Κι αυτή είναι η δεύτερη πληγή της ελληνικής ακτοπλοΐας για το καλοκαίρι του 2012: Ο χρόνος ταξιδιού αυξάνεται, προκειμένου να εξοικονομηθεί καύσιμο, το οποίο ανεβάζει το κόστος για τις ακτοπλοϊκές εταιρείες. Χαρακτηριστικά, ο δήμαρχος Σύρου Γιάννης Δεκαβάλλας αναφέρει, σε επιστολή του προς το Υπουργείο Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας πως «οδηγούμαστε ολοταχώς σε συνθήκες οι οποίες επικρατούσαν πριν από 40 και 50 χρόνια. Ενδεικτικά αναφέρω ως παράδειγμα την ακτοπλοϊκή σύνδεση της Σύρου με τον Πειραιά όπου ο χρόνος ταξιδιού από 3 ώρες και 40 λεπτά, έχει αυξηθεί σε 4 ώρες και 40 λεπτά. Σύμφωνα με ανακοίνωση της πλοιοκτήτριας εταιρείας που εξυπηρετεί τη γραμμή θα υπάρξει και νέα μείωση της ταχύτητας του πλοίου με παράλληλη αύξηση των ήδη ακριβών ακτοπλοϊκών εισιτηρίων». 
«Η ακτοπλοϊκή συγκοινωνία είναι υποχρέωση του κράτους» μου λέει ο Φίλιππος Χατζηπέρης, έφεδρος πλοίαρχος Εμπορικού Ναυτικού και Πρόεδρος της Ένωσης Επιβατών Αίγινας. «Δυστυχώς, στην περίπτωση της Ελλάδας, το κράτος είναι ανύπαρκτο. Η ελληνική ακτοπλοΐα είναι δέσμια του περίφημου νόμου 2932 που θέσπισε το 2001 ο Χρήστος Παπουτσής, ως Υπουργός ενός ανύπαρκτου σήμερα υπουργείου –του Ναυτιλίας. Οι Ευρωπαίοι είχαν υπό δοκιμή τον νόμο επί δώδεκα χρόνια, εμείς τον βάλαμε σε δύο. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Η ακτοπλοΐα δεν έχει απελευθερωθεί, και όλοι έχουν παράπονα. Παράπονα τα οποία είναι φυσικά δίκαια, και από την πλευρά των επιβατών και από την πλευρά των εφοπλιστών. 
«Σύμφωνα με τον νόμο 2932/2001, η τοπική αυτοδιοίκηση πρώτου και δευτέρου βαθμού, δηλαδή οι δήμοι και οι νομαρχίες, είναι αρμόδια να φροντίζει για τους ναύλους και τα δρομολόγια» λέει ο κ. Χατζηπέρης. «Δεν ενδιαφέρονται, όμως, οι άνθρωποι. Μετά τη διάλυση του ΥΕΝ, δεν ενδιαφέρεται κανείς. Εμείς σαν σύλλογος επιβατών, αλλά και σαν κοινωνία, δεν έχουμε ούτε πού να διαμαρτυρηθούμε. 
