Χρήστος Θηβαίος: Η τέχνη δεν αλλάζει τα πράγματα

του Παναγιώτη Κωνσταντίνου

Δύο σπουδαίοι καλλιτέχνες, δύο φωνές που έχουν σφραγίσει το ελληνικό τραγούδι, ενώνουν τις δυνάμεις τους επί σκηνής για έναν ιερό σκοπό, για τους ανθρώπους που δίνουν τη δική τους μάχη ενάντια στις ουσίες, αλλά και σε κάθε μορφή εξάρτησης.

Ο Μανώλης Μητσιάς και ο Χρήστος Θηβαίος συναντιούνται στις 24 Σεπτεμβρίου στο Βεάκειο Θέατρο Πειραιάς σε μια συναυλία για το ΚΕΘΕΑ ΝΟΣΤΟΣ – ΕΞΑΝΤΑΣ, το μεγαλύτερο δίκτυο υπηρεσιών απεξάρτησης και κοινωνικής επανένταξης στη χώρα μας. Τραγουδούν για να υποστηρίξουν τον αγώνα των ανθρώπων του ΚΕΘΕΑ για ζωή.

Μαζί με τους δύο καταξιωμένους καλλιτέχνες στη σκηνή θα βρίσκεται και το μουσικό συγκρότημα “Χορδές” του ΚΕΘΕΑ. Τα έσοδα της συναυλίας θα διατεθούν στο Σύλλογο Οικογένειας του θεραπευτικού προγράμματος, που ιδρύθηκε το 2001 από ευαισθητοποιημένους γονείς παιδιών που βρίσκονταν σε διαδικασία απεξάρτησης. Στόχοι του Συλλόγου είναι η ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης γύρω από το πρόβλημα των εξαρτήσεων, καθώς και η προβολή και η ενίσχυση του έργου τού θεραπευτικού προγράμματος ΚΕΘΕΑ ΝΟΣΤΟΣ–ΕΞΑΝΤΑΣ.

Ο Χρήστος Θηβαίος μίλησε στο in2life.gr για τη συναυλία για το ΚΕΘΕΑ, για το ρόλο του καλλιτέχνη στην κοινωνία, αλλά και το “Σιδερένιο Νησί”, το νέο του δίσκο, ο οποίος είναι εμπνευσμένος και αφιερωμένος στην αιματηρή απεργία - εξέγερση των μεταλλωρύχων της Σερίφου, το 1916.

Εξάρτηση, περιθωριοποίηση, απεξάρτηση, επανένταξη... Για κάποιους απλώς τέσσερις λέξεις. Όμως για κάποιους άλλους είναι η ζωή τους. Για εσένα τι σημαίνουν;
Είναι ο ορισμός της δημιουργίας. Ο κάθε άνθρωπος, όπως και ο κάθε καλλιτέχνης εξαρτάται από τα πάθη και τις ιδέες του. Περιθωριοποιείται με το βαθύ του στοχασμό, απεξαρτάται από αυτά κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του έργου και κοινοποιώντας το επανεντάσσεται.

Ποιο είναι το μήνυμα που στέλνεις μέσα από τη συμμετοχή σου στη συναυλία του ΚΕΘΕΑ;
Ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία από το να δημιουργείς.

Τελικά ποιος είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη και της μουσικής στην κοινωνία; Μπορεί η τέχνη να αλλάξει τα πράγματα;
Η τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα, η τέχνη μπορεί να αλλάξει συνειδήσεις. Και έτσι σιγά-σιγά μπορεί να αλλάξει την καθημερινότητα του ανθρώπου. Εάν δε, καταφέρει να ενώσει τα όνειρα ενός συνόλου τότε ίσως κάποια πράγματα αρχίσουν να αλλάζουν.

Τι σε ενοχλεί περισσότερο σήμερα, αλλά και τι σε κάνει να αισιοδοξείς;
Περισσότερο από όλα με ενοχλεί η βία. Η αισιοδοξία μου είναι τα όνειρα των ανθρώπων και των παιδιών μας: "Οι ήρωες είναι πάντα όμορφοι και νέοι", οι ήρωες είναι τα όνειρα μας.

“Προσοχή στο Γορίλλα”... Υπάρχει σήμερα “Γορίλλας” και ποιος είναι;
Τα χαμόγελα στα νηπιαγωγεία.

Έχεις σπουδάσει φιλοσοφία. Πόσο σε επηρέασε αυτό στην πορεία σου;
Το γεγονός ότι ξεκίνησα γνωρίζοντας ότι δεν ξέρω τίποτα. Πήγα για να μάθω και η διδακτορική μου διατριβή, μου αποκάλυψε ότι η γνώση είναι ερωτήματα και όχι απαντήσεις.

Είχες την τύχη να έχεις καθηγητή τον Ουμπέρτο Έκο. Τον επικαλούμαι θέλοντας να σε ρωτήσω για το διαδίκτυο και ειδικότερα για τα social media και την ανθρωποφαγία, που επικρατεί σε μεγάλο βαθμό. Ο Ουμπέρτο Έκο έκανε λόγο για την “εισβολή των ηλιθίων”... Ποια είναι η δική άποψη σου για την “εποχή των social media”;
Το μέσο διαχωρίζεται απόλυτα από τη χρήση του. Ένα μαχαίρι κόβει ένα κομμάτι ψωμί αλλά το ίδιο μαχαίρι μπορεί και να δολοφονήσει.

Τα τελευταία δύο χρόνια παρουσιάζετε μαζί με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου το “Εννέα και Πέντε”, μια μουσικοθεατρική παράσταση. Ήταν η πρώτη σου θεατρική απόπειρα; Να περιμένουμε κι άλλες εμφανίσεις στο θεατρικό σανίδι;
Δεν ήταν η πρώτη, έχω συμμετάσχει και στο παρελθόν σε θεατρικές παραστάσεις, χωρίς όμως αυτή τη μεγάλη επιτυχία. Στο μέλλον θα υπάρξουν και άλλες θεατρικές παραστάσεις διαφορετικού ύφους.

Πρόσφατα παρουσίασες έναν καινούργιο και συνάμα ιδιαίτερο δίσκο. Το “Σιδερένιο Νησί”. Τι σας παρακίνησε να γράψετε ένα δίσκο για την αιματηρή απεργία των μεταλλωρύχων της Σερίφου το 1916;
Για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα επισκεπτόμουν τη Σέριφο και το έναυσμα ήταν, διαβάζοντας την ιστορία του τόπου, να περάσω από τη μεγάλη απόσταση των ηλιόλουστων παραλιών και του φωτός στο σκοτάδι των στοών των μεταλλείων. Αυτή η μεγάλη αντίθεση μου γέννησε την ιδέα του πόσο φως και δημιουργία έχουν η καρδιά και το μυαλό κάποιου που δουλεύει στα υπόγεια της γης, ρισκάροντας τη ζωή του.

Έχεις συμπληρώσει δύο δεκαετίες στο χώρο της μουσικής. Τι κρατάς από αυτήν την πορεία και τι θέλεις να αφήσεις για πάντα πίσω σου;
Κρατώ το ότι ο τελευταίος μου δίσκος είναι σαν να είναι ο πρώτος και θέλω να εμπνέομαι πάντα σαν να μην έχω αφήσει πίσω μου τίποτα.