Είδαμε το Mon Petit Prince στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

της Ιωάννας Μπλάτσου

Μετά το άρτιο «Μπιλ και Λου» που παρουσίασε στο Skrow για δύο συνεχείς σεζόν, ο πήχης των προσδοκιών για τη νέα δουλειά του Δημήτρη Μπογδάνου έφτασε πολύ ψηλά. Το «Mon Petit Prince» («Ο μικρός πρίγκιπας») του Αντουάν Ντε Σαιντ-Εξυπερύ, η νέα σκηνική πρόταση του σκηνοθέτη στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, δεν δικαίωσε τις προσδοκίες μας.

Το προβληματικό του εγχειρήματος διαφαίνεται από την αρχή της παράστασης, όταν οι ηθοποιοί αρχίζουν να κουνούν αμήχανα από ένα μεγάλο, διάφανο μπουκάλι με νερό που φωτίζεται και στη συνέχεια πηγαινοέρχονται άσκοπα πέρα δώσε στη σκηνή υιοθετώντας μια πολυφωνική απόδοση του κειμένου. Η εφευρετική απλότητα και η τρυφερή σκηνική σεμνότητα του «Μπιλ και Λου» έχουν δώσει τη θέση τους εδώ –τι κρίμα!- σε κοινότοπους, αδέξιους και πομπώδεις σκηνοθετισμούς οι οποίοι απαντώνται συχνά στην αθηναϊκή σκηνή, ακόμα και σε παραστάσεις έμπειρων σκηνοθετών.

Η αμηχανία και το άγχος του Δημήτρη Μπογδάνου να «γεμίσει» τη μεγάλων διαστάσεων ιταλική σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά είναι παραπάνω από φανερή. Η επιλογή του να χρησιμοποιήσει έναν αδέξιο –και όχι επαρκώς δουλεμένο σκηνοθετικά- εξαμελή Χορό (;) θολώνει τη σκηνική αφήγηση -η οποία ούτως η άλλως χωλαίνει σε επίπεδο δραματουργικής επεξεργασίας- και εν τέλει κουράζει τον θεατή, καθώς σε καμία περίπτωση δεν αποδίδονται οι υπαρξιακές-οντολογικές παράμετροι του κειμένου του Εξυπερύ, αλλά ούτε καν το πρώτο επίπεδο της τρυφερής απόδοσης ενός παιδικού συγγράμματος. Ειλικρινά, η ένθεση εκείνου του εμβόλιμου κομματιού με τα χάπια (!) πώς μπορεί να λειτουργήσει υφολογικά, δραματουργικά και εν τέλει αισθητικά στο συγκεκριμένο κείμενο;

Ερμηνευτικά, επίσης, η παράσταση δυσλειτουργεί. Μόνο ο Βασίλης Μαυρογεωργίου είναι απόλυτα συντονισμένος με το κείμενο του Εξυπερύ και με ό,τι αυτό φέρει ως συλλογική παρακαταθήκη του άχρονου χρόνου της παιδικότητάς μας. Ενδεχομένως στον Μαυρογεωργίου να έπρεπε να έχει ανατεθεί ο κεντρικός ρόλος του Μικρού Πρίγκιπα, καθώς η Λένα Παπαληγούρα μοιάζει να μην μπορεί να αποχωριστεί τους έτερους ρόλους που ερμηνεύει αυτήν την περίοδο -στην «Κατερίνα» του Αύγουστου Κορτώ και στις «Τρεις αδερφές» του Αντόν Τσέχοφ. Η ερμηνεία της είναι γεμάτη αγκάθια και στα χαρακτηριστικά του προσώπου της είναι αποτυπωμένη μια αταίριαστη ένταση, κόντρα στη ρευστότητα του μικρού αγοριού που υποδύεται. Αγκυλωμένη μες στο άγχος της, η Παπαληγούρα δεν έχει καταφέρει να συναντηθεί με την αθωότητα και την τρυφερότητα του Μικρού Πρίγκιπα.

Την ονειρική διάσταση του «Mon Petit Prince» αλλά και τις σκοτεινές οντολογικές διαπιστώσεις του κειμένου έχει αποδώσει αριστοτεχνικά με τον σχεδιασμό φωτισμών ο Λευτέρης Παυλόπουλος.