Αν σιχαίνεσαι να μιλάς στο τηλέφωνο, θα καταλάβεις…
Σοβαρά τώρα, ποιος παίρνει τηλέφωνο όταν μπορεί να στείλει μήνυμα; Έντεκα αντιδράσεις στην πιο άβολη, αμήχανη, σατανική εφεύρεση της ανθρωπότητας.
της Ηρώς Κουνάδη
Εντάξει. Το καταλαβαίνω. Κάποτε, στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν, εξυπηρετούσε μια ανάγκη: Την ανάγκη να μην εμφανιστείς απρόσκλητος και απροειδοποίητα στην πόρτα του άλλου, να τον τραβολογάς να τα πείτε την ώρα που κάνει φασίνα/ ξεμοναχιάζει γκομενάκι/ απλώνει τραχανά. Τώρα, στην εποχή των μηνυμάτων και του Messenger, τι νόημα έχει το να μιλάμε στο τηλέφωνο; Στείλε μου ένα μήνυμα «τάδε ώρα εκεί» να τα πούμε από κοντά σαν άνθρωποι. Αν δε μένουμε στην ίδια ήπειρο, στείλε μου ένα μήνυμα τι ώρα θέλεις να τα πούμε στο Skype –που όχι, δεν είναι το ίδιο άβολο με το τηλέφωνο, εκεί τουλάχιστον βλέπεις τη φάτσα μου και μπορώ να κάνω αστείες γκριμάτσες για να γεμίζω τις άβολες σιωπές.
Ταυτιστείτε μαζί μας –και με τους πρωταγωνιστές των παρακάτω memes– και σχολιάστε ελεύθερα πόσο άσκοπο, άβολο, ντροπιαστικό και αμήχανο είναι το να μιλάς στο τηλέφωνο, στο τέλος του κειμένου.
Η έκφρασή σου όταν ακούς το ringtone του κινητού σου, αντί για τον ήχο του μηνύματος
Η άπταιστη νοηματική που μιλάς όταν κάποιος άλλος σηκώνει το τηλέφωνο πριν προλάβεις να πεις «όποιος και αν είναι, δεν είμαι εδώ»
Όταν στέλνεις μήνυμα σε κάποιον, κι εκείνος σε παίρνει τηλέφωνο αντί να απαντήσει σαν άνθρωπος
Η ψυχολογική προετοιμασία που απαιτείται πριν από κάθε τηλεφώνημα
Όταν δεν ξέρεις τι ακριβώς να πεις –αλλά ο άλλος συνεχίζει να μιλάει, λες και γεννήθηκε με κάποιο φυσικό ταλέντο στα τηλεφωνήματα.
Όταν αναγκάζεσαι να πάρεις εσύ τηλέφωνο –συνήθως για να κλείσεις ραντεβού σε γιατρό, ή κάτι αντίστοιχα δυσάρεστο, που η εμπειρία του τηλεφωνήματος κάνει ακόμα χειρότερο.
Το μόνο πράγμα που είναι χειρότερο από το να μιλάς στο τηλέφωνο, είναι το να μιλάς στο τηλέφωνο ενώ βρίσκεσαι στο γραφείο. Ή σε οποιοδήποτε άλλο μέρος με ανθρώπους που δεν είναι οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι γύρω σου.
Αν και η πιο συνηθισμένη σου αντίδραση σε τηλέφωνο που χτυπάει είναι αυτή
Η μοναδική περίπτωση να χαρείς που χτυπάει το τηλέφωνό σου είναι να δεις το όνομα «εκείνου/ης» στην οθόνη. Και πάλι, όμως, η χαρά δεν κρατάει πολύ –είναι μέχρι να θυμηθείς ότι όλο σου το σκέρτσο πηγαίνει χαμένο, κι ο άλλος ακούει απλά τις μονολεκτικές σου απαντήσεις.
Εντάξει. Το καταλαβαίνω. Κάποτε, στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν, εξυπηρετούσε μια ανάγκη: Την ανάγκη να μην εμφανιστείς απρόσκλητος και απροειδοποίητα στην πόρτα του άλλου, να τον τραβολογάς να τα πείτε την ώρα που κάνει φασίνα/ ξεμοναχιάζει γκομενάκι/ απλώνει τραχανά. Τώρα, στην εποχή των μηνυμάτων και του Messenger, τι νόημα έχει το να μιλάμε στο τηλέφωνο; Στείλε μου ένα μήνυμα «τάδε ώρα εκεί» να τα πούμε από κοντά σαν άνθρωποι. Αν δε μένουμε στην ίδια ήπειρο, στείλε μου ένα μήνυμα τι ώρα θέλεις να τα πούμε στο Skype –που όχι, δεν είναι το ίδιο άβολο με το τηλέφωνο, εκεί τουλάχιστον βλέπεις τη φάτσα μου και μπορώ να κάνω αστείες γκριμάτσες για να γεμίζω τις άβολες σιωπές.
Ταυτιστείτε μαζί μας –και με τους πρωταγωνιστές των παρακάτω memes– και σχολιάστε ελεύθερα πόσο άσκοπο, άβολο, ντροπιαστικό και αμήχανο είναι το να μιλάς στο τηλέφωνο, στο τέλος του κειμένου.
Η έκφρασή σου όταν ακούς το ringtone του κινητού σου, αντί για τον ήχο του μηνύματος
Η άπταιστη νοηματική που μιλάς όταν κάποιος άλλος σηκώνει το τηλέφωνο πριν προλάβεις να πεις «όποιος και αν είναι, δεν είμαι εδώ»
Όταν στέλνεις μήνυμα σε κάποιον, κι εκείνος σε παίρνει τηλέφωνο αντί να απαντήσει σαν άνθρωπος
Η ψυχολογική προετοιμασία που απαιτείται πριν από κάθε τηλεφώνημα
Όταν δεν ξέρεις τι ακριβώς να πεις –αλλά ο άλλος συνεχίζει να μιλάει, λες και γεννήθηκε με κάποιο φυσικό ταλέντο στα τηλεφωνήματα.
Όταν αναγκάζεσαι να πάρεις εσύ τηλέφωνο –συνήθως για να κλείσεις ραντεβού σε γιατρό, ή κάτι αντίστοιχα δυσάρεστο, που η εμπειρία του τηλεφωνήματος κάνει ακόμα χειρότερο.
Το μόνο πράγμα που είναι χειρότερο από το να μιλάς στο τηλέφωνο, είναι το να μιλάς στο τηλέφωνο ενώ βρίσκεσαι στο γραφείο. Ή σε οποιοδήποτε άλλο μέρος με ανθρώπους που δεν είναι οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι γύρω σου.
Το άγχος που σε πιάνει κατά τη διάρκεια κάθε τηλεφωνήματος, μεταφράζεται σε αδυναμία χρήσης του μέσου: Πατάς κατά λάθος κουμπιά, βάζεις τον άλλο σε ανοιχτή ακρόαση και μετά προσπαθείς με απεγνωσμένες κινήσεις να την κλείσεις, του το κλείνεις χωρίς να το θέλεις και μετά ξαναπαίρνεις και μιλάει…
Η πραγματικά απορημένη σου έκφραση όταν χτυπάει το σταθερό του σπιτιού. Αφού έχεις ξεκαθαρίσει στους πάντες πως «όχι τηλέφωνα», ποιος μπορεί να είναι;
Αν και η πιο συνηθισμένη σου αντίδραση σε τηλέφωνο που χτυπάει είναι αυτή
Η μοναδική περίπτωση να χαρείς που χτυπάει το τηλέφωνό σου είναι να δεις το όνομα «εκείνου/ης» στην οθόνη. Και πάλι, όμως, η χαρά δεν κρατάει πολύ –είναι μέχρι να θυμηθείς ότι όλο σου το σκέρτσο πηγαίνει χαμένο, κι ο άλλος ακούει απλά τις μονολεκτικές σου απαντήσεις.
