Ραλλία Χρηστίδου: Το... "Κάτι Άλλο" στο Σταυρό του Νότου

Με άριστη σκηνική παρουσία, πολύ καλή φωνή, εξαίρετους μουσικούς να τη συνοδεύουν και σωστά δομημένο πρόγραμμα που δε σε αφήνει να βαρεθείς, η Ραλλία Χρηστίδου διαψεύδει πανηγυρικά τα στερεότυπα που τη θέλουν μια ακόμη παίκτρια ριάλιτι.
Ραλλία Χρηστίδου: Το... Κάτι Άλλο στο Σταυρό του Νότου
της Φιλουμένας Ζλατάνου

Από τη μια έχεις τη Ραλλία, φέρελπι τραγουδίστρια του δεύτερου Fame Story, με δυο δίσκους πλέον στο ενεργητικό της, αρκετά ποπ χιτάκια και συνεργασίες με Κότσιρα, Τσαλιγοπούλου, Λιδάκη… Από την άλλη έχεις 5 κορυφαίους μουσικούς της εγχώριας (και όχι μόνο) σκηνής, με συνεργασίες φωτιά στο ενεργητικό τους. Ο παράγοντας που τα δένει αυτά τα δύο συστατικά είναι η ευφυέστατη και πολυμήχανη Εβίτα Σκουρλέτη για λογαριασμό του Σταυρού του Νότου.

Τι συνθέτουν όλα τα παραπάνω; Ένα εκρηκτικό χαρμάνι ήχου, όπου ακούς τραγούδια που δεν περίμενες από μια τραγουδίστρια που έχει την ταμπέλα του ριάλιτυ. Και τελικά διερωτώμαι, καιρός δεν είναι να δούμε πίσω από τις ταμπέλες; Πριν καταδικάσουμε, μήπως να ακούσουμε/δούμε;

Η Ραλλία σε κρατάει δυόμισι ώρες χωρίς να βαρεθείς ή να δυσφορήσεις. Το πρόγραμμα είναι δομημένο σωστά. Χωρίς άλλη φωνή, τα βγάζει πέρα σε ένα one woman show χωρίς να σε κουράσει ή να αλλοιωθεί η σπιρτάδα της ή η τεχνική αρτιότητά της επί σκηνής. Υπάρχει βέβαια η ένσταση όσον αφορά το γεγονός ότι χρειάζεται να χαλαρώσει και να αφήσει το συναίσθημα να βγει στην επιφάνεια.

Διότι όσο καλή κι αν είναι φωνητικά, της λείπει αρκετές στιγμές αυτό το κάτι που σε πιάνει από το χέρι, σε ταρακουνάει και σε κάνει να «αδειάζεις» όταν ακούς για παράδειγμα την εξαιρετική διασκευή από πλευράς μουσικών στο «Πάτωμα» του Κραουνάκη. Η σκηνική της παρουσία προδίδει πόσο το χαίρεται όταν τραγουδάει και είναι το μοναδικό σημείο όπου νιώθεις ότι έχει πείρα.

Αν χαλαρώσει και αφήσει το άγχος της τεχνικής αρτιότητας στην άκρη έχει όλες τις προοπτικές να μας χαρίσει πολύ καλές ερμηνείες. Πρέπει με άλλα λόγια να βρει το δικό της τρόπο, τη δική της ερμηνεία. Επιπλέον, θα χρειαζόταν σε κάποιες στιγμές αντρικά φωνητικά, για μεγαλύτερη ποικιλία και για παιχνίδι και καθώς όλοι σχεδόν οι μουσικοί της είναι και καλλίφωνοι, μπορεί να το δοκιμάσει.

Είναι μόνο η Ραλλία υπεύθυνη για το αποτέλεσμα; Ρωτάω και απαντώ κατηγορηματικά: όχι. Διότι τη μουσική επιμέλεια, ενορχήστρωση, διάθεση, υπομονή, μαεστρία στα τύμπανα (μετά από το σόλο του στο τέλος είναι σίγουρο ότι θα κάτσεις να ψάξεις όλους τους κλασσικούς δίσκους από Zeppelin μέχρι ACDC, από rock’n’roll μέχρι blues και hard-rock και θα τους ακούς σκεφτόμενος ότι θες να τον ακούσεις αυτόν τον μουσικό να τα περφορμάρει) τα έχει αναλάβει ο Αλέξης Αποστολάκης, ο οποίος έχει θητεύσει στους Blues Wire, στο Θανάση Παπακωνσταντίνου, στο Σωκράτη Μάλαμα, στο Μανώλη Φάμελλο κ.α.

Εν συνεχεία, ο λυγμός και η χαρά ακροβατούν στο βιολί του Φώτη Σιώτα, η πορεία του οποίου από τους Ευοί Ευάν μέχρι τον Θ. Πανακωνσταντίνου, τον Γιάννη Αγγελάκα, το Μ. Φάμελλο και τους Sancho, τον κατατάσσει στην αφρόκρεμα της ελληνικής μουσικής σκηνής. Τι να πει κανείς βέβαια για τον Οδυσσέα Γαλανάκη και το απογειωτικό παίξιμό του στις κιθάρες, όταν έχει παίξει με τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τον Ζιώγαλα κ.α. Απλά εξαιρετικός.

Ο Σαββόπουλος είναι γνωστός για τις προσεγμένες επιλογές του σε μουσικούς και αυτό επιβεβαιώνεται με τη συνεργασία με τον Κώστα Γιαννίρη στο μπάσο, ο οποίος δίνει στην παράσταση τη βάση που χρειάζεται. Τέλος, μπορεί ένας πληκτράς να σκίζει με το τρομπόνι και όλα αυτά δυο σε ένα σε μία παράσταση; Αν μιλάμε για τον Χρήστο Αλεξάκη τότε ναι, μπορεί.

Αρά, αν όλα τα παραπάνω συνοδεύονται με την καλόγουστη αισθητική του «Απέναντι- Σταυρός του Νότου» και τον πολύ καλό ήχο, τότε μιλάμε για μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις του χειμώνα. Αφήστε λοιπόν τις προκαταλήψεις στο σπίτι και δοκιμάστε και σεις το… «κάτι άλλο».
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v