Πόλη με στυλ και χαρακτήρα; Forza Barca!

της Πέννυ Κούτρα

Μεσογειακή αλλά ελάχιστα ισπανική, νεανική και καλλιτεχνική αλλά φιλική για όλες τις ηλικίες, τις φυλές και τα φύλα, μοντέρνα και συνάμα ιστορική, ανεξάρτητη αλλά και αποτελεσματικά οργανωμένη, η Βαρκελώνη είναι -αν κρίνουμε από την τουριστική της κίνηση- η πιο δημοφιλής πόλη της Μεσογείου.

Με είχαν προειδοποιήσει ότι το «αντίπαλον δέος» της Μαδρίτης, είναι ένας τόπος γοητευτικός αλλά σαφώς διαφορετικός, από την υπόλοιπη καστιλιάνικη χώρα, γεγονός που μου θύμισε την ανούσια κόντρα μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης, και εν ολίγοις με άφηνε παγερά αδιάφορη.

Αν και είναι ορατή η προσπάθεια των Καταλανών και άρα των Βαρκελωνέζων να διαφοροποιηθούν εθνικά, για τον επισκέπτη η ουσιώδης διαπίστωση είναι ότι η πόλη ζει για να προοδεύει. Και αυτή η διάχυτη αίσθηση είναι, κατά τη γνώμη μου, το γοητευτικότερο στοιχείο της πόλης.

Δημιουργήθηκε τον 1ο μ.Χ. αιώνα αλλά αδιάκοπα εξελίσσεται, σεβόμενη αφ’ενός τα ιστορικά αποτυπώματα και αφ’ετέρου ενσωματώνοντας διαρκώς νέα στοιχεία, τάσεις, ανθρώπους και συνήθειες.

Η σημερινή Βαρκελώνη διατηρεί τον ιστορικό της χαρακτήρα διασώζοντας ως μνημεία τις ρωμαϊκές και γοτθικές της γειτονιές. Προστατεύει τα αρχιτεκτονικά στολίδια του μοντερνισμού των αρχών του 20ου αιώνα ενώ ταυτόχρονα προσελκύει διεθνείς αρχιτέκτονες να προσφέρουν με νέα κτίσματα στο τοπίο της. Επενδύει στην τεχνολογία, φιλοξενώντας τη μεγαλύτερη έκθεση τηλεπικοινωνιών στην Ευρώπη σε ετήσια βάση, ενώ ταυτόχρονα διοργανώνει λαϊκά φεστιβάλ όπου τιμά την παράδοση της Καταλονίας. Προοδεύει οικονομικά, προσφέροντας σημαντικά στο ισπανικό ΑΕΠ (τόσο που συντηρεί ψηλά το αίτημα αυτονόμησης) ενώ την ίδια στιγμή ζει χαλαρά, απολαμβάνοντας το καλό φαγητό και τη διασκέδαση. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι διάφορες πανευρωπαϊκές έρευνες τοποθετούν τη Βαρκελώνη, πρώτη ανάμεσα στις πόλεις που προσφέρουν την υψηλότερη ποιότητα ζωής στην Ευρώπη.

Είναι γεγονός ότι αν ταξιδέψεις στη Βαρκελώνη, δύσκολα θα αποφύγεις να σκεφτείς το «πώς θα ήταν αν μετακόμιζα μονίμως εδώ;». Τόσο το κλίμα και οι ρυθμοί της ζωής είναι οικεία, χωρίς να περιλαμβάνονται τα «κακώς κείμενα» των ελληνικών αστικών κέντρων (ακρίβεια, ανεργία, κυκλοφοριακό, σκουπίδια) ενώ όλο το «πακέτο» διαβίωσης προσφέρεται σ’ένα άψογο αισθητικά πολεοδομικό σύνολο.

Για τον επισκέπτη είναι μια φιλική πόλη, με καλές συγκοινωνίες (Μετρό, Προαστιακό, λεωφορεία και τουριστικά λεωφορεία που περνούν από τα σημαντικότερα αξιοθέατα). Το αεροδρόμιο απέχει μόλις 12 χλμ. από το κέντρο της πόλης, απόσταση που καλύπτεται με λεωφορείο αλλά και μετρό.

Οι κάτοικοι της σε αντίθεση με τους υπόλοιπους Ισπανούς μιλούν περισσότερο και καλύτερα ξένες γλώσσες (γαλλικά και αγγλικά). Αντιμετωπίζουν επίσης τα ισπανικά ως «ξένη γλώσσα» αλλά σαφώς ανταποκρίνονται αν τα χρησιμοποιήσει κάποιος.
Ο καλύτερος τρόπος να περιηγηθεί κανείς στη Βαρκελώνη είναι να την περπατήσει, καθώς τόσο οι μεγάλες λεωφόροι και οι πεζόδρομοι ευνοούν τους περιπάτους ή να χρησιμοποιήσει ποδήλατο, μέσο που εξάλλου χρησιμοποιούν πολύ και οι μόνιμοι κάτοικοι. Η πόλη δεν είναι αχανής και μοιάζει με τη Θεσσαλονίκη, έχοντας στην «πλάτη» της χαμηλούς λόφους και τελειώνοντας σ’ένα εξόχως αναπτυγμένο παραλιακό μέτωπο.

Η «ραχοκοκαλιά» της πόλης η οποία διατρέχει αρκετά χιλιόμετρα από το σύγχρονο κέντρο έως τη θάλασσα είναι οι περιβόητες Ramblas, στην ουσία ένας ενοποιημένος πεζόδρομος, ο οποίος αποτελεί πόλο έλξης για τους τουρίστες αλλά και έναν άτυπο οδηγό για την περιήγηση στην πόλη, καθώς ένθεν και ένθεν των Ramblas βρίσκονται βασικά αξιοθέατα.

Θα ήταν ωστόσο κρίμα να περιοριστεί κανείς σ’αυτόν τον άξονα, αφού κάθε γειτονιά της Βαρκελώνης -σε αντίθεση με άλλες πόλεις που το ενδιαφέρον συγκεντρώνεται στο ιστορικό τους κέντρο- έχει κάτι να παρουσιάσει στον επισκέπτη. Παντού υπάρχουν καφέ και εστιατόρια, γκαλερί και καταστήματα με αντικείμενα design, μικρές μπουτίκ με ρούχα και κοσμήματα ντόπιων σχεδιαστών (σε τιμές απολύτως προσιτές).

Είναι επίσης αξιοθαύμαστο, το πώς η Βαρκελώνη σέβεται τον δημόσιο χώρο, προκαλώντας τον επισκέπτη να βρίσκεται διαρκώς έξω. Αν και δεν είναι γεμάτη πάρκα και άλση όπως οι βορειοευρωπαϊκές πόλεις, παντού αισθάνεσαι άνετα να κυκλοφορήσεις πεζός, να δεις ανεμπόδιστα τον ορίζοντα, να ξεκουραστείς στα χιλιάδες παγκάκια της πόλης και να χαζέψεις την παλιά αλλά και σύγχρονη αρχιτεκτονική της.

Η γοτθική συνοικία σφύζει από ζωή, μια και τα μη επισκέψιμα κτίρια έχουν αξιοποιηθεί για τις ανάγκες στέγασης δημόσιων οργανισμών ή ιδιωτικών φορέων, ενώ εδώ βρίσκεται και ο Καθεδρικός της Βαρκελώνης. Αν είστε τυχεροί θα δείτε στην πλατεία του καθεδρικού, Καταλανούς να χορεύουν παραδοσιακούς χορούς συνοδεία ζωντανής ορχήστρας. Δεν πρόκειται για ατραξιόν, καθώς οι χορευτές -κάθε ηλικίας- είναι απλοί πολίτες που διακόπτουν τις βόλτες τους για να χορέψουν και να τιμήσουν την καταγωγή τους με απόλυτη φυσικότητα.

Στην προέκταση της γοτθικής συνοικίας βρίσκεται η συνοικία Λα Ριμπέρα όπου εκτός από το Μουσείο Πικάσο και το Παλάτι Καταλανικής Μουσικής (φωτο), ο επισκέπτης βρίσκει αμέτρητα καφέ, εστιατόρια, μπαρ και καταστήματα. Εδώ βρίσκεται και η περιοχή Ελ Μπόρν, η οποία αναβίωσε προσφάτως και προσφέρει την καλύτερη μπαρότσαρκα της πόλης.

Στη συνοικία Ελ Ραβάλ, στην οποία επενέβη δραστικά ομάδα αρχιτεκτόνων για να δημιουργήσει ελεύθερο χώρο μέσω μιας πλατείας «τύπου Rambla», οι ρυθμοί έχουν αλλάξει δραστικά τα τελευταία χρόνια. Από γκέτο μεταναστών, η περιοχή έχει γεμίσει με γκαλερί, μπαρ και εστιατόρια ενώ πόλος έλξης θεωρείται το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της πόλης (το MACBA). Στην εξωτερική πλευρά της Ελ Ραβάλ και κατά μήκος της μεγάλης Rambla βρίσκεται η Bocqueria, η κεντρική αγορά της πόλης δηλαδή, όπου πωλούνται φρέσκα φρούτα, λαχανικά, θαλασσινά, και κρέας, Κάτι σαν τη δική μας Βαρβάκειο δηλαδή, αλλά με πλήθος τουριστών, που κάθονται στα tapas bar εντός της αγοράς για να γευματίσουν πολύ φθηνά, πολύ παραδοσιακά αλλά και πολύ νόστιμα.

Στο λόφο Μονζουίκ, που φθάνεις με τελεφερίκ, μπορείς να κάνεις ατελείωτες βόλτες σε κήπους και αλέες, αλλά και να δεις τα Ολυμπιακά ακίνητα του 1992. Στην περιοχή εδράζεται επίσης το Μουσείο της Καταλονίας αλλά και το Ίδρυμα Χουάν Μιρό, ενός εκ των σημαντικότερων καλλιτεχνών που διαμόρφωσαν την ατμόσφαιρα της πόλης.

Στο παραλιακό τμήμα της πόλης, το οποίο αναμορφώθηκε πλήρως μετά τους Ολυμπιακούς του 1992, ο επισκέπτης νοιώθει τη μεσογειακή αύρα της πόλης. Εκτός από ξενοδοχεία, εστιατόρια και κλαμπς, η παραλιακή ριβιέρα έχει φαρδύ ποδηλατόδρομο και πεζόδρομο για βόλτες όλες τις ώρες της ημέρας, αλλά και πλαζ για μπάνιο, την οποία τιμούν δεόντως ντόπιοι και ξένοι. Μετά το Πόρτ Μπελ και προς το άγαλμα του Κολόμβου, παρεμβάλλεται η Barceloneta (φωτο), το παλιό ψαροχώρι της Βαρκελώνης, το οποίο διατηρείται ανέγγιχτο από τις μοντέρνες επεμβάσεις της υπόλοιπης παραλιακής ζώνης.

Εκτός από τρομερά εστιατόρια με θαλασσινά πιάτα και ψάρια, η περιοχή έχει μικρά καφέ που ξεπροβάλλουν στα ισόγεια των παραδοσιακών κατοικιών της περιοχής.
Προς το κέντρο της πόλης και πάνω από την κεντρική Placa Catalunya, εκτείνεται η φινετσάτη συνοικία Εσάμπλε, όπου βρίσκονται τα σημαντικότερα αρχιτεκτονικά έργα του Γκαουντί, αλλά και άλλων μοντερνιστών αρχιτεκτόνων. Πρόκειται για το «Κολωνάκι» της πόλης, με χιλιάδες καταστήματα ρούχων, εστιατόρια, καφέ και μπαρ.

Πάνω από την Εσάμπλε εκτείνεται η Γκράσια, η Ζόνα Αλτα αλλά και ο λόφος του Τιμπιντάμπο. Προς αυτή την κατεύθυνση βρίσκεται το πάρκο Γκουέλ και η Σαγράδα Φαμίλια, έργα του Γκαουντί αλλά και το Camp Nu, το γήπεδο της ποδοσφαιρικής ομάδας Barcelona. Τόσο στην Γκράσια όσο και στο Τιμπιντάμπο αξίζει να φτάσει κανείς για να βρει παραδοσιακές καταλανικές ταβέρνες αλλά και μοντέρνα γκουρμέ εστιατόρια, καθώς οι πολλοί καταλανοί σεφ έχουν πάρει πια τα σκήπτρα στη διεθνή σκηνή της γαστρονομίας.
Στα εστιατόρια ολόκληρης της Βαρκελώνης, ο επισκέπτης γεύεται υπέροχες μεσογειακές γεύσεις, παραδοσιακές καταλανικές συνταγές με κρέας αλλά και ψάρι, κάπου φθηνά, κάπου ακριβά αλλά σίγουρα τίμια! Τίποτα δεν κοστίζει περισσότερο απ’ό,τι αξίζει και οι «υπηρεσίες» έχουν όντως σημασία.

Θα ήταν άστοχο να μην δοκιμάσει κανείς κρασιά τοπικών ποικιλιών και παραγωγών, τα οποία εκτός από σωστή σχέση ποιότητα-τιμής είναι ούτως ή άλλως σπουδαία. Εκτός από διάφορα κοκτέιλ στα μπαρ της Ελ Μπορν, της παραλιακής και της Ραβάλ, απαιτείται να γευτείτε Cava (τοπικός αφρώδης οίνος) σε τιμές που δεν ξεπερνούν το κόστος ενός καφέ στη Γλυφάδα. Επίσης αν στην υπόλοιπη Ισπανία πίνουν σαγκρία, εδώ προτιμούν την Clara, (μπύρα με λεμονάδα) η οποία εκτός από δροσιστική είναι και πολύ φθηνή.
Στα χιλιάδες μπαρ της πόλης θα μπείτε χωρίς είσοδο, δεν θα σας απασχολήσει το dress code, θα πιείτε φθηνά, θα χορέψετε πλάι-πλάι με παιδιά που από το piercing και τα τατουάζ δείχνουν άγρια αλλά δεν είναι, με νέους καλλιτέχνες (της αρχιτεκτονικής, των εικαστικών, της μουσικής, της μόδας, της λογοτεχνίας), με επιτυχημένους επαγγελματίες που δεν κυκλοφορούν με SUV, πούρα και ύφος χιλίων καρδιναλίων.

Ο κόσμος είναι φιλικός και άνετος (γνωρίσαμε εκεί τον μόνιμα εγκαταστημένο περουβιανό συγγραφέα Σαντιάγκο Ρονκαλιόλο, «βαρύ πυροβολικό» της σύγχρονης λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας και διάσημο blogger, ο οποίος ανέφερε ότι «κάτι δικό του έχει εκδοθεί και στα ελληνικά...», μετά από δίωρη συζήτηση).
Γενικώς, η πόλη ζει ελεύθερα χωρίς καταπιεστικά life style στεγανά, χωρίς τον σνομπισμό των ιστορικών μεγαλουπόλεων της Ευρώπης αλλά και χωρίς τη νεοελληνική «πόζα».

Για τη διαμονή προτιμήστε ξενοδοχεία που βρίσκονται πέριξ της Placa Catalunya και της περιοχής του Πανεπιστημίου, καθώς βρίσκονται στην καρδιά της πόλης κοντά σε κεντρικούς σταθμούς μετρό και επιτρέπουν έτσι το σχεδιασμό των εξορμήσεων σας. Δημοφιλή είναι επίσης και τα ξενοδοχεία στην παραλία.

Το ξενοδοχείο Cram στην οδό Arribau 12 βρίσκεται σε κεντρικό σημείο της πόλης χωρίς ωστόσο τη φασαρία και το συνωστισμό των Ramblas. Το Eurostar Bcn Design στην Passeig de Gracia 29, αν και λίγο ακριβότερο (περίπου 150 ευρώ το δίκλινο) εκτός από design και service, προσφέρει και τα οφέλη της πολύ καλής τοποθεσίας μια και βρίσκεται στον πιο σικ δρόμο της πόλης. Το Hesperia Presidente βρίσκεται επίσης πάνω στην Avenida Diagonal (αρ.570) μια από τις κεντρικότερες λεωφόρους της πόλης, πολύ κοντά στην Placa Catalunya αλλά και το εμπορικό κομμάτι της Βαρκελώνης.

Για φαγητό αποφύγετε τις Ramblas (από την Placa Catalunya και κάτω) καθώς τα εστιατόρια φέρουν τα μειονεκτήματα της έντονης τουριστικότητας. Εξαίρεση αποτελούν τα μίνι εστιατόρια της Bocqueria, όπου εκτός από γεύμα μπορεί κανείς να πάρει το πρωινό του με φρέσκα φρούτα και χυμούς. Επίσης στη Rambla στο νούμερο 74, αν και γίνεται χαμός από τουρίστες, αξίζει μια στάση στο Cafe de l’Opera για churros (κάτι σαν τηγανίτες) με πηχτή σοκολάτα. Είναι καλύτερα να καθίσετε μέσα αλλά αν προτιμήσετε τα τραπέζια πάνω στον πεζόδρομο, αφενός θα μπορέσετε να καπνίσετε και αφετέρου θα χαζέψετε την περατζάδα.

Για κλασική καταλανική κουζίνα σε ένα αστικό περιβάλλον προτιμήστε το 7 Portas, (Passeig d’Isabel II, 14), εστιατόριο θεσμό για την πόλη καθώς λειτουργεί από το 1836. Τόσο το φαγητό όσο και το περιβάλλον αξίζει τον κόπο. Για ένα πιο ψαγμένο δείπνο διαλέξτε το Biblioteca (Carrer de Junta de Comerc 28) στην αναβαθμισμένη περιοχή Ελ Ραβάλ, και μετά διαλέξτε το κοντινό Marsella (Carrer de Sant Pau 65) για ποτό. Μεσογειακή κουζίνα σε φοβερό περιβάλλον που συνοδεύεται με άψογο σέρβις θα βρείτε στο L’olive στην Carrer de Balmes στην περιοχή Εσάμπλε.

Τέλος, για μοντέρνα tapas συνοδεία κρασιού σε ποτήρι (διαλέγετε από ποικιλία τουλάχιστον 25 ετικετών) προτιμήστε το CATA 1.81 στην Carrer de Valencia 181. Το φαγητό είναι απίστευτο, τα κρασιά υπέροχα (σε βοηθούν εξάλλου να διαλέξεις οι άνθρωποι του service), ο χώρος είναι μικρός, μοντέρνος και πολύ άνετος, η μουσική καταπληκτική και το κόστος ανά άτομο στην πιο large εκδοχή κατανάλωσης δεν ξεπερνά τα 50 ευρώ ενώ στην πιο νορμάλ περίπτωση δεν αγγίζει καν τα 30 ευρώ.