It’s always sunny in Philadelphia άντε και στα 18!

Αν προσπαθήσεις να περιγράψεις το It’s Always Sunny in Philadelphia σε κάποιον που δεν το έχει δει ποτέ, τότε ίσως το πιο ειλικρινές που μπορείς να πεις είναι πως: «Στην ουσία μιλάμε μια σειρά για πέντε απαράδεκτους ανθρώπους που διαλύουν τις ζωές τους και όσων τους πλησιάζουν». Και όμως, αυτή η πρόταση μάλλον αδικεί ένα από τα πιο ευφυή, εμπνευσμένα, κάφρικα και σίγουρα απολαυστικά αστεία τηλεοπτικά πειράματα που είχαμε την τύχη να δούμε ποτέ. Εδώ άλλωστε ο βασικός πρωταγωνιστής που κινεί τα σεναριακά νήματα της σειράς δεν είναι άλλος από τον απόλυτο παραλογισμό της αμερικανικής κοινωνίας και κατ’ επέκταση, της δικής μας.

Η σειρά δημιουργήθηκε  κάπου στις αρχές των 2000s από τους Rob McElhenney και Glenn Howerton, οι οποίοι είναι οι κύριοι σεναριογράφοι, εκτελεστικοί παραγωγοί και πρωταγωνιστές μαζί με τους Charlie Day, Kaitlin Olson (η οποία είναι ζευγάρι στη ζωή με τον πολυτάλαντο  και Danny DeVito. Σχεδόν 20 χρόνια μετά η σειρά μετρά ήδη 17 ολοκληρωμένες σεζόν με τον Danny DeVito να ανακοινώνει σε συνέντευξη του ότι τον Ιανουάριο του 2026 θα ξεκινήσουν τα γυρίσματα της 18ης σεζόν.

Πέντε κατεστραμμένοι τύποι και ένα μπαρ

Η ιδέα ήταν πολύ απλή κι όμως πέτυχε και με το παραπάνω σπάζοντας το ένα ρεκόρ μετά το άλλο στην τηλεοτπική ιστορία. Τέσσερις φίλοι ανοίγουν ένα παρακμιακό μπαρ στη Φιλαδέλφεια και περνούν τη ζωή τους κάνοντας τα πάντα λάθος. Ο Charlie, ο Mac, ο Dennis και η Dee αποτελούσαν την πρώτη εκδοχή της Paddy’s Pub Gang πριν προστεθεί ο Frank, με τον Danny DeVito, φυσικά να απογειώνει το τηλεοπτικό χάος που λατρέψαμε. Έκτοτε, το Paddy’s Pub έγινε το απόλυτο αντι-στέκι φιλοξενώντας αμέτρητα ημιπαρανοϊκά επεισόδια στα οποία η πολιτική ορθότητα δέχεται καίρια χτυπήματα κάτω από τη μέση κι ο καθωσπρεπισμός πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων μαζί με το “milk steak” του Charlie.

Η πιο ασεβής σειρά στην ιστορία της τηλεόρασης

Το It’s Always Sunny in Philadelphia δεν προσπάθησε ποτέ του να γίνει αρεστό κι αυτό συνιστά τη μεγαλύτερη επιτυχία του αφού δεν λείανε σε κανένα από τα επεισόδια του το χιούμορ του ούτε προσπάθησε προς τηλεοπτική τέρψη να αποκαλύψει την καλή εκδοχή των βασικών του ηρώων. Σε μια εποχή μάλιστα που τα περισσότερες sitcoms συχνά πυκνά κατέληγαν σε συγκινητικά εκβιαστικές σκηνές ή κάποιο ρομαντικό και δακρύβρεχτο twists το It’s Always Sunny in Philadelphia έκλεινε πονηρά το μάτι του κι εξαπέλυε νέα επίθεση στις ηθικές αρχές του φιλοθεάμονος κοινού.

Η σειρά έσπασε όλους τους κανόνες που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε σε παρόμοιες σειρές καθώς δεν υπήρχε ανάπτυξη χαρακτήρων, δεν υπήρχε πρόοδος, δεν υπήρχε κάποιο μάθημα για τον θεατή. Βλέπεις, κάθε επεισόδιο ξεκινούσε και τελείωνε στο ίδιο σημείο, σαν ένας ατέρμονος κύκλος ανοησίας. Και όμως, μέσα από αυτόν τον επαναλαμβανόμενο παραλογισμό, οι δημιουργοί Rob McElhenney, Charlie Day και Glenn Howerton κατάφεραν να χτίσουν έναν μια μικρογραφία της σύγχρονης Αμερικής που αυτοκαταστρέφεται, αλλά τις περισσότερες φορές γελά με τον εαυτό της, απολαμβάνοντας τη βροντερή πτώση της.

Ιt’s Always Sunny in Philadelphia vs πολιτική ορθότητα: Σημειώσατε άσσο!

Από τα πρώτα κιόλας επεισόδια καταπιάστηκε με μια θεματολογία που κανείς δεν τολμούσε να αγγίξει με τέτοιο τρόπο βάζοντας στο ασεβές μπλέντερ της τον ρατσισμό, τον σεξισμό, την ομοφοβία, τα ναρκωτικά, τα όπλα, την ακραία φτώχεια, τη μετανάστευση και τη θρησκεία. Όλα τα παραπάνω περνούν μέσα από τον διαθλαστικό φακό πέντε περιθωριακών τσόγλανων που δεν καταλαβαίνουν τίποτα, αλλά νομίζουν πως τα ξέρουν όλα. Και εκεί αν μας ρωτάς κρύβεται η ιδιοφυΐα της σειράς αφού το Sunny δεν γελάει με τα θύματα, αλλά ξεμπροστιάζει τους θύτες. Όπου θύτες βάλε τους μικροαστούς που παριστάνουν τους «πολίτες υπεράνω υποψίας», τους ανίδεους που αναλύουν με ύφος πανεπιστημιακού ταρίφα ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης, τους μονοφαγάδες εγωιστές που κρύβουν την ανασφάλειά τους πίσω από δήθεν ιδανικά.

Ο τρόπος που χειρίζεται η σειρά την πολιτική ορθότητα είναι σχεδόν χειρουργικός καθώς δεν φοβάται να την αποδομήσει επεισόδιο με το επεισόδιο, μέσα από απολαυστικές σκηνές που τερματίζουν πολύ συχνά το καφρόμετρο.

Γιατί το αγαπήσαμε

Το It’s Always Sunny in Philadelphia είναι, κατά κάποιον περίεργο τρόπο, η πιο ειλικρινής κωμωδία που γράφτηκε ποτέ. Δεν υπόσχεται τίποτα, δεν εξιλεώνει κι αγιοποιεί κανέναν, και φυσικά δεν χαρίζεται σε κανέναν βάζοντας στο στόχαστρό του κάθε κοινωνική ομάδα που ζει κι αναπνέει εκεί έξω. Είναι ωμή, φύσει αγενής, τρομακτικά αστεία και πυρηνικά σατιρική κατακρεουργώντας κάθε θύλακα καθωσπρεπισμού από όπου κι αν προέρχεται. Στο τέλος της ημέρας διαπιστώνεις άλλωστε ότι κάτω από την παράνοια του Paddy’s Pub, κρύβεται η πιο διαχρονική αλήθεια της τηλεόρασης: κανείς δεν έχει ιδέα τι κάνει. Και αυτό, όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, αυτό είναι που μας κάνει να αδημονούμε για τη 18η σεζόν της σειράς περιμένοντας να ξαναδούμε τους οργιαστικούς και συχνά σιχαμερούς αυτοσχεδιασμούς του Charlie Day, τις αδιανόητα αστείες εκρήξεις του Dennis, τις προσβόλες που μοιράζει η Dee, τα μούσκουλα του Mac και φυσικά την απόλυτη έλλειψη αναστολών του Frank Reynolds, που μοιάζει λες και γεννήθηκε για να μπουκάρει σε σκουπιδοτενεκέδες ή να πασαλείβεται με Purell.