν ολόκληρο το κείμενό σου, γράψε μια φοβερή εισαγωγή. Από εκεί και κάτω, μπορείς να χαλαρώσεις και να είσαι όσο βαρετός/η θέλεις, κανείς δεν θα φύγει. Θα τους έχει μαγέψει τόσο η εισαγωγή σου, που θα είναι βέβαιοι ότι θα πεις κάτι εξίσου συγκλονιστικό παρακάτω. Κι ας μην το πεις ποτέ. Η δουλειά θα έχει γίνει.
Η νέα μίνι σειρά του Νέτφλιξ παίρνει αυτό το αξίωμα και το πηγαίνει σε άλλο γαλαξία. Τηλεοπτικό, θα λέγαμε κανονικά, αλλά για την ακρίβεια αυτό που συμβαίνει στο πρώτο επεισόδιο είναι βασικά κινηματογραφικό. Όσο δύσπιστος/η και αν ξεκινήσεις, όσο και αν το πρώτο τέταρτο σκέφτεσαι «χριστέ μου, όχι άλλο ένα Ocean’s Eleven» όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους του επεισοδίου θα έχεις γαντζωθεί –με ανοιχτό το στόμα.
Πολλά δεν μπορούμε να σου πούμε χωρίς να κάνουμε σπόιλερ, οπότε θα μείνουμε απλά στο ότι η σειρά ξεκινά με τον σχεδιασμό μιας μεγαλεπήβολης ληστείας: Ο πρωταγωνιστής μας εξηγεί στους συνεργούς του πώς θα κλέψουν το κολιέ της Μαρίας Αντουανέτας τη στιγμή που θα δημοπρατείται μέσα στο ίδιο το Λούβρο. Ανατροπή στην ανατροπή στην ανατροπή (φαντάσου ότι αυτό το είπαμε πέντε φορές) φτάνεις στο τέλος του επεισοδίου να έχεις καταλάβει ότι πρόκειται βασικά για μια ιστορία εκδίκησης.
Καρφωμένο στην πρώτη θέση του τοπ-10 εδώ και δύο εβδομάδες, το Λουπέν (και όχι Λούπιν) μας έρχεται από τη Γαλλία με αγάπη, με πέντε 45λεπτα επεισόδια και έναν υπέροχο πρωταγωνιστή, τον Omar Sy που σίγουρα θυμάσαι από το ρεσιτάλ ερμηνείας του στους Άθικτους. Στον ρόλο του επίδοξου ληστή, που εμπνέεται από τις ιστορίες του Αρσέν Λουπέν –ήρωα παιδικών βιβλίων πασίγνωστου στη Γαλλία– τις οποίες του έδωσε ο μπαμπάς του να διαβάσει όταν ήταν μικρός, ο Omar Sy το καταδιασκεδάζει, κι αυτό γράφει στην κάμερα.
Η σειρά έχει επίσης ωραίο ρυθμό, δεν αρχίζει να σέρνεται σε κανένα σημείο (βοηθά σε αυτό και ο εξαιρετικά μικρός αριθμός επεισοδίων) και σε συνδυασμό με το κόλπο που λέγαμε στην αρχή, σε κρατάει τόσο γαντζωμένο που αν την ξεκινήσεις, ας πούμε, απόγευμα Σαββάτου εύκολα θα την έχεις τελειώσεις εκεί γύρω στις 23.00 το βράδυ.
Κάπου εδώ, όμως, τελειώνουν τα θετικά της. Κανένα επεισόδιο δεν στέκεται στο δυσθεώρητο ύψος του πρώτου, και ήδη από το δεύτερο το σενάριο γεμίζει τρύπες. Όσο καλοπροαίρετος/η και αν είσαι, γίνεται όλο και δυσκολότερο να διατηρήσεις την αναστολή της δυσπιστίας σου απέναντι στα μαγικά που κάνει ο ήρωάς μας για να πετύχει τον στόχο του –και το γεγονός πως το μοτίβο τους όλο και επαναλαμβάνεται όσο προχωρά η σειρά δεν βοηθά καθόλου. Βάλε εδώ και έναν αρχετυπικό κακό που είναι κακός επειδή είναι πλούσιος, και είναι πλούσιος επειδή είναι κακός, χωρίς κανένα άλλο στοιχείο, κανένα μπακγκράουντ, καμία ανθρώπινη διάσταση στον χαρακτήρα του, και το πράγμα γίνεται χειρότερο.
Παρ’ όλα αυτά, το Lupin είναι σίγουρα διασκεδαστικό, άψογη συνοδεία για τα ποπκόρν σου τα σκοτεινά απογεύματα του Ιανουαρίου που δεν έχεις και τίποτα καλύτερο να κάνεις. Αν θέλεις σεναριακό βάθος και υπαρξιακό προβληματισμό σε σειρά, (ξανα)βάλε να δεις Bojack Horseman.
