Έχεις ιδέα πόσο προσαρμοστικό ον είναι ο άνθρωπος;
Οι έρευνες λένε ότι χρειάζονται μόλις 66 μέρες όχι μόνο για να συνηθίσεις μια νέα κατάσταση, αλλά ακόμα και να φτάσεις να την απολαμβάνεις.
της Ηρώς Κουνάδη
Δεν υπάρχει καλύτερο περιβάλλον παρατήρησης της προσαρμοστικότητας του ανθρώπου από την μεταπανδημική εποχή που διανύουμε. Τώρα που μπορείς με ηρεμία και με καθαρό μυαλό να κοιτάξεις πίσω, και να εκπλαγείς στη διαπίστωση του πόσο πολύς κόσμος αρχικά γκρίνιαζε για την τηλεργασία και μετά δεν ήθελε να επιστρέψει στα γραφεία, αρχικά φρίκαρε με τα λοκντάουν και μετά σταμάτησε να θέλει να βγαίνει.
Δεν είναι ότι παρανοήσαμε όλοι ομαδικά –εντάξει, στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι λιγάκι κι αυτό, αλλά κυρίως είναι ότι ο ανθρώπινος οργανισμός έχει, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, την τάση να προσαρμόζεται γρήγορα σε όποιο περιβάλλον και όποια συνθήκη τον βάλεις.
Προφανώς, αν είσαι τύπος λιγάκι πεσσιμιστής, διαβάζοντας την τελευταία πρόταση το μυαλό σου πήγε στο κακό, σε δυστοπίες και σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, και στο πόσο γρήγορα μπορούν να επιδράσουν στην ψυχολογία του μέσου ανθρώπου (που, κακά τα ψέματα, δεν έχει γεννηθεί επαναστάτης) για να τον υποτάξουν. Και δεν αντιλέγουμε, αλήθεια είναι.
Εξίσου αλήθεια είναι όμως ότι, καθότι η καθημερινότητά μας δεν είναι ένα δυστοπικό σενάριο, τουλάχιστον όχι ως επί το πλείστον, αυτή η προσαρμοστικότητα μπορεί να σου φανεί χρήσιμη. Η διαπίστωση ότι υπάρχει είναι το πρώτο βήμα για να την βάλεις να δουλέψει υπέρ σου.
Ξέρεις σε πόσες μέρες αποκτάς μια συνήθεια;
Σύμφωνα με αυτήν εδώ την έρευνα χρειάζονται κατά μέσο όρο μόλις δύο μήνες, ή 66 μέρες, για να σου γίνει κάτι συνήθεια. Αυτή είναι μια γνώση πολύ χρήσιμη αν θέλεις να υιοθετήσεις μια καλή συνήθεια, όπως ας πούμε το να γυμνάζεσαι δύο συγκεκριμένες μέρες τη βδομάδα, ή το να διαβάζεις ένα βιβλίο αντί για το feed σου στο Facebook πριν κοιμηθείς, ή το να μαγειρεύεις κάθε Κυριακή κάτι υγιεινό για να παίρνεις μαζί σου στη δουλειά μέσα στην εβδομάδα. Ακόμα και αν η νέα σου συνήθεια δεν σου πολυαρέσει, είναι δηλαδή κάτι που το κάνεις επειδή πρέπει κι όχι επειδή πραγματικά θέλεις, αν βάλεις το κεφάλι κάτω και το κάνεις χωρίς να το πολυσκέφτεσαι για δύο μήνες, μετά θα γίνεται αυτόματα. Δοκίμασέ το, θα εκπλαγείς.
Η ίδια στρατηγική λειτουργεί, πιο ζόρικα μεν, αλλά λειτουργεί, αν προσπαθείς να κόψεις αντί να αποκτήσεις μια συνήθεια. Καταρχάς είναι ενθαρρυντικό να ξέρεις ότι αυτό το συναισθηματικό μακελειό που συμβαίνει όταν προσπαθείς πχ να κόψεις το κάπνισμα κάπου θα τελειώσει –στο δίμηνο που λέγαμε περίπου. Αλλά και αν δεν είσαι άνθρωπος με σιδηρά θέληση, και δεν θέλεις να λάβεις τόσο δραστικά μέτρα, μπορείς να ξεκινήσεις να το ελαττώνεις, διαλέγοντας τα δυο δωμάτια του σπιτιού που περνάς τις περισσότερες ώρες και θέτοντας τον όρο ότι εκεί δεν καπνίζεις –ή ακόμα καλύτερα ότι δεν καπνίζεις γενικώς μέσα στο σπίτι, αλλά μόνο στο μπαλκόνι. Θα δεις πόσο γρήγορα αυτό θα σου γίνει βίωμα πρώτον, και πόσα τσιγάρα θα γλιτώνεις επειδή βαριέσαι το μπες-βγες δεύτερον.
Δεν είναι τελικά τόσο τρομακτικές οι αλλαγές
Ή για την ακρίβεια είναι, μέχρι να συνειδητοποιήσεις την προσαρμοστικότητα που μας διακρίνει ως είδος, όχι απλά σε ψυχολογικό, αλλά ακόμα και σε γενετικό επίπεδο. Αν κάτσεις λίγο και το σκεφτείς, όχι μόνο σαν θεωρητική γνώση, αλλά και με συγκεκριμένα παραδείγματα από τη ζωή σου, από το πόσο τρομακτικές έμοιαζαν αρχικά ορισμένες αλλαγές και τελικά πόσο γρήγορα όχι μόνο τις συνήθισες αλλά κάποιες τις απόλαυσες κιόλας, θα καταλάβεις ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοβάσαι την αλλαγή, ή να διστάζεις να ρισκάρεις μπροστά στην περιπέτεια. Το μόνο που χρειάζεται από σένα είναι να κάνεις το πρώτο βήμα, ο εγκέφαλός σου είναι προγραμματισμένος να αναλάβει τα υπόλοιπα. Δεν μοιάζει σχεδόν μαγικό;
Δεν υπάρχει καλύτερο περιβάλλον παρατήρησης της προσαρμοστικότητας του ανθρώπου από την μεταπανδημική εποχή που διανύουμε. Τώρα που μπορείς με ηρεμία και με καθαρό μυαλό να κοιτάξεις πίσω, και να εκπλαγείς στη διαπίστωση του πόσο πολύς κόσμος αρχικά γκρίνιαζε για την τηλεργασία και μετά δεν ήθελε να επιστρέψει στα γραφεία, αρχικά φρίκαρε με τα λοκντάουν και μετά σταμάτησε να θέλει να βγαίνει.
Δεν είναι ότι παρανοήσαμε όλοι ομαδικά –εντάξει, στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι λιγάκι κι αυτό, αλλά κυρίως είναι ότι ο ανθρώπινος οργανισμός έχει, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, την τάση να προσαρμόζεται γρήγορα σε όποιο περιβάλλον και όποια συνθήκη τον βάλεις.
Προφανώς, αν είσαι τύπος λιγάκι πεσσιμιστής, διαβάζοντας την τελευταία πρόταση το μυαλό σου πήγε στο κακό, σε δυστοπίες και σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, και στο πόσο γρήγορα μπορούν να επιδράσουν στην ψυχολογία του μέσου ανθρώπου (που, κακά τα ψέματα, δεν έχει γεννηθεί επαναστάτης) για να τον υποτάξουν. Και δεν αντιλέγουμε, αλήθεια είναι.
Εξίσου αλήθεια είναι όμως ότι, καθότι η καθημερινότητά μας δεν είναι ένα δυστοπικό σενάριο, τουλάχιστον όχι ως επί το πλείστον, αυτή η προσαρμοστικότητα μπορεί να σου φανεί χρήσιμη. Η διαπίστωση ότι υπάρχει είναι το πρώτο βήμα για να την βάλεις να δουλέψει υπέρ σου.
Ξέρεις σε πόσες μέρες αποκτάς μια συνήθεια;
Σύμφωνα με αυτήν εδώ την έρευνα χρειάζονται κατά μέσο όρο μόλις δύο μήνες, ή 66 μέρες, για να σου γίνει κάτι συνήθεια. Αυτή είναι μια γνώση πολύ χρήσιμη αν θέλεις να υιοθετήσεις μια καλή συνήθεια, όπως ας πούμε το να γυμνάζεσαι δύο συγκεκριμένες μέρες τη βδομάδα, ή το να διαβάζεις ένα βιβλίο αντί για το feed σου στο Facebook πριν κοιμηθείς, ή το να μαγειρεύεις κάθε Κυριακή κάτι υγιεινό για να παίρνεις μαζί σου στη δουλειά μέσα στην εβδομάδα. Ακόμα και αν η νέα σου συνήθεια δεν σου πολυαρέσει, είναι δηλαδή κάτι που το κάνεις επειδή πρέπει κι όχι επειδή πραγματικά θέλεις, αν βάλεις το κεφάλι κάτω και το κάνεις χωρίς να το πολυσκέφτεσαι για δύο μήνες, μετά θα γίνεται αυτόματα. Δοκίμασέ το, θα εκπλαγείς.
Η ίδια στρατηγική λειτουργεί, πιο ζόρικα μεν, αλλά λειτουργεί, αν προσπαθείς να κόψεις αντί να αποκτήσεις μια συνήθεια. Καταρχάς είναι ενθαρρυντικό να ξέρεις ότι αυτό το συναισθηματικό μακελειό που συμβαίνει όταν προσπαθείς πχ να κόψεις το κάπνισμα κάπου θα τελειώσει –στο δίμηνο που λέγαμε περίπου. Αλλά και αν δεν είσαι άνθρωπος με σιδηρά θέληση, και δεν θέλεις να λάβεις τόσο δραστικά μέτρα, μπορείς να ξεκινήσεις να το ελαττώνεις, διαλέγοντας τα δυο δωμάτια του σπιτιού που περνάς τις περισσότερες ώρες και θέτοντας τον όρο ότι εκεί δεν καπνίζεις –ή ακόμα καλύτερα ότι δεν καπνίζεις γενικώς μέσα στο σπίτι, αλλά μόνο στο μπαλκόνι. Θα δεις πόσο γρήγορα αυτό θα σου γίνει βίωμα πρώτον, και πόσα τσιγάρα θα γλιτώνεις επειδή βαριέσαι το μπες-βγες δεύτερον.
Δεν είναι τελικά τόσο τρομακτικές οι αλλαγές
Ή για την ακρίβεια είναι, μέχρι να συνειδητοποιήσεις την προσαρμοστικότητα που μας διακρίνει ως είδος, όχι απλά σε ψυχολογικό, αλλά ακόμα και σε γενετικό επίπεδο. Αν κάτσεις λίγο και το σκεφτείς, όχι μόνο σαν θεωρητική γνώση, αλλά και με συγκεκριμένα παραδείγματα από τη ζωή σου, από το πόσο τρομακτικές έμοιαζαν αρχικά ορισμένες αλλαγές και τελικά πόσο γρήγορα όχι μόνο τις συνήθισες αλλά κάποιες τις απόλαυσες κιόλας, θα καταλάβεις ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοβάσαι την αλλαγή, ή να διστάζεις να ρισκάρεις μπροστά στην περιπέτεια. Το μόνο που χρειάζεται από σένα είναι να κάνεις το πρώτο βήμα, ο εγκέφαλός σου είναι προγραμματισμένος να αναλάβει τα υπόλοιπα. Δεν μοιάζει σχεδόν μαγικό;
